အရွင္သာရိပုတၱရာ မေထရ္ႀကီး၏ နည္းယူဖြယ္ေကာင္းေသာ ဂုဏ္ရည္မ်ား
ျမတ္စြာဘုရား
သာသနာေတာ္၌ ပညာအရာ ဧတဒဂ္ရ ပုဂၢိဳလ္ျမတ္ႀကီး တပါးကား အရွင္သာရိပုတၱရာ
မေထရ္ျမတ္ႀကီးပင္ ျဖစ္ပါသည္။ သာရီပုေဏၰးမႀကီး၏ သားဦးရတနာတပါး ျဖစ္၏။
ငယ္စဥ္ကပင္ ပညာဉာဏ္ ထူးခၽြန္သူျဖစ္၏။ တခုေသာ နကၡတ္ပြဲသဘင္၌ လူအမ်ား
ေပ်ာ္ရႊင္ေနသည္ကို ၾကည့္၍ အိုေဘး နာေဘး ေသေဘးကို ေမ့ေလ်ာ့ျပီး ေခတၱခဏ
ေပ်ာ္ရႊင္ေနရျခင္းပါကလားဟု သံေ၀ဂဉာဏ္ ရရွိ္ခဲ့၏။ ထိုေန႔မွာပင္ အို-နာ-ေသ
လြတ္ရာ တရားရွာရန္ အေဖာ္သူငယ္ခ်င္း ေကာလိတ (အရွင္ေမာဂၢလာန္ အေလာင္းလ်ာ)
ႏွင့္ ဆရာရွာထြက္ခဲ့ေလသည္။
ဗုဒၶ၏ သဗၺညဳတဉာဏ္ေတာ္ႀကီးကို
ဖူးေတြ႔ရသျဖင့္ ေရကန္အသင့္ ၾကာအသင့္ ျဖစ္ခဲ့ရပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း
ျမတ္ဗုဒၶေအာက္ တေယာက္ဆိုသလို ပညာဂုဏ္ ထြန္းေတာက္ခဲ့ေပသည္။ ပညာအရာ၌ ငါႏွင့္
ငါသာ ႏႈိင္းစရာ-ဟု ဆိုႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ထြန္းေတာက္ခဲ့ေသာ္လည္း
သီတင္းသံုးေဖာ္တို႔အေပၚ ပညာဂုဏ္ မေမာက္၊ ပညာမာန္ မႀကီး၊ မိမိကိုယ္ကို
ေျခသုတ္ပုဆိုး ေျမြစြယ္က်ိဳး-သို႔ ႏွိမ့္ခ်ထားေပ၏။
ျမတ္ဗုဒၶ၏
လက္ယာေတာ္ရံ အဂၢသာ၀ကႀကီးျဖစ္လင့္ကစား သီတင္းသံုးေဖာ္မ်ား
နာမက်န္းျဖစ္သည့္အခါ ကိုယ္တိုင္ ဂရုတစိုက္ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္၏။
လူမႈဒုကၡမ်ားကိုလည္း အတုမဲ့ေသာ ႏွလံုးသားျဖင့္ သည္းခံခြင့္လႊတ္ေတာ္မူ၏။
တေန႔သ၌ ရဟန္းတပါးက အရွင္သာရိပုတၱရာသည္ တပည့္ေတာ္အား
ဆဲဆိုရိုက္ႏွက္သြားပါသည္-ဟု မဟုတ္မမွန္ ေလွ်ာက္တင္၏။ ျမတ္ဗုဒၶက
အျဖစ္မွန္ကိုသိေသာ္လည္း ေခၚယူေမးျမန္း၏။ မေထရ္ျမတ္က တပည့္ေတာ္သည္
အမႈိက္မ်ား၊ ေခ်းမ်ား စြန္႔ပစ္ရာ ေျမႀကီးပမာ ႏွိမ္ခ်ေသာစိတ္ ရွိပါသည္-ဟု
ေလွ်ာက္ထားေလ၏။
မိမိကိုယ္တိုင္ ပညာဧတဒဂ္ျဖစ္ေသာ္လည္း ပညာရွိကို
ရိုေသျမတ္ႏိုးတတ္၏။ တေန႔ေသာ္ မေထရ္ျမတ္က အရွင္ပုဏၰ-မေထရ္အား
၀ိသုဒၶိခုနစ္တန္ကို ေမးေလ၏။ အရွင္ပုဏၰ-မေထရ္က အာဇာနည္ျမင္း,ကေသာ ရထား ၇-တန္
ဥပမာျဖင့္ ေျဖၾကား၏။ မေထရ္ျမတ္ သေဘာက်လွ၍ ပုဏၰ-မေထရ္ကဲ့သို႔ေသာ ပညာရွိကို
ေမးလိုသည့္အခါ အသင့္ေမးႏိုင္ရန္ ဦးေခါင္းေပၚတင္ထားသင့္၏-ဟု ပညာဂုဏ္ကို
ထုတ္ေဖာ္ခ်ီးက်ဴးခဲ့ပါသည္။
လူတို႔သည္ သူတပါးတို႔အား
ဆံုးမခ်င္ၾကသေလာက္ မိမိကိုယ္တိုင္ အဆံုးအမ မခံခ်င္ၾက။ သူတပါးအား
ျပစ္တင္ေ၀ဖန္ခ်င္ၾကသေလာက္ မိမိကိုယ္ကို ေ၀ဖန္ခံရမွာ ေၾကာက္တတ္ၾကသည္။
မေထရ္ျမတ္ႀကီးကား ထိုသို႔မဟုတ္။ သူတပါးအား ဆံုးမတတ္သလို
မိမိိကုိ္ယ္တိုင္လည္း အဆံုးအမကို ခံယူတတ္ေပသည္။ တေန႔တြင္
မိမိရွင္ျပဳေပးထားေသာ သာမေဏငယ္အား ရွင္က်င့္၀တ္ကို အနည္းအက်ဥ္းမွ်
သင္ေပးထား၏။ ရွင္ငယ္သည္ ထိုေန႔မွာပင္ မေထရ္ျမတ္ သကၤန္း၀တ္ပံု
အ၀န္းမညီသည္ကို ျမင္သျဖင့္-အရွင္ဘုရား ဤသို႔လည္း သကၤန္း၀တ္ေကာင္းပါသလား-ဟု
ေလွ်ာက္ထား၏။ ထိုအခါ မိမိသကၤန္း၀တ္ပံု အမွန္တကယ္ မညီမွန္းသိ၍ ကြယ္ရာတြင္
ညီေအာင္၀တ္ျပီး သာမေဏငယ္အား ျပ၍ အဆံုးအမကို ခံယူ၏။ ခုနစ္ႏွစ္သား
သာမေဏငယ္သည္ ငါ့ကို ဆံုးမသည္ျဖစ္ေစကာမူ ငါခံယူအံ႔-ဟု မိန္႔ေတာ္မူေလ၏။
မေထရ္ျမတ္သည္
တဖက္သား နား၀င္ေအာင္ အဆင့္ဆင့္ ေဟာတတ္သလို လက္ခံခ်င္လာေအာင္လည္း အထပ္ထပ္
ေျပာတတ္၏။ မေထရ္ျမတ္၏ အမ်က္ေျဖတရားမွာ နား၀င္လြယ္ျပီး လက္ခံဖြယ္၊
လိုက္နာဖြယ္လည္း ျဖစ္ေပသည္။ ထိုတရားမွာ-တစံုတေယာက္အား အမ်က္ေဒါသ
ထြက္မည္ၾကံလွ်င္
၁။ ပံ႔သကူ ပုဆိုးေကာက္သူသည္ ေကာင္းႏိုးရာကိုသာ ေရြးေကာက္သကဲ့သို႔ အမူအက်င့္ မေကာင္းသူျဖစ္မူ ႏႈတ္ေကာင္းသည္ကို ဆင္ျခင္၍ အမ်က္ေျဖပါ။
၂။
ေရညႇိေမွး တင္ေနေသာ ေရကန္၌ အေပၚေရညႇိ လွစ္၍ အတြင္းေရကို ေသာက္ရာသကဲ့သို႔
ႏႈတ္မေကာင္းသူျဖစ္ပါက အမူအက်င့္ေကာင္းသည္ကို ဆင္ျခင္၍ အမ်က္ေျဖပါ။
၃။
ေရငတ္သူသည္ ႏြားေျခရာခြက္၌ရွိေသာ ေရကို ပုဆစ္တုပ္၀ပ္၍ ေသာက္ရာသကဲ့သို႔
အမူအက်င့္ေရာ၊ ႏႈတ္ပါ မေကာင္းသူျဖစ္မူ တခါတရံ ႏွစ္သက္ဖြယ္ရွိသည္ကို
ဆင္ျခင္၍ အမ်က္ေျဖပါ။
၄။ အရပ္တပါးသို႔ တဦးတည္း ခရီးသြားျပီးလွ်င္
လမ္း၌ နာမက်န္းျဖစ္၍ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္မည့္သူ မရွိေသာ လူနာအား ျမင္ရသူမ်ား
သနားၾကသကဲ့သို႔ အမူအက်င့္ေရာ၊ ႏႈတ္ပါ မေကာင္းသည့္အျပင္
ႏွစ္သက္ဖြယ္လည္းမရွိသူ ျဖစ္ပါက-ဪ ဤသူကို ေလာက၌ ရခဲေလစြတကား-ဟု
သနားျခင္းကို ေရွးရႈ၍ အမ်က္ေျဖပါ။
၅။ ခ်ိန္ျမိန္ေအးျမသည့္ ေရကို
ေသာက္ျပီး စိမ္းလန္းစိုျပည္ေသာ အရိပ္အာ၀ါသ ေအာက္တြင္ ေလညင္းခံကာ
အနားယူေနသူသည္ ႏွလံုးေမြ႔ေလ်ာ္ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးဖြယ္ရာ ျဖစ္သကဲ့သို႔ ကိုယ္
ႏႈတ္ ႏွလံုး သံုးပါးစံု ႏွစ္သက္ေကာင္းမြန္သူျဖစ္မူ ရန္ျငိဳးမဖြဲ႔ဘဲ
အျမဲျမတ္ႏိုးပါ။
အရွင္သာရိပုတၱရာ မေထရ္ျမတ္ႀကီးသည္ သူတပါးအား
အမ်က္မထား၊ ေဒါသမပြားေစလုိသည္သာမက မိိမိကိုယ္တိုင္လည္း ခႏၲီတရားႏွင့္
ျပည့္စံုေအာင္ေနေလ့ရွိေပသည္။ ဤမွ် လိုက္နာအတုယူ အားက်ဖြယ္၊
စံျပဳထိုက္ဖြယ္ေသာ ဂုဏ္ရည္တို႔ႏွင့္ ျပည့္စံုေတာ္မူေသာ မေထရ္ျမတ္ႀကီးသည္
လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္း ၂၅၀၀-ေက်ာ္ကာလ၊ မဟာသကၠရာဇ္ ၁၄၇-ခုႏွစ္၊
တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေန႔ ညဥ့္ မိုးေသာက္ယံ အခ်ိန္၀ယ္ မိမိ၏
ေမြးဖြားသန္႔စင္ေသာအခန္း၌ ခႏၶာခ်ဳပ္ျငိမ္း၍ ပရိနိဗၺာန္
၀င္စံေတာ္မူခဲ့ေလသည္။
ျမတ္ဗုဒၶ၏ လက္ယာေတာ္ရံ အဂၢသာ၀က ပညာဧတဒဂ္ရ
မေထရ္ျမတ္ႀကီးအား ပူေဇာ္ကန္ေတာ့သည့္အေနျဖင့္ ရဟန္း ရွင္ လူ ဗုဒၶဘာသာ၀င္
အေပါင္းတို႔သည္ မေထရ္ျမတ္ႀကီး၏ အမူအက်င့္ လိုက္နာဖြယ္ အားက်ဖြယ္
စံျပဳထိုက္ဖြယ္တို႔အား အတုယူျပီး ခႏၲီႏွလံုး အစဥ္သံုး၍ အို-နာ-ေသ လြတ္ရာ
ျမတ္နိဗၺာန္သို႔ မဂၢင္လမ္းျဖင့္ တက္လွမ္းၾကပါစို႔ဟု
တိုက္တြန္းႏႈိးေဆာ္လိုက္ပါသည္။
( ဘဒၵႏၲ နာဂေသန-၀မ္႔ကြန္, လိြဳင္ေကာ္
ဘယ္ေတာ့မွမရိုးနိုင္တဲ့ တရားေတာ္
အႏႈိင္းမဲ. စာတိုေပစမ်ား
စင္ၾကယ္မႈ အဆင့္ဆင့္ (ေရႊဥမင္ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ အဆံုးအမ တရားစုမ်ား)
စိတ္ကေလး ေအးေအး၊ ႏွလံုးေအးေအး ထားႏုိင္မွ တစ္စ တစ္စ ပူပန္မႈေတြ
ျငိမ္းျပီးေတာ့ စင္ၾကယ္ျမင့္ျမတ္တဲ့ဆီ ေရာက္သြားမယ္။ စင္ၾကယ္ရမွာက ဘာေတြလဲ
ကုိယ္လည္း စင္ၾကယ္ရမယ္၊ ႏႈတ္လည္း စင္ၾကယ္ရမယ္ စိတ္လည္းစင္ၾကယ္ရမယ္၊
အသိအျမင္လည္း စင္ၾကယ္ရမယ္္။ ကုိယ္ႏႈတ္စင္ၾကယ္တာ သီလပဲ၊ သီလ၀ိသုဒိၶ။
သိီလ၀ိသုဒိၶျဖစ္မွ စိတ္မွာ နီ၀ရဏေတြ ကင္းစင္လုိ႕ စိတ္စင္ၾကယ္မႈ စိတၱ၀ိသုဒိၶ
ျဖစ္မယ္။ စိတၱ၀ိသုဒိၶျဖစ္မွ အသိအျမင္ စင္ၾကယ္မႈ ဒိ႒ိ၀ိသုဒိၶ ျဖစ္မယ္။
အသိအျမင္စင္ၾကယ္ခ်င္ရင္ စိတ္စင္ၾကယ္ရတယ္ စိတ္စင္ၾကယ္ခ်င္ရင္ ကာယကံ၊ ၀ိစီကံ
စင္ၾကယ္ရတယ္။ သိီလ၀ိသုဒိၶျဖစ္မွ စိတၱ၀ိသုဒိၶျဖစ္၊ စိတၱ၀ိသုဒိၶျဖစ္မွ
ဒိ႒ိ၀ိသုဒိၶျဖစ္တယ္။ စိတ္ပုိင္းဆုိင္ရာ၊ ပညာပုိင္းဆုိင္ရာ ၀ိသုဒိၶေတြ
အယူအဆေတြ စင္ၾကယ္သြားမယ္ အသိအျမင္ေတြ စင္ၾကယ္သြားမယ္ အဲ့လုိ
စင္ၾကယ္သြားသေလာက္ စင္ၾကယ္ျမင့္ျမတ္တဲ့ စိတ္ထားေတြ ျဖစ္သြားမယ္။ အဲ့လုိ
စင္ၾကယ္တဲ့ စိတ္ေတြ ျဖစ္လာေအာင္ ခႏၶာက ျဖစ္ခုိက္ ျဖစ္ခုိက္ကေလးေတြကို
ရႈမွတ္ရမယ္။ ေပၚလာတယ္၊ သိလုိက္တယ္။ ခ်ဳပ္ေပ်ာက္သြားတယ္ သိလုိက္တယ္
ျဖစ္တုိင္းသိ သိတုိင္းပ်က္ေနတယ္ ျဖစ္ေပၚလာတာေ၇ာ ေပၚတုိင္းသိတဲ့ စိတ္ကေလးေ၇ာ
ေပၚတာေရာ၊ ရုပ္ေရာ နာမ္ေရာဟာ ျဖစ္ေပၚလာလုိက္ ရင့္ေရာ္ပ်က္စီးသြားလုိက္
အုိမင္း ရင့္ေရာ္မႈ ပ်က္စီးမႈေတြကေတာ့ အကုန္လံုး ရွိေနတာပဲ။ အဲ့ဒီလုိ
အုိမင္းရင့္ေရာ္ပ်က္စီးမယ့္
ကခၤ
ါ၀ိတရဏ၀ိသုဒိၶ= အေၾကာင္းေကာင္းေၾကာင့္ အက်ဳိးေကာင္းျဖစ္ေနၾကတယ္၊ ဘယ္သူ႕
ဘယ္သူမွ မစလုိ႕ မရဘူး ေကာင္းတဲ့အေၾကာင္းေၾကာင့္ ေကာင္းက်ဳိး ျဖစ္တာအမွန္ပဲ။
မေကာင္းတဲ့ အေၾကာင္းေၾကာင့္ မေကာင္းက်ဳိးျဖစ္တာ အမွန္ပဲလုိ႕
ယံုမွားကင္းသြားတယ္။ အဲ့ဒီလုိ ယံုမွားကင္းတဲ့ ညဏ္ေတြ ျဖစ္လာတယ္။
မဂၢါညဏဒႆန၀ိသုဒိၶ = တစ္ခါတစ္ခါ တရားေတြ ရင့္က်က္လာရင္၊ သတိ၊ သမာဓိညဏ္ေတြ
အသိညဏ္ေတြ ရင့္က်က္လာရင္ ကိုယ္ေတြ၊ စိတ္ေတြ ျငိမ္းခ်မ္းလုိ႕
ၾကည္လင္ေပါ့ပါးေနတယ္၊ ခ်မ္းသာလုိက္တာလုိ႕ တစ္သက္တစ္ကိုယ္ တစ္ခါမွ
မၾကဳံဖူးတဲ့ တရားအားထုတ္တဲ့ သာမန္လူေတြ နတ္ေတြ မခံစားထုိက္တဲ့
ခ်မ္းသာသုခေတြ သာမန္ခ်မ္းသာနဲ႕မတူ မၾကဳံဖူးတဲ့ အေတြ႕အၾကဳံမ်ဳိးေတြလဲ
ေတြ႕ၾကဳံလာရတယ္။ ဆိတ္ျငိမ္တဲ့ ဇရပ္၊ ဂူ၊ ေက်ာင္းထဲ၀င္ျပီး အားထုတ္သူေတြမွာ
သာမန္နတ္လူေတြ မခံစားႏဳိင္တဲ့ သမာဓိနဲ႕စပ္တဲ့ ခ်မ္းသာထူးေတြ၊
အသိညဏ္နဲ႕စပ္တဲ့ ခ်မ္းသာထူးေတြ ခံစားရတတ္တဲ့။ အဲဒါေတြကို ဒါပဲ မဂ္ထင္ပါရဲ႕၊
နိဗၺာန္ထင္ပါရဲ႕လုိ႕ တစ္ခါတစ္ခါ ညဏ္ေပၚမွာ ထင္ေယာင္ထင္မွား ျဖစ္တယ္။
ေတာ္ေတာ္ေလး အားထုတ္မႈ အရွိန္ရလာေတာ့ သူ႕ဟာသူ ေၾသာ္…ဒီဟာနဲ႕မျပီးေသးဘူး
ေရွ႕ဆက္ျပီး အားထုတ္ရဦးမွာပဲလုိ႕ ၊ အဲ့လို ဒါက မဂ္အစစ္မဟုတ္ေသးဘူးလုိ႕
လမ္းမွန္ လမ္မွား ခြဲျခားေ၀ဖန္တဲ့ညဏ္ ျဖစ္ေပၚလာတယ္။ ဒီလုိသိတာဟာ
တစ္ဆင့္အားျဖင့္ ညဏ္စင္ၾကယ္သြားတယ္လုိ႕ ဆုိႏုိင္ပါတယ္။
ပဋိုပ့ဒါညဏဒႆန၀ိသုဒိၶ = ဒီ မဂၢင္အက်င့္သာလွ်င္ အိုနာေသ ေဘးလြတ္တဲ့
နိဗၺာန္ေရာက္ေၾကာင္း အစစ္အမွန္ပဲလုိ႕ ခုိင္ခုိင္ျမဲျမဲ အသိအျမင္
စင္ၾကယ္သြားတယ္ အက်င့္လမ္းစဥ္နဲ႕ ပက္သက္ျပီးေတာ့ ဇေ၀ဇ၀ါ ဟုိဟာ ဟုတ္ႏုိးႏုိး
ဒီဟာ ေကာင္းႏုိးႏုိး မရွိေတာ့ဘူး။ ဒီ သတိကပ္ျပီး ရႈမွတ္ေနတဲ့ လမ္းစဥ္
ဒီမဂၢင္ ရွစ္ပါးလံုး ပါ၀င္ေနတဲ့ သတိပ႒ာန္အက်င့္ လမ္းဟာ နိဗၺာန္ေရာက္ေၾကာင္း
လမ္းမွန္ပဲလုိ႕ မွန္မွန္ကန္ကန္ အျမင္စင္ၾကယ္သြားတယ္ ဒါ
အက်င့္လမ္းနဲ႕ပက္သက္ျပီး အျမင္စင္ၾကယ္သြားတာပဲ ပဋိပဒါညဏဒႆန ၀ိသုဒိၶလုိ႕
ေပါ့။ ေနာက္ဆံုးပိတ္က်ေတာ့ ျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့ ရုပ္နာမ္တရားေတြကုိျမင္ရင္း
Credit to ေလလြင့္သူ ( innocentarea)
— with Win Win Thu Zar.
အ သံုးလံုးေက် ကပ္ေက်ာ္တရား
အေမာဟတဲ့၊ ေမာဟထဲမွာ အ တစ္လံုး ထည့္လုိက္ေတာ့ ဘာျဖစ္လဲ အေမာဟ။ အေမာဟဆုိတာ
အသိဟာ အေမာဟပဲ။ အလိမၼာဟာလဲ အေမာဟပဲ။ ညဏ္ဟာ အေမာဟပဲ။ ပညာလည္း အေမာဟပဲ။
၀ိဇၨာဆုိတာ အေမာဟပဲ ဟုတ္ၾကရဲ႕လား။ တစ္ခ်ဳိ႕အိမ္ေတြမွာေတာ့
ကန္ေတာ့ပြဲၾကီးကို ၀ိဇၨာပြဲဆုိ၊ ၀ိဇၨာဆုိတာ ဘုရားေဟာတာက အသိ၊ အလိမၼာ၊ ညဏ္၊
ပညာဟာ ၀ိဇၨာတဲ့။ ကန္ေတာ့ပြဲကို ေဟာတာ မဟုတ္ဘူး ငွက္ေပ်ာသီးက ၀ိဇၨာလား၊
အုန္းသီးက ၀ိဇၨာလား။ (မဟုတ္ပါ ဘုရား)။ အခု အသိ၊ အလိမၼာ၊ ညဏ္၊ ပညာ
ရဖုိ႕အတြက္ သတိကေလးနဲ႕ အႏၱရယ္ကင္းေအာင္ေနၾကတယ္ ေမာဟမွာ အတစ္လံုးေက်သြားတယ္။
အေမာဟ ဆုိတဲ့ အသိညဏ္ပညာနဲ႕ေနႏုိင္ၾကတယ္။ ေဒါသဟာ အင္မတန္ဆုိးပါတယ္
ဒါေၾကာင့္ “ေဒါသမီးလွ်ံ အက်ည္းတန္၊ သည္းခံရေပမည္။” ၾကည့္ေနာ္ ေဒါသျဖစ္ရင္
အခု မ်က္စိပ်က္ မ်က္ႏွာပ်က္ ၾကည့္မေကာငး္ ရႈမေကာင္း ျဖစ္သြားတယ္
ေဒါသျငိမ္းေနရင္ အေဒါသ- ေမတၱာေတြနဲ႕ တစ္ေယာက္ကုိ တစ္ေယာက္
ေကာင္းက်ဳိးလုိလားတယ္။ ေကၽြးခ်င္တယ္ ေပးခ်င္တယ္၊ လွဴခ်င္တယ္ဒါန္းခ်င္တယ္
အက်ဳိးစီးပြားေဆာင္ရြက္ခ်င္
(ေရႊဥမင္ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ အဆံုးအမ တရားစုမ်ား)
( credit to ေလလြင့္သူ ( innocentarea) & Thitsartayar)
— with Win Win Thu Zar.
Suicide ႏွင့္ ပါဏာတိပါတကံ
ႏိုင္ငံေတာ္ ၾသဝါဒါစရိယ၊ ျမန္မာစာ ၾသ၀ါဒါစရိယ၊ အဂၢမဟာသဒၶမၼေဇာတိကဓဇ၊ ထီးခ်ဳိင့္ၿမိဳ႔ တည္ေတာဆရာေတာ္ဘုရားၾကီး၏ ယေန႔ ဗုဒၶဝါဒဆိုင္ရာ အေမးအေျဖမ်ား အမွတ္စဥ္ ၃ စာအုပ္မွ ဆရာေတာ္ၾကီး၏ ေျဖဆိုထားခ်က္ကို Suicide ကိစၥ စိတ္၀င္စားေနၾကသူမိတ္ေဆြမ်ားအတြက္ မွ်ေ၀ေပးလိုက္ပါတယ္ခင္ဗ်ား။
Buddha In My Life
Buddha In My Life
Buddha In My Life
အရွင္သာရိပုတၱရာ မေထရ္ႀကီး၏ နည္းယူဖြယ္ေကာင္းေသာ ဂုဏ္ရည္မ်ား
ျမတ္စြာဘုရား
သာသနာေတာ္၌ ပညာအရာ ဧတဒဂ္ရ ပုဂၢိဳလ္ျမတ္ႀကီး တပါးကား အရွင္သာရိပုတၱရာ
မေထရ္ျမတ္ႀကီးပင္ ျဖစ္ပါသည္။ သာရီပုေဏၰးမႀကီး၏ သားဦးရတနာတပါး ျဖစ္၏။
ငယ္စဥ္ကပင္ ပညာဉာဏ္ ထူးခၽြန္သူျဖစ္၏။ တခုေသာ နကၡတ္ပြဲသဘင္၌ လူအမ်ား
ေပ်ာ္ရႊင္ေနသည္ကို ၾကည့္၍ အိုေဘး နာေဘး ေသေဘးကို ေမ့ေလ်ာ့ျပီး ေခတၱခဏ
ေပ်ာ္ရႊင္ေနရျခင္းပါကလားဟု သံေ၀ဂဉာဏ္ ရရွိ္ခဲ့၏။ ထိုေန႔မွာပင္ အို-နာ-ေသ
လြတ္ရာ တရားရွာရန္ အေဖာ္သူငယ္ခ်င္း ေကာလိတ (အရွင္ေမာဂၢလာန္ အေလာင္းလ်ာ)
ႏွင့္ ဆရာရွာထြက္ခဲ့ေလသည္။
ဗုဒၶ၏ သဗၺညဳတဉာဏ္ေတာ္ႀကီးကို
ဖူးေတြ႔ရသျဖင့္ ေရကန္အသင့္ ၾကာအသင့္ ျဖစ္ခဲ့ရပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း
ျမတ္ဗုဒၶေအာက္ တေယာက္ဆိုသလို ပညာဂုဏ္ ထြန္းေတာက္ခဲ့ေပသည္။ ပညာအရာ၌ ငါႏွင့္
ငါသာ ႏႈိင္းစရာ-ဟု ဆိုႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ထြန္းေတာက္ခဲ့ေသာ္လည္း
သီတင္းသံုးေဖာ္တို႔အေပၚ ပညာဂုဏ္ မေမာက္၊ ပညာမာန္ မႀကီး၊ မိမိကိုယ္ကို
ေျခသုတ္ပုဆိုး ေျမြစြယ္က်ိဳး-သို႔ ႏွိမ့္ခ်ထားေပ၏။
ျမတ္ဗုဒၶ၏
လက္ယာေတာ္ရံ အဂၢသာ၀ကႀကီးျဖစ္လင့္ကစား သီတင္းသံုးေဖာ္မ်ား
နာမက်န္းျဖစ္သည့္အခါ ကိုယ္တိုင္ ဂရုတစိုက္ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္၏။
လူမႈဒုကၡမ်ားကိုလည္း အတုမဲ့ေသာ ႏွလံုးသားျဖင့္ သည္းခံခြင့္လႊတ္ေတာ္မူ၏။
တေန႔သ၌ ရဟန္းတပါးက အရွင္သာရိပုတၱရာသည္ တပည့္ေတာ္အား
ဆဲဆိုရိုက္ႏွက္သြားပါသည္-ဟု မဟုတ္မမွန္ ေလွ်ာက္တင္၏။ ျမတ္ဗုဒၶက
အျဖစ္မွန္ကိုသိေသာ္လည္း ေခၚယူေမးျမန္း၏။ မေထရ္ျမတ္က တပည့္ေတာ္သည္
အမႈိက္မ်ား၊ ေခ်းမ်ား စြန္႔ပစ္ရာ ေျမႀကီးပမာ ႏွိမ္ခ်ေသာစိတ္ ရွိပါသည္-ဟု
ေလွ်ာက္ထားေလ၏။
မိမိကိုယ္တိုင္ ပညာဧတဒဂ္ျဖစ္ေသာ္လည္း ပညာရွိကို
ရိုေသျမတ္ႏိုးတတ္၏။ တေန႔ေသာ္ မေထရ္ျမတ္က အရွင္ပုဏၰ-မေထရ္အား
၀ိသုဒၶိခုနစ္တန္ကို ေမးေလ၏။ အရွင္ပုဏၰ-မေထရ္က အာဇာနည္ျမင္း,ကေသာ ရထား ၇-တန္
ဥပမာျဖင့္ ေျဖၾကား၏။ မေထရ္ျမတ္ သေဘာက်လွ၍ ပုဏၰ-မေထရ္ကဲ့သို႔ေသာ ပညာရွိကို
ေမးလိုသည့္အခါ အသင့္ေမးႏိုင္ရန္ ဦးေခါင္းေပၚတင္ထားသင့္၏-ဟု ပညာဂုဏ္ကို
ထုတ္ေဖာ္ခ်ီးက်ဴးခဲ့ပါသည္။
လူတို႔သည္ သူတပါးတို႔အား
ဆံုးမခ်င္ၾကသေလာက္ မိမိကိုယ္တိုင္ အဆံုးအမ မခံခ်င္ၾက။ သူတပါးအား
ျပစ္တင္ေ၀ဖန္ခ်င္ၾကသေလာက္ မိမိကိုယ္ကို ေ၀ဖန္ခံရမွာ ေၾကာက္တတ္ၾကသည္။
မေထရ္ျမတ္ႀကီးကား ထိုသို႔မဟုတ္။ သူတပါးအား ဆံုးမတတ္သလို
မိမိိကုိ္ယ္တိုင္လည္း အဆံုးအမကို ခံယူတတ္ေပသည္။ တေန႔တြင္
မိမိရွင္ျပဳေပးထားေသာ သာမေဏငယ္အား ရွင္က်င့္၀တ္ကို အနည္းအက်ဥ္းမွ်
သင္ေပးထား၏။ ရွင္ငယ္သည္ ထိုေန႔မွာပင္ မေထရ္ျမတ္ သကၤန္း၀တ္ပံု
အ၀န္းမညီသည္ကို ျမင္သျဖင့္-အရွင္ဘုရား ဤသို႔လည္း သကၤန္း၀တ္ေကာင္းပါသလား-ဟု
ေလွ်ာက္ထား၏။ ထိုအခါ မိမိသကၤန္း၀တ္ပံု အမွန္တကယ္ မညီမွန္းသိ၍ ကြယ္ရာတြင္
ညီေအာင္၀တ္ျပီး သာမေဏငယ္အား ျပ၍ အဆံုးအမကို ခံယူ၏။ ခုနစ္ႏွစ္သား
သာမေဏငယ္သည္ ငါ့ကို ဆံုးမသည္ျဖစ္ေစကာမူ ငါခံယူအံ႔-ဟု မိန္႔ေတာ္မူေလ၏။
မေထရ္ျမတ္သည္
တဖက္သား နား၀င္ေအာင္ အဆင့္ဆင့္ ေဟာတတ္သလို လက္ခံခ်င္လာေအာင္လည္း အထပ္ထပ္
ေျပာတတ္၏။ မေထရ္ျမတ္၏ အမ်က္ေျဖတရားမွာ နား၀င္လြယ္ျပီး လက္ခံဖြယ္၊
လိုက္နာဖြယ္လည္း ျဖစ္ေပသည္။ ထိုတရားမွာ-တစံုတေယာက္အား အမ်က္ေဒါသ
ထြက္မည္ၾကံလွ်င္
၁။ ပံ႔သကူ ပုဆိုးေကာက္သူသည္ ေကာင္းႏိုးရာကိုသာ ေရြးေကာက္သကဲ့သို႔ အမူအက်င့္ မေကာင္းသူျဖစ္မူ ႏႈတ္ေကာင္းသည္ကို ဆင္ျခင္၍ အမ်က္ေျဖပါ။
၂။
ေရညႇိေမွး တင္ေနေသာ ေရကန္၌ အေပၚေရညႇိ လွစ္၍ အတြင္းေရကို ေသာက္ရာသကဲ့သို႔
ႏႈတ္မေကာင္းသူျဖစ္ပါက အမူအက်င့္ေကာင္းသည္ကို ဆင္ျခင္၍ အမ်က္ေျဖပါ။
၃။
ေရငတ္သူသည္ ႏြားေျခရာခြက္၌ရွိေသာ ေရကို ပုဆစ္တုပ္၀ပ္၍ ေသာက္ရာသကဲ့သို႔
အမူအက်င့္ေရာ၊ ႏႈတ္ပါ မေကာင္းသူျဖစ္မူ တခါတရံ ႏွစ္သက္ဖြယ္ရွိသည္ကို
ဆင္ျခင္၍ အမ်က္ေျဖပါ။
၄။ အရပ္တပါးသို႔ တဦးတည္း ခရီးသြားျပီးလွ်င္
လမ္း၌ နာမက်န္းျဖစ္၍ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္မည့္သူ မရွိေသာ လူနာအား ျမင္ရသူမ်ား
သနားၾကသကဲ့သို႔ အမူအက်င့္ေရာ၊ ႏႈတ္ပါ မေကာင္းသည့္အျပင္
ႏွစ္သက္ဖြယ္လည္းမရွိသူ ျဖစ္ပါက-ဪ ဤသူကို ေလာက၌ ရခဲေလစြတကား-ဟု
သနားျခင္းကို ေရွးရႈ၍ အမ်က္ေျဖပါ။
၅။ ခ်ိန္ျမိန္ေအးျမသည့္ ေရကို
ေသာက္ျပီး စိမ္းလန္းစိုျပည္ေသာ အရိပ္အာ၀ါသ ေအာက္တြင္ ေလညင္းခံကာ
အနားယူေနသူသည္ ႏွလံုးေမြ႔ေလ်ာ္ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးဖြယ္ရာ ျဖစ္သကဲ့သို႔ ကိုယ္
ႏႈတ္ ႏွလံုး သံုးပါးစံု ႏွစ္သက္ေကာင္းမြန္သူျဖစ္မူ ရန္ျငိဳးမဖြဲ႔ဘဲ
အျမဲျမတ္ႏိုးပါ။
အရွင္သာရိပုတၱရာ မေထရ္ျမတ္ႀကီးသည္ သူတပါးအား
အမ်က္မထား၊ ေဒါသမပြားေစလုိသည္သာမက မိိမိကိုယ္တိုင္လည္း ခႏၲီတရားႏွင့္
ျပည့္စံုေအာင္ေနေလ့ရွိေပသည္။ ဤမွ် လိုက္နာအတုယူ အားက်ဖြယ္၊
စံျပဳထိုက္ဖြယ္ေသာ ဂုဏ္ရည္တို႔ႏွင့္ ျပည့္စံုေတာ္မူေသာ မေထရ္ျမတ္ႀကီးသည္
လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္း ၂၅၀၀-ေက်ာ္ကာလ၊ မဟာသကၠရာဇ္ ၁၄၇-ခုႏွစ္၊
တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေန႔ ညဥ့္ မိုးေသာက္ယံ အခ်ိန္၀ယ္ မိမိ၏
ေမြးဖြားသန္႔စင္ေသာအခန္း၌ ခႏၶာခ်ဳပ္ျငိမ္း၍ ပရိနိဗၺာန္
၀င္စံေတာ္မူခဲ့ေလသည္။
ျမတ္ဗုဒၶ၏ လက္ယာေတာ္ရံ အဂၢသာ၀က ပညာဧတဒဂ္ရ
မေထရ္ျမတ္ႀကီးအား ပူေဇာ္ကန္ေတာ့သည့္အေနျဖင့္ ရဟန္း ရွင္ လူ ဗုဒၶဘာသာ၀င္
အေပါင္းတို႔သည္ မေထရ္ျမတ္ႀကီး၏ အမူအက်င့္ လိုက္နာဖြယ္ အားက်ဖြယ္
စံျပဳထိုက္ဖြယ္တို႔အား အတုယူျပီး ခႏၲီႏွလံုး အစဥ္သံုး၍ အို-နာ-ေသ လြတ္ရာ
ျမတ္နိဗၺာန္သို႔ မဂၢင္လမ္းျဖင့္ တက္လွမ္းၾကပါစို႔ဟု
တိုက္တြန္းႏႈိးေဆာ္လိုက္ပါသည္။
( ဘဒၵႏၲ နာဂေသန-၀မ္႔ကြန္, လိြဳင္ေကာ္
ဘယ္ေတာ့မွမရိုးနိုင္တဲ့ တရားေတာ္
အႏႈိင္းမဲ. စာတိုေပစမ်ား
စင္ၾကယ္မႈ အဆင့္ဆင့္ (ေရႊဥမင္ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ အဆံုးအမ တရားစုမ်ား)
စိတ္ကေလး ေအးေအး၊ ႏွလံုးေအးေအး ထားႏုိင္မွ တစ္စ တစ္စ ပူပန္မႈေတြ
ျငိမ္းျပီးေတာ့ စင္ၾကယ္ျမင့္ျမတ္တဲ့ဆီ ေရာက္သြားမယ္။ စင္ၾကယ္ရမွာက ဘာေတြလဲ
ကုိယ္လည္း စင္ၾကယ္ရမယ္၊ ႏႈတ္လည္း စင္ၾကယ္ရမယ္ စိတ္လည္းစင္ၾကယ္ရမယ္၊
အသိအျမင္လည္း စင္ၾကယ္ရမယ္္။ ကုိယ္ႏႈတ္စင္ၾကယ္တာ သီလပဲ၊ သီလ၀ိသုဒိၶ။
သိီလ၀ိသုဒိၶျဖစ္မွ စိတ္မွာ နီ၀ရဏေတြ ကင္းစင္လုိ႕ စိတ္စင္ၾကယ္မႈ စိတၱ၀ိသုဒိၶ
ျဖစ္မယ္။ စိတၱ၀ိသုဒိၶျဖစ္မွ အသိအျမင္ စင္ၾကယ္မႈ ဒိ႒ိ၀ိသုဒိၶ ျဖစ္မယ္။
အသိအျမင္စင္ၾကယ္ခ်င္ရင္ စိတ္စင္ၾကယ္ရတယ္ စိတ္စင္ၾကယ္ခ်င္ရင္ ကာယကံ၊ ၀ိစီကံ
စင္ၾကယ္ရတယ္။ သိီလ၀ိသုဒိၶျဖစ္မွ စိတၱ၀ိသုဒိၶျဖစ္၊ စိတၱ၀ိသုဒိၶျဖစ္မွ
ဒိ႒ိ၀ိသုဒိၶျဖစ္တယ္။ စိတ္ပုိင္းဆုိင္ရာ၊ ပညာပုိင္းဆုိင္ရာ ၀ိသုဒိၶေတြ
အယူအဆေတြ စင္ၾကယ္သြားမယ္ အသိအျမင္ေတြ စင္ၾကယ္သြားမယ္ အဲ့လုိ
စင္ၾကယ္သြားသေလာက္ စင္ၾကယ္ျမင့္ျမတ္တဲ့ စိတ္ထားေတြ ျဖစ္သြားမယ္။ အဲ့လုိ
စင္ၾကယ္တဲ့ စိတ္ေတြ ျဖစ္လာေအာင္ ခႏၶာက ျဖစ္ခုိက္ ျဖစ္ခုိက္ကေလးေတြကို
ရႈမွတ္ရမယ္။ ေပၚလာတယ္၊ သိလုိက္တယ္။ ခ်ဳပ္ေပ်ာက္သြားတယ္ သိလုိက္တယ္
ျဖစ္တုိင္းသိ သိတုိင္းပ်က္ေနတယ္ ျဖစ္ေပၚလာတာေ၇ာ ေပၚတုိင္းသိတဲ့ စိတ္ကေလးေ၇ာ
ေပၚတာေရာ၊ ရုပ္ေရာ နာမ္ေရာဟာ ျဖစ္ေပၚလာလုိက္ ရင့္ေရာ္ပ်က္စီးသြားလုိက္
အုိမင္း ရင့္ေရာ္မႈ ပ်က္စီးမႈေတြကေတာ့ အကုန္လံုး ရွိေနတာပဲ။ အဲ့ဒီလုိ
အုိမင္းရင့္ေရာ္ပ်က္စီးမယ့္
ကခၤ
ါ၀ိတရဏ၀ိသုဒိၶ= အေၾကာင္းေကာင္းေၾကာင့္ အက်ဳိးေကာင္းျဖစ္ေနၾကတယ္၊ ဘယ္သူ႕
ဘယ္သူမွ မစလုိ႕ မရဘူး ေကာင္းတဲ့အေၾကာင္းေၾကာင့္ ေကာင္းက်ဳိး ျဖစ္တာအမွန္ပဲ။
မေကာင္းတဲ့ အေၾကာင္းေၾကာင့္ မေကာင္းက်ဳိးျဖစ္တာ အမွန္ပဲလုိ႕
ယံုမွားကင္းသြားတယ္။ အဲ့ဒီလုိ ယံုမွားကင္းတဲ့ ညဏ္ေတြ ျဖစ္လာတယ္။
မဂၢါညဏဒႆန၀ိသုဒိၶ = တစ္ခါတစ္ခါ တရားေတြ ရင့္က်က္လာရင္၊ သတိ၊ သမာဓိညဏ္ေတြ
အသိညဏ္ေတြ ရင့္က်က္လာရင္ ကိုယ္ေတြ၊ စိတ္ေတြ ျငိမ္းခ်မ္းလုိ႕
ၾကည္လင္ေပါ့ပါးေနတယ္၊ ခ်မ္းသာလုိက္တာလုိ႕ တစ္သက္တစ္ကိုယ္ တစ္ခါမွ
မၾကဳံဖူးတဲ့ တရားအားထုတ္တဲ့ သာမန္လူေတြ နတ္ေတြ မခံစားထုိက္တဲ့
ခ်မ္းသာသုခေတြ သာမန္ခ်မ္းသာနဲ႕မတူ မၾကဳံဖူးတဲ့ အေတြ႕အၾကဳံမ်ဳိးေတြလဲ
ေတြ႕ၾကဳံလာရတယ္။ ဆိတ္ျငိမ္တဲ့ ဇရပ္၊ ဂူ၊ ေက်ာင္းထဲ၀င္ျပီး အားထုတ္သူေတြမွာ
သာမန္နတ္လူေတြ မခံစားႏဳိင္တဲ့ သမာဓိနဲ႕စပ္တဲ့ ခ်မ္းသာထူးေတြ၊
အသိညဏ္နဲ႕စပ္တဲ့ ခ်မ္းသာထူးေတြ ခံစားရတတ္တဲ့။ အဲဒါေတြကို ဒါပဲ မဂ္ထင္ပါရဲ႕၊
နိဗၺာန္ထင္ပါရဲ႕လုိ႕ တစ္ခါတစ္ခါ ညဏ္ေပၚမွာ ထင္ေယာင္ထင္မွား ျဖစ္တယ္။
ေတာ္ေတာ္ေလး အားထုတ္မႈ အရွိန္ရလာေတာ့ သူ႕ဟာသူ ေၾသာ္…ဒီဟာနဲ႕မျပီးေသးဘူး
ေရွ႕ဆက္ျပီး အားထုတ္ရဦးမွာပဲလုိ႕ ၊ အဲ့လို ဒါက မဂ္အစစ္မဟုတ္ေသးဘူးလုိ႕
လမ္းမွန္ လမ္မွား ခြဲျခားေ၀ဖန္တဲ့ညဏ္ ျဖစ္ေပၚလာတယ္။ ဒီလုိသိတာဟာ
တစ္ဆင့္အားျဖင့္ ညဏ္စင္ၾကယ္သြားတယ္လုိ႕ ဆုိႏုိင္ပါတယ္။
ပဋိုပ့ဒါညဏဒႆန၀ိသုဒိၶ = ဒီ မဂၢင္အက်င့္သာလွ်င္ အိုနာေသ ေဘးလြတ္တဲ့
နိဗၺာန္ေရာက္ေၾကာင္း အစစ္အမွန္ပဲလုိ႕ ခုိင္ခုိင္ျမဲျမဲ အသိအျမင္
စင္ၾကယ္သြားတယ္ အက်င့္လမ္းစဥ္နဲ႕ ပက္သက္ျပီးေတာ့ ဇေ၀ဇ၀ါ ဟုိဟာ ဟုတ္ႏုိးႏုိး
ဒီဟာ ေကာင္းႏုိးႏုိး မရွိေတာ့ဘူး။ ဒီ သတိကပ္ျပီး ရႈမွတ္ေနတဲ့ လမ္းစဥ္
ဒီမဂၢင္ ရွစ္ပါးလံုး ပါ၀င္ေနတဲ့ သတိပ႒ာန္အက်င့္ လမ္းဟာ နိဗၺာန္ေရာက္ေၾကာင္း
လမ္းမွန္ပဲလုိ႕ မွန္မွန္ကန္ကန္ အျမင္စင္ၾကယ္သြားတယ္ ဒါ
အက်င့္လမ္းနဲ႕ပက္သက္ျပီး အျမင္စင္ၾကယ္သြားတာပဲ ပဋိပဒါညဏဒႆန ၀ိသုဒိၶလုိ႕
ေပါ့။ ေနာက္ဆံုးပိတ္က်ေတာ့ ျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့ ရုပ္နာမ္တရားေတြကုိျမင္ရင္း
Credit to ေလလြင့္သူ ( innocentarea)
— with Win Win Thu Zar.
အ သံုးလံုးေက် ကပ္ေက်ာ္တရား
အေမာဟတဲ့၊ ေမာဟထဲမွာ အ တစ္လံုး ထည့္လုိက္ေတာ့ ဘာျဖစ္လဲ အေမာဟ။ အေမာဟဆုိတာ
အသိဟာ အေမာဟပဲ။ အလိမၼာဟာလဲ အေမာဟပဲ။ ညဏ္ဟာ အေမာဟပဲ။ ပညာလည္း အေမာဟပဲ။
၀ိဇၨာဆုိတာ အေမာဟပဲ ဟုတ္ၾကရဲ႕လား။ တစ္ခ်ဳိ႕အိမ္ေတြမွာေတာ့
ကန္ေတာ့ပြဲၾကီးကို ၀ိဇၨာပြဲဆုိ၊ ၀ိဇၨာဆုိတာ ဘုရားေဟာတာက အသိ၊ အလိမၼာ၊ ညဏ္၊
ပညာဟာ ၀ိဇၨာတဲ့။ ကန္ေတာ့ပြဲကို ေဟာတာ မဟုတ္ဘူး ငွက္ေပ်ာသီးက ၀ိဇၨာလား၊
အုန္းသီးက ၀ိဇၨာလား။ (မဟုတ္ပါ ဘုရား)။ အခု အသိ၊ အလိမၼာ၊ ညဏ္၊ ပညာ
ရဖုိ႕အတြက္ သတိကေလးနဲ႕ အႏၱရယ္ကင္းေအာင္ေနၾကတယ္ ေမာဟမွာ အတစ္လံုးေက်သြားတယ္။
အေမာဟ ဆုိတဲ့ အသိညဏ္ပညာနဲ႕ေနႏုိင္ၾကတယ္။ ေဒါသဟာ အင္မတန္ဆုိးပါတယ္
ဒါေၾကာင့္ “ေဒါသမီးလွ်ံ အက်ည္းတန္၊ သည္းခံရေပမည္။” ၾကည့္ေနာ္ ေဒါသျဖစ္ရင္
အခု မ်က္စိပ်က္ မ်က္ႏွာပ်က္ ၾကည့္မေကာငး္ ရႈမေကာင္း ျဖစ္သြားတယ္
ေဒါသျငိမ္းေနရင္ အေဒါသ- ေမတၱာေတြနဲ႕ တစ္ေယာက္ကုိ တစ္ေယာက္
ေကာင္းက်ဳိးလုိလားတယ္။ ေကၽြးခ်င္တယ္ ေပးခ်င္တယ္၊ လွဴခ်င္တယ္ဒါန္းခ်င္တယ္
အက်ဳိးစီးပြားေဆာင္ရြက္ခ်င္
(ေရႊဥမင္ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ အဆံုးအမ တရားစုမ်ား)
( credit to ေလလြင့္သူ ( innocentarea) & Thitsartayar)
— with Win Win Thu Zar.
Suicide ႏွင့္ ပါဏာတိပါတကံ
ႏိုင္ငံေတာ္ ၾသဝါဒါစရိယ၊ ျမန္မာစာ ၾသ၀ါဒါစရိယ၊ အဂၢမဟာသဒၶမၼေဇာတိကဓဇ၊ ထီးခ်ဳိင့္ၿမိဳ႔ တည္ေတာဆရာေတာ္ဘုရားၾကီး၏ ယေန႔ ဗုဒၶဝါဒဆိုင္ရာ အေမးအေျဖမ်ား အမွတ္စဥ္ ၃ စာအုပ္မွ ဆရာေတာ္ၾကီး၏ ေျဖဆိုထားခ်က္ကို Suicide ကိစၥ စိတ္၀င္စားေနၾကသူမိတ္ေဆြမ်ားအတြက္ မွ်ေ၀ေပးလိုက္ပါတယ္ခင္ဗ်ား။
Buddha In My Life
Buddha In My Life
အရွင္သာရိပုတၱရာ မေထရ္ႀကီး၏ နည္းယူဖြယ္ေကာင္းေသာ ဂုဏ္ရည္မ်ား
ျမတ္စြာဘုရား
သာသနာေတာ္၌ ပညာအရာ ဧတဒဂ္ရ ပုဂၢိဳလ္ျမတ္ႀကီး တပါးကား အရွင္သာရိပုတၱရာ
မေထရ္ျမတ္ႀကီးပင္ ျဖစ္ပါသည္။ သာရီပုေဏၰးမႀကီး၏ သားဦးရတနာတပါး ျဖစ္၏။
ငယ္စဥ္ကပင္ ပညာဉာဏ္ ထူးခၽြန္သူျဖစ္၏။ တခုေသာ နကၡတ္ပြဲသဘင္၌ လူအမ်ား
ေပ်ာ္ရႊင္ေနသည္ကို ၾကည့္၍ အိုေဘး နာေဘး ေသေဘးကို ေမ့ေလ်ာ့ျပီး ေခတၱခဏ
ေပ်ာ္ရႊင္ေနရျခင္းပါကလားဟု သံေ၀ဂဉာဏ္ ရရွိ္ခဲ့၏။ ထိုေန႔မွာပင္ အို-နာ-ေသ
လြတ္ရာ တရားရွာရန္ အေဖာ္သူငယ္ခ်င္း ေကာလိတ (အရွင္ေမာဂၢလာန္ အေလာင္းလ်ာ)
ႏွင့္ ဆရာရွာထြက္ခဲ့ေလသည္။
ဗုဒၶ၏ သဗၺညဳတဉာဏ္ေတာ္ႀကီးကို
ဖူးေတြ႔ရသျဖင့္ ေရကန္အသင့္ ၾကာအသင့္ ျဖစ္ခဲ့ရပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း
ျမတ္ဗုဒၶေအာက္ တေယာက္ဆိုသလို ပညာဂုဏ္ ထြန္းေတာက္ခဲ့ေပသည္။ ပညာအရာ၌ ငါႏွင့္
ငါသာ ႏႈိင္းစရာ-ဟု ဆိုႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ထြန္းေတာက္ခဲ့ေသာ္လည္း
သီတင္းသံုးေဖာ္တို႔အေပၚ ပညာဂုဏ္ မေမာက္၊ ပညာမာန္ မႀကီး၊ မိမိကိုယ္ကို
ေျခသုတ္ပုဆိုး ေျမြစြယ္က်ိဳး-သို႔ ႏွိမ့္ခ်ထားေပ၏။
ျမတ္ဗုဒၶ၏
လက္ယာေတာ္ရံ အဂၢသာ၀ကႀကီးျဖစ္လင့္ကစား သီတင္းသံုးေဖာ္မ်ား
နာမက်န္းျဖစ္သည့္အခါ ကိုယ္တိုင္ ဂရုတစိုက္ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္၏။
လူမႈဒုကၡမ်ားကိုလည္း အတုမဲ့ေသာ ႏွလံုးသားျဖင့္ သည္းခံခြင့္လႊတ္ေတာ္မူ၏။
တေန႔သ၌ ရဟန္းတပါးက အရွင္သာရိပုတၱရာသည္ တပည့္ေတာ္အား
ဆဲဆိုရိုက္ႏွက္သြားပါသည္-ဟု မဟုတ္မမွန္ ေလွ်ာက္တင္၏။ ျမတ္ဗုဒၶက
အျဖစ္မွန္ကိုသိေသာ္လည္း ေခၚယူေမးျမန္း၏။ မေထရ္ျမတ္က တပည့္ေတာ္သည္
အမႈိက္မ်ား၊ ေခ်းမ်ား စြန္႔ပစ္ရာ ေျမႀကီးပမာ ႏွိမ္ခ်ေသာစိတ္ ရွိပါသည္-ဟု
ေလွ်ာက္ထားေလ၏။
မိမိကိုယ္တိုင္ ပညာဧတဒဂ္ျဖစ္ေသာ္လည္း ပညာရွိကို
ရိုေသျမတ္ႏိုးတတ္၏။ တေန႔ေသာ္ မေထရ္ျမတ္က အရွင္ပုဏၰ-မေထရ္အား
၀ိသုဒၶိခုနစ္တန္ကို ေမးေလ၏။ အရွင္ပုဏၰ-မေထရ္က အာဇာနည္ျမင္း,ကေသာ ရထား ၇-တန္
ဥပမာျဖင့္ ေျဖၾကား၏။ မေထရ္ျမတ္ သေဘာက်လွ၍ ပုဏၰ-မေထရ္ကဲ့သို႔ေသာ ပညာရွိကို
ေမးလိုသည့္အခါ အသင့္ေမးႏိုင္ရန္ ဦးေခါင္းေပၚတင္ထားသင့္၏-ဟု ပညာဂုဏ္ကို
ထုတ္ေဖာ္ခ်ီးက်ဴးခဲ့ပါသည္။
လူတို႔သည္ သူတပါးတို႔အား
ဆံုးမခ်င္ၾကသေလာက္ မိမိကိုယ္တိုင္ အဆံုးအမ မခံခ်င္ၾက။ သူတပါးအား
ျပစ္တင္ေ၀ဖန္ခ်င္ၾကသေလာက္ မိမိကိုယ္ကို ေ၀ဖန္ခံရမွာ ေၾကာက္တတ္ၾကသည္။
မေထရ္ျမတ္ႀကီးကား ထိုသို႔မဟုတ္။ သူတပါးအား ဆံုးမတတ္သလို
မိမိိကုိ္ယ္တိုင္လည္း အဆံုးအမကို ခံယူတတ္ေပသည္။ တေန႔တြင္
မိမိရွင္ျပဳေပးထားေသာ သာမေဏငယ္အား ရွင္က်င့္၀တ္ကို အနည္းအက်ဥ္းမွ်
သင္ေပးထား၏။ ရွင္ငယ္သည္ ထိုေန႔မွာပင္ မေထရ္ျမတ္ သကၤန္း၀တ္ပံု
အ၀န္းမညီသည္ကို ျမင္သျဖင့္-အရွင္ဘုရား ဤသို႔လည္း သကၤန္း၀တ္ေကာင္းပါသလား-ဟု
ေလွ်ာက္ထား၏။ ထိုအခါ မိမိသကၤန္း၀တ္ပံု အမွန္တကယ္ မညီမွန္းသိ၍ ကြယ္ရာတြင္
ညီေအာင္၀တ္ျပီး သာမေဏငယ္အား ျပ၍ အဆံုးအမကို ခံယူ၏။ ခုနစ္ႏွစ္သား
သာမေဏငယ္သည္ ငါ့ကို ဆံုးမသည္ျဖစ္ေစကာမူ ငါခံယူအံ႔-ဟု မိန္႔ေတာ္မူေလ၏။
မေထရ္ျမတ္သည္
တဖက္သား နား၀င္ေအာင္ အဆင့္ဆင့္ ေဟာတတ္သလို လက္ခံခ်င္လာေအာင္လည္း အထပ္ထပ္
ေျပာတတ္၏။ မေထရ္ျမတ္၏ အမ်က္ေျဖတရားမွာ နား၀င္လြယ္ျပီး လက္ခံဖြယ္၊
လိုက္နာဖြယ္လည္း ျဖစ္ေပသည္။ ထိုတရားမွာ-တစံုတေယာက္အား အမ်က္ေဒါသ
ထြက္မည္ၾကံလွ်င္
၁။ ပံ႔သကူ ပုဆိုးေကာက္သူသည္ ေကာင္းႏိုးရာကိုသာ ေရြးေကာက္သကဲ့သို႔ အမူအက်င့္ မေကာင္းသူျဖစ္မူ ႏႈတ္ေကာင္းသည္ကို ဆင္ျခင္၍ အမ်က္ေျဖပါ။
၂။
ေရညႇိေမွး တင္ေနေသာ ေရကန္၌ အေပၚေရညႇိ လွစ္၍ အတြင္းေရကို ေသာက္ရာသကဲ့သို႔
ႏႈတ္မေကာင္းသူျဖစ္ပါက အမူအက်င့္ေကာင္းသည္ကို ဆင္ျခင္၍ အမ်က္ေျဖပါ။
၃။
ေရငတ္သူသည္ ႏြားေျခရာခြက္၌ရွိေသာ ေရကို ပုဆစ္တုပ္၀ပ္၍ ေသာက္ရာသကဲ့သို႔
အမူအက်င့္ေရာ၊ ႏႈတ္ပါ မေကာင္းသူျဖစ္မူ တခါတရံ ႏွစ္သက္ဖြယ္ရွိသည္ကို
ဆင္ျခင္၍ အမ်က္ေျဖပါ။
၄။ အရပ္တပါးသို႔ တဦးတည္း ခရီးသြားျပီးလွ်င္
လမ္း၌ နာမက်န္းျဖစ္၍ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္မည့္သူ မရွိေသာ လူနာအား ျမင္ရသူမ်ား
သနားၾကသကဲ့သို႔ အမူအက်င့္ေရာ၊ ႏႈတ္ပါ မေကာင္းသည့္အျပင္
ႏွစ္သက္ဖြယ္လည္းမရွိသူ ျဖစ္ပါက-ဪ ဤသူကို ေလာက၌ ရခဲေလစြတကား-ဟု
သနားျခင္းကို ေရွးရႈ၍ အမ်က္ေျဖပါ။
၅။ ခ်ိန္ျမိန္ေအးျမသည့္ ေရကို
ေသာက္ျပီး စိမ္းလန္းစိုျပည္ေသာ အရိပ္အာ၀ါသ ေအာက္တြင္ ေလညင္းခံကာ
အနားယူေနသူသည္ ႏွလံုးေမြ႔ေလ်ာ္ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးဖြယ္ရာ ျဖစ္သကဲ့သို႔ ကိုယ္
ႏႈတ္ ႏွလံုး သံုးပါးစံု ႏွစ္သက္ေကာင္းမြန္သူျဖစ္မူ ရန္ျငိဳးမဖြဲ႔ဘဲ
အျမဲျမတ္ႏိုးပါ။
အရွင္သာရိပုတၱရာ မေထရ္ျမတ္ႀကီးသည္ သူတပါးအား
အမ်က္မထား၊ ေဒါသမပြားေစလုိသည္သာမက မိိမိကိုယ္တိုင္လည္း ခႏၲီတရားႏွင့္
ျပည့္စံုေအာင္ေနေလ့ရွိေပသည္။ ဤမွ် လိုက္နာအတုယူ အားက်ဖြယ္၊
စံျပဳထိုက္ဖြယ္ေသာ ဂုဏ္ရည္တို႔ႏွင့္ ျပည့္စံုေတာ္မူေသာ မေထရ္ျမတ္ႀကီးသည္
လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္း ၂၅၀၀-ေက်ာ္ကာလ၊ မဟာသကၠရာဇ္ ၁၄၇-ခုႏွစ္၊
တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေန႔ ညဥ့္ မိုးေသာက္ယံ အခ်ိန္၀ယ္ မိမိ၏
ေမြးဖြားသန္႔စင္ေသာအခန္း၌ ခႏၶာခ်ဳပ္ျငိမ္း၍ ပရိနိဗၺာန္
၀င္စံေတာ္မူခဲ့ေလသည္။
ျမတ္ဗုဒၶ၏ လက္ယာေတာ္ရံ အဂၢသာ၀က ပညာဧတဒဂ္ရ
မေထရ္ျမတ္ႀကီးအား ပူေဇာ္ကန္ေတာ့သည့္အေနျဖင့္ ရဟန္း ရွင္ လူ ဗုဒၶဘာသာ၀င္
အေပါင္းတို႔သည္ မေထရ္ျမတ္ႀကီး၏ အမူအက်င့္ လိုက္နာဖြယ္ အားက်ဖြယ္
စံျပဳထိုက္ဖြယ္တို႔အား အတုယူျပီး ခႏၲီႏွလံုး အစဥ္သံုး၍ အို-နာ-ေသ လြတ္ရာ
ျမတ္နိဗၺာန္သို႔ မဂၢင္လမ္းျဖင့္ တက္လွမ္းၾကပါစို႔ဟု
တိုက္တြန္းႏႈိးေဆာ္လိုက္ပါသည္။
( ဘဒၵႏၲ နာဂေသန-၀မ္႔ကြန္, လိြဳင္ေကာ္
ဘယ္ေတာ့မွမရိုးနိုင္တဲ့ တရားေတာ္
အႏႈိင္းမဲ. စာတိုေပစမ်ား
စင္ၾကယ္မႈ အဆင့္ဆင့္ (ေရႊဥမင္ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ အဆံုးအမ တရားစုမ်ား)
စိတ္ကေလး ေအးေအး၊ ႏွလံုးေအးေအး ထားႏုိင္မွ တစ္စ တစ္စ ပူပန္မႈေတြ
ျငိမ္းျပီးေတာ့ စင္ၾကယ္ျမင့္ျမတ္တဲ့ဆီ ေရာက္သြားမယ္။ စင္ၾကယ္ရမွာက ဘာေတြလဲ
ကုိယ္လည္း စင္ၾကယ္ရမယ္၊ ႏႈတ္လည္း စင္ၾကယ္ရမယ္ စိတ္လည္းစင္ၾကယ္ရမယ္၊
အသိအျမင္လည္း စင္ၾကယ္ရမယ္္။ ကုိယ္ႏႈတ္စင္ၾကယ္တာ သီလပဲ၊ သီလ၀ိသုဒိၶ။
သိီလ၀ိသုဒိၶျဖစ္မွ စိတ္မွာ နီ၀ရဏေတြ ကင္းစင္လုိ႕ စိတ္စင္ၾကယ္မႈ စိတၱ၀ိသုဒိၶ
ျဖစ္မယ္။ စိတၱ၀ိသုဒိၶျဖစ္မွ အသိအျမင္ စင္ၾကယ္မႈ ဒိ႒ိ၀ိသုဒိၶ ျဖစ္မယ္။
အသိအျမင္စင္ၾကယ္ခ်င္ရင္ စိတ္စင္ၾကယ္ရတယ္ စိတ္စင္ၾကယ္ခ်င္ရင္ ကာယကံ၊ ၀ိစီကံ
စင္ၾကယ္ရတယ္။ သိီလ၀ိသုဒိၶျဖစ္မွ စိတၱ၀ိသုဒိၶျဖစ္၊ စိတၱ၀ိသုဒိၶျဖစ္မွ
ဒိ႒ိ၀ိသုဒိၶျဖစ္တယ္။ စိတ္ပုိင္းဆုိင္ရာ၊ ပညာပုိင္းဆုိင္ရာ ၀ိသုဒိၶေတြ
အယူအဆေတြ စင္ၾကယ္သြားမယ္ အသိအျမင္ေတြ စင္ၾကယ္သြားမယ္ အဲ့လုိ
စင္ၾကယ္သြားသေလာက္ စင္ၾကယ္ျမင့္ျမတ္တဲ့ စိတ္ထားေတြ ျဖစ္သြားမယ္။ အဲ့လုိ
စင္ၾကယ္တဲ့ စိတ္ေတြ ျဖစ္လာေအာင္ ခႏၶာက ျဖစ္ခုိက္ ျဖစ္ခုိက္ကေလးေတြကို
ရႈမွတ္ရမယ္။ ေပၚလာတယ္၊ သိလုိက္တယ္။ ခ်ဳပ္ေပ်ာက္သြားတယ္ သိလုိက္တယ္
ျဖစ္တုိင္းသိ သိတုိင္းပ်က္ေနတယ္ ျဖစ္ေပၚလာတာေ၇ာ ေပၚတုိင္းသိတဲ့ စိတ္ကေလးေ၇ာ
ေပၚတာေရာ၊ ရုပ္ေရာ နာမ္ေရာဟာ ျဖစ္ေပၚလာလုိက္ ရင့္ေရာ္ပ်က္စီးသြားလုိက္
အုိမင္း ရင့္ေရာ္မႈ ပ်က္စီးမႈေတြကေတာ့ အကုန္လံုး ရွိေနတာပဲ။ အဲ့ဒီလုိ
အုိမင္းရင့္ေရာ္ပ်က္စီးမယ့္
ကခၤ
ါ၀ိတရဏ၀ိသုဒိၶ= အေၾကာင္းေကာင္းေၾကာင့္ အက်ဳိးေကာင္းျဖစ္ေနၾကတယ္၊ ဘယ္သူ႕
ဘယ္သူမွ မစလုိ႕ မရဘူး ေကာင္းတဲ့အေၾကာင္းေၾကာင့္ ေကာင္းက်ဳိး ျဖစ္တာအမွန္ပဲ။
မေကာင္းတဲ့ အေၾကာင္းေၾကာင့္ မေကာင္းက်ဳိးျဖစ္တာ အမွန္ပဲလုိ႕
ယံုမွားကင္းသြားတယ္။ အဲ့ဒီလုိ ယံုမွားကင္းတဲ့ ညဏ္ေတြ ျဖစ္လာတယ္။
မဂၢါညဏဒႆန၀ိသုဒိၶ = တစ္ခါတစ္ခါ တရားေတြ ရင့္က်က္လာရင္၊ သတိ၊ သမာဓိညဏ္ေတြ
အသိညဏ္ေတြ ရင့္က်က္လာရင္ ကိုယ္ေတြ၊ စိတ္ေတြ ျငိမ္းခ်မ္းလုိ႕
ၾကည္လင္ေပါ့ပါးေနတယ္၊ ခ်မ္းသာလုိက္တာလုိ႕ တစ္သက္တစ္ကိုယ္ တစ္ခါမွ
မၾကဳံဖူးတဲ့ တရားအားထုတ္တဲ့ သာမန္လူေတြ နတ္ေတြ မခံစားထုိက္တဲ့
ခ်မ္းသာသုခေတြ သာမန္ခ်မ္းသာနဲ႕မတူ မၾကဳံဖူးတဲ့ အေတြ႕အၾကဳံမ်ဳိးေတြလဲ
ေတြ႕ၾကဳံလာရတယ္။ ဆိတ္ျငိမ္တဲ့ ဇရပ္၊ ဂူ၊ ေက်ာင္းထဲ၀င္ျပီး အားထုတ္သူေတြမွာ
သာမန္နတ္လူေတြ မခံစားႏဳိင္တဲ့ သမာဓိနဲ႕စပ္တဲ့ ခ်မ္းသာထူးေတြ၊
အသိညဏ္နဲ႕စပ္တဲ့ ခ်မ္းသာထူးေတြ ခံစားရတတ္တဲ့။ အဲဒါေတြကို ဒါပဲ မဂ္ထင္ပါရဲ႕၊
နိဗၺာန္ထင္ပါရဲ႕လုိ႕ တစ္ခါတစ္ခါ ညဏ္ေပၚမွာ ထင္ေယာင္ထင္မွား ျဖစ္တယ္။
ေတာ္ေတာ္ေလး အားထုတ္မႈ အရွိန္ရလာေတာ့ သူ႕ဟာသူ ေၾသာ္…ဒီဟာနဲ႕မျပီးေသးဘူး
ေရွ႕ဆက္ျပီး အားထုတ္ရဦးမွာပဲလုိ႕ ၊ အဲ့လို ဒါက မဂ္အစစ္မဟုတ္ေသးဘူးလုိ႕
လမ္းမွန္ လမ္မွား ခြဲျခားေ၀ဖန္တဲ့ညဏ္ ျဖစ္ေပၚလာတယ္။ ဒီလုိသိတာဟာ
တစ္ဆင့္အားျဖင့္ ညဏ္စင္ၾကယ္သြားတယ္လုိ႕ ဆုိႏုိင္ပါတယ္။
ပဋိုပ့ဒါညဏဒႆန၀ိသုဒိၶ = ဒီ မဂၢင္အက်င့္သာလွ်င္ အိုနာေသ ေဘးလြတ္တဲ့
နိဗၺာန္ေရာက္ေၾကာင္း အစစ္အမွန္ပဲလုိ႕ ခုိင္ခုိင္ျမဲျမဲ အသိအျမင္
စင္ၾကယ္သြားတယ္ အက်င့္လမ္းစဥ္နဲ႕ ပက္သက္ျပီးေတာ့ ဇေ၀ဇ၀ါ ဟုိဟာ ဟုတ္ႏုိးႏုိး
ဒီဟာ ေကာင္းႏုိးႏုိး မရွိေတာ့ဘူး။ ဒီ သတိကပ္ျပီး ရႈမွတ္ေနတဲ့ လမ္းစဥ္
ဒီမဂၢင္ ရွစ္ပါးလံုး ပါ၀င္ေနတဲ့ သတိပ႒ာန္အက်င့္ လမ္းဟာ နိဗၺာန္ေရာက္ေၾကာင္း
လမ္းမွန္ပဲလုိ႕ မွန္မွန္ကန္ကန္ အျမင္စင္ၾကယ္သြားတယ္ ဒါ
အက်င့္လမ္းနဲ႕ပက္သက္ျပီး အျမင္စင္ၾကယ္သြားတာပဲ ပဋိပဒါညဏဒႆန ၀ိသုဒိၶလုိ႕
ေပါ့။ ေနာက္ဆံုးပိတ္က်ေတာ့ ျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့ ရုပ္နာမ္တရားေတြကုိျမင္ရင္း
Credit to ေလလြင့္သူ ( innocentarea)
— with Win Win Thu Zar.
အ သံုးလံုးေက် ကပ္ေက်ာ္တရား
အေမာဟတဲ့၊ ေမာဟထဲမွာ အ တစ္လံုး ထည့္လုိက္ေတာ့ ဘာျဖစ္လဲ အေမာဟ။ အေမာဟဆုိတာ
အသိဟာ အေမာဟပဲ။ အလိမၼာဟာလဲ အေမာဟပဲ။ ညဏ္ဟာ အေမာဟပဲ။ ပညာလည္း အေမာဟပဲ။
၀ိဇၨာဆုိတာ အေမာဟပဲ ဟုတ္ၾကရဲ႕လား။ တစ္ခ်ဳိ႕အိမ္ေတြမွာေတာ့
ကန္ေတာ့ပြဲၾကီးကို ၀ိဇၨာပြဲဆုိ၊ ၀ိဇၨာဆုိတာ ဘုရားေဟာတာက အသိ၊ အလိမၼာ၊ ညဏ္၊
ပညာဟာ ၀ိဇၨာတဲ့။ ကန္ေတာ့ပြဲကို ေဟာတာ မဟုတ္ဘူး ငွက္ေပ်ာသီးက ၀ိဇၨာလား၊
အုန္းသီးက ၀ိဇၨာလား။ (မဟုတ္ပါ ဘုရား)။ အခု အသိ၊ အလိမၼာ၊ ညဏ္၊ ပညာ
ရဖုိ႕အတြက္ သတိကေလးနဲ႕ အႏၱရယ္ကင္းေအာင္ေနၾကတယ္ ေမာဟမွာ အတစ္လံုးေက်သြားတယ္။
အေမာဟ ဆုိတဲ့ အသိညဏ္ပညာနဲ႕ေနႏုိင္ၾကတယ္။ ေဒါသဟာ အင္မတန္ဆုိးပါတယ္
ဒါေၾကာင့္ “ေဒါသမီးလွ်ံ အက်ည္းတန္၊ သည္းခံရေပမည္။” ၾကည့္ေနာ္ ေဒါသျဖစ္ရင္
အခု မ်က္စိပ်က္ မ်က္ႏွာပ်က္ ၾကည့္မေကာငး္ ရႈမေကာင္း ျဖစ္သြားတယ္
ေဒါသျငိမ္းေနရင္ အေဒါသ- ေမတၱာေတြနဲ႕ တစ္ေယာက္ကုိ တစ္ေယာက္
ေကာင္းက်ဳိးလုိလားတယ္။ ေကၽြးခ်င္တယ္ ေပးခ်င္တယ္၊ လွဴခ်င္တယ္ဒါန္းခ်င္တယ္
အက်ဳိးစီးပြားေဆာင္ရြက္ခ်င္
(ေရႊဥမင္ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ အဆံုးအမ တရားစုမ်ား)
( credit to ေလလြင့္သူ ( innocentarea) & Thitsartayar)
— with Win Win Thu Zar.
Suicide ႏွင့္ ပါဏာတိပါတကံ
ႏိုင္ငံေတာ္ ၾသဝါဒါစရိယ၊ ျမန္မာစာ ၾသ၀ါဒါစရိယ၊ အဂၢမဟာသဒၶမၼေဇာတိကဓဇ၊ ထီးခ်ဳိင့္ၿမိဳ႔ တည္ေတာဆရာေတာ္ဘုရားၾကီး၏ ယေန႔ ဗုဒၶဝါဒဆိုင္ရာ အေမးအေျဖမ်ား အမွတ္စဥ္ ၃ စာအုပ္မွ ဆရာေတာ္ၾကီး၏ ေျဖဆိုထားခ်က္ကို Suicide ကိစၥ စိတ္၀င္စားေနၾကသူမိတ္ေဆြမ်ားအတြက္ မွ်ေ၀ေပးလိုက္ပါတယ္ခင္ဗ်ား။
Buddha In My Life
အရွင္သာရိပုတၱရာ မေထရ္ႀကီး၏ နည္းယူဖြယ္ေကာင္းေသာ ဂုဏ္ရည္မ်ား
ျမတ္စြာဘုရား သာသနာေတာ္၌ ပညာအရာ ဧတဒဂ္ရ ပုဂၢိဳလ္ျမတ္ႀကီး တပါးကား အရွင္သာရိပုတၱရာ မေထရ္ျမတ္ႀကီးပင္ ျဖစ္ပါသည္။ သာရီပုေဏၰးမႀကီး၏ သားဦးရတနာတပါး ျဖစ္၏။ ငယ္စဥ္ကပင္ ပညာဉာဏ္ ထူးခၽြန္သူျဖစ္၏။ တခုေသာ နကၡတ္ပြဲသဘင္၌ လူအမ်ား ေပ်ာ္ရႊင္ေနသည္ကို ၾကည့္၍ အိုေဘး နာေဘး ေသေဘးကို ေမ့ေလ်ာ့ျပီး ေခတၱခဏ ေပ်ာ္ရႊင္ေနရျခင္းပါကလားဟု သံေ၀ဂဉာဏ္ ရရွိ္ခဲ့၏။ ထိုေန႔မွာပင္ အို-နာ-ေသ လြတ္ရာ တရားရွာရန္ အေဖာ္သူငယ္ခ်င္း ေကာလိတ (အရွင္ေမာဂၢလာန္ အေလာင္းလ်ာ) ႏွင့္ ဆရာရွာထြက္ခဲ့ေလသည္။
ဗုဒၶ၏ သဗၺညဳတဉာဏ္ေတာ္ႀကီးကို ဖူးေတြ႔ရသျဖင့္ ေရကန္အသင့္ ၾကာအသင့္ ျဖစ္ခဲ့ရပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း ျမတ္ဗုဒၶေအာက္ တေယာက္ဆိုသလို ပညာဂုဏ္ ထြန္းေတာက္ခဲ့ေပသည္။ ပညာအရာ၌ ငါႏွင့္ ငါသာ ႏႈိင္းစရာ-ဟု ဆိုႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ထြန္းေတာက္ခဲ့ေသာ္လည္း သီတင္းသံုးေဖာ္တို႔အေပၚ ပညာဂုဏ္ မေမာက္၊ ပညာမာန္ မႀကီး၊ မိမိကိုယ္ကို ေျခသုတ္ပုဆိုး ေျမြစြယ္က်ိဳး-သို႔ ႏွိမ့္ခ်ထားေပ၏။
ျမတ္ဗုဒၶ၏ လက္ယာေတာ္ရံ အဂၢသာ၀ကႀကီးျဖစ္လင့္ကစား သီတင္းသံုးေဖာ္မ်ား နာမက်န္းျဖစ္သည့္အခါ ကိုယ္တိုင္ ဂရုတစိုက္ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္၏။ လူမႈဒုကၡမ်ားကိုလည္း အတုမဲ့ေသာ ႏွလံုးသားျဖင့္ သည္းခံခြင့္လႊတ္ေတာ္မူ၏။ တေန႔သ၌ ရဟန္းတပါးက အရွင္သာရိပုတၱရာသည္ တပည့္ေတာ္အား ဆဲဆိုရိုက္ႏွက္သြားပါသည္-ဟု မဟုတ္မမွန္ ေလွ်ာက္တင္၏။ ျမတ္ဗုဒၶက အျဖစ္မွန္ကိုသိေသာ္လည္း ေခၚယူေမးျမန္း၏။ မေထရ္ျမတ္က တပည့္ေတာ္သည္ အမႈိက္မ်ား၊ ေခ်းမ်ား စြန္႔ပစ္ရာ ေျမႀကီးပမာ ႏွိမ္ခ်ေသာစိတ္ ရွိပါသည္-ဟု ေလွ်ာက္ထားေလ၏။
မိမိကိုယ္တိုင္ ပညာဧတဒဂ္ျဖစ္ေသာ္လည္း ပညာရွိကို ရိုေသျမတ္ႏိုးတတ္၏။ တေန႔ေသာ္ မေထရ္ျမတ္က အရွင္ပုဏၰ-မေထရ္အား ၀ိသုဒၶိခုနစ္တန္ကို ေမးေလ၏။ အရွင္ပုဏၰ-မေထရ္က အာဇာနည္ျမင္း,ကေသာ ရထား ၇-တန္ ဥပမာျဖင့္ ေျဖၾကား၏။ မေထရ္ျမတ္ သေဘာက်လွ၍ ပုဏၰ-မေထရ္ကဲ့သို႔ေသာ ပညာရွိကို ေမးလိုသည့္အခါ အသင့္ေမးႏိုင္ရန္ ဦးေခါင္းေပၚတင္ထားသင့္၏-ဟု ပညာဂုဏ္ကို ထုတ္ေဖာ္ခ်ီးက်ဴးခဲ့ပါသည္။
လူတို႔သည္ သူတပါးတို႔အား ဆံုးမခ်င္ၾကသေလာက္ မိမိကိုယ္တိုင္ အဆံုးအမ မခံခ်င္ၾက။ သူတပါးအား ျပစ္တင္ေ၀ဖန္ခ်င္ၾကသေလာက္ မိမိကိုယ္ကို ေ၀ဖန္ခံရမွာ ေၾကာက္တတ္ၾကသည္။ မေထရ္ျမတ္ႀကီးကား ထိုသို႔မဟုတ္။ သူတပါးအား ဆံုးမတတ္သလို မိမိိကုိ္ယ္တိုင္လည္း အဆံုးအမကို ခံယူတတ္ေပသည္။ တေန႔တြင္ မိမိရွင္ျပဳေပးထားေသာ သာမေဏငယ္အား ရွင္က်င့္၀တ္ကို အနည္းအက်ဥ္းမွ် သင္ေပးထား၏။ ရွင္ငယ္သည္ ထိုေန႔မွာပင္ မေထရ္ျမတ္ သကၤန္း၀တ္ပံု အ၀န္းမညီသည္ကို ျမင္သျဖင့္-အရွင္ဘုရား ဤသို႔လည္း သကၤန္း၀တ္ေကာင္းပါသလား-ဟု ေလွ်ာက္ထား၏။ ထိုအခါ မိမိသကၤန္း၀တ္ပံု အမွန္တကယ္ မညီမွန္းသိ၍ ကြယ္ရာတြင္ ညီေအာင္၀တ္ျပီး သာမေဏငယ္အား ျပ၍ အဆံုးအမကို ခံယူ၏။ ခုနစ္ႏွစ္သား သာမေဏငယ္သည္ ငါ့ကို ဆံုးမသည္ျဖစ္ေစကာမူ ငါခံယူအံ႔-ဟု မိန္႔ေတာ္မူေလ၏။
မေထရ္ျမတ္သည္ တဖက္သား နား၀င္ေအာင္ အဆင့္ဆင့္ ေဟာတတ္သလို လက္ခံခ်င္လာေအာင္လည္း အထပ္ထပ္ ေျပာတတ္၏။ မေထရ္ျမတ္၏ အမ်က္ေျဖတရားမွာ နား၀င္လြယ္ျပီး လက္ခံဖြယ္၊ လိုက္နာဖြယ္လည္း ျဖစ္ေပသည္။ ထိုတရားမွာ-တစံုတေယာက္အား အမ်က္ေဒါသ ထြက္မည္ၾကံလွ်င္
၁။ ပံ႔သကူ ပုဆိုးေကာက္သူသည္ ေကာင္းႏိုးရာကိုသာ ေရြးေကာက္သကဲ့သို႔ အမူအက်င့္ မေကာင္းသူျဖစ္မူ ႏႈတ္ေကာင္းသည္ကို ဆင္ျခင္၍ အမ်က္ေျဖပါ။
၂။ ေရညႇိေမွး တင္ေနေသာ ေရကန္၌ အေပၚေရညႇိ လွစ္၍ အတြင္းေရကို ေသာက္ရာသကဲ့သို႔ ႏႈတ္မေကာင္းသူျဖစ္ပါက အမူအက်င့္ေကာင္းသည္ကို ဆင္ျခင္၍ အမ်က္ေျဖပါ။
၃။ ေရငတ္သူသည္ ႏြားေျခရာခြက္၌ရွိေသာ ေရကို ပုဆစ္တုပ္၀ပ္၍ ေသာက္ရာသကဲ့သို႔ အမူအက်င့္ေရာ၊ ႏႈတ္ပါ မေကာင္းသူျဖစ္မူ တခါတရံ ႏွစ္သက္ဖြယ္ရွိသည္ကို ဆင္ျခင္၍ အမ်က္ေျဖပါ။
၄။ အရပ္တပါးသို႔ တဦးတည္း ခရီးသြားျပီးလွ်င္ လမ္း၌ နာမက်န္းျဖစ္၍ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္မည့္သူ မရွိေသာ လူနာအား ျမင္ရသူမ်ား သနားၾကသကဲ့သို႔ အမူအက်င့္ေရာ၊ ႏႈတ္ပါ မေကာင္းသည့္အျပင္ ႏွစ္သက္ဖြယ္လည္းမရွိသူ ျဖစ္ပါက-ဪ ဤသူကို ေလာက၌ ရခဲေလစြတကား-ဟု သနားျခင္းကို ေရွးရႈ၍ အမ်က္ေျဖပါ။
၅။ ခ်ိန္ျမိန္ေအးျမသည့္ ေရကို ေသာက္ျပီး စိမ္းလန္းစိုျပည္ေသာ အရိပ္အာ၀ါသ ေအာက္တြင္ ေလညင္းခံကာ အနားယူေနသူသည္ ႏွလံုးေမြ႔ေလ်ာ္ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးဖြယ္ရာ ျဖစ္သကဲ့သို႔ ကိုယ္ ႏႈတ္ ႏွလံုး သံုးပါးစံု ႏွစ္သက္ေကာင္းမြန္သူျဖစ္မူ ရန္ျငိဳးမဖြဲ႔ဘဲ အျမဲျမတ္ႏိုးပါ။
အရွင္သာရိပုတၱရာ မေထရ္ျမတ္ႀကီးသည္ သူတပါးအား အမ်က္မထား၊ ေဒါသမပြားေစလုိသည္သာမက မိိမိကိုယ္တိုင္လည္း ခႏၲီတရားႏွင့္ ျပည့္စံုေအာင္ေနေလ့ရွိေပသည္။ ဤမွ် လိုက္နာအတုယူ အားက်ဖြယ္၊ စံျပဳထိုက္ဖြယ္ေသာ ဂုဏ္ရည္တို႔ႏွင့္ ျပည့္စံုေတာ္မူေသာ မေထရ္ျမတ္ႀကီးသည္ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္း ၂၅၀၀-ေက်ာ္ကာလ၊ မဟာသကၠရာဇ္ ၁၄၇-ခုႏွစ္၊ တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေန႔ ညဥ့္ မိုးေသာက္ယံ အခ်ိန္၀ယ္ မိမိ၏ ေမြးဖြားသန္႔စင္ေသာအခန္း၌ ခႏၶာခ်ဳပ္ျငိမ္း၍ ပရိနိဗၺာန္ ၀င္စံေတာ္မူခဲ့ေလသည္။
ျမတ္ဗုဒၶ၏ လက္ယာေတာ္ရံ အဂၢသာ၀က ပညာဧတဒဂ္ရ မေထရ္ျမတ္ႀကီးအား ပူေဇာ္ကန္ေတာ့သည့္အေနျဖင့္ ရဟန္း ရွင္ လူ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ အေပါင္းတို႔သည္ မေထရ္ျမတ္ႀကီး၏ အမူအက်င့္ လိုက္နာဖြယ္ အားက်ဖြယ္ စံျပဳထိုက္ဖြယ္တို႔အား အတုယူျပီး ခႏၲီႏွလံုး အစဥ္သံုး၍ အို-နာ-ေသ လြတ္ရာ ျမတ္နိဗၺာန္သို႔ မဂၢင္လမ္းျဖင့္ တက္လွမ္းၾကပါစို႔ဟု တိုက္တြန္းႏႈိးေဆာ္လိုက္ပါသည္။
( ဘဒၵႏၲ နာဂေသန-၀မ္႔ကြန္, လိြဳင္ေကာ္
စင္ၾကယ္မႈ အဆင့္ဆင့္ (ေရႊဥမင္ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ အဆံုးအမ တရားစုမ်ား)
ကခၤ ါ၀ိတရဏ၀ိသုဒိၶ= အေၾကာင္းေကာင္းေၾကာင့္ အက်ဳိးေကာင္းျဖစ္ေနၾကတယ္၊ ဘယ္သူ႕ ဘယ္သူမွ မစလုိ႕ မရဘူး ေကာင္းတဲ့အေၾကာင္းေၾကာင့္ ေကာင္းက်ဳိး ျဖစ္တာအမွန္ပဲ။ မေကာင္းတဲ့ အေၾကာင္းေၾကာင့္ မေကာင္းက်ဳိးျဖစ္တာ အမွန္ပဲလုိ႕ ယံုမွားကင္းသြားတယ္။ အဲ့ဒီလုိ ယံုမွားကင္းတဲ့ ညဏ္ေတြ ျဖစ္လာတယ္။
မဂၢါညဏဒႆန၀ိသုဒိၶ = တစ္ခါတစ္ခါ တရားေတြ ရင့္က်က္လာရင္၊ သတိ၊ သမာဓိညဏ္ေတြ အသိညဏ္ေတြ ရင့္က်က္လာရင္ ကိုယ္ေတြ၊ စိတ္ေတြ ျငိမ္းခ်မ္းလုိ႕ ၾကည္လင္ေပါ့ပါးေနတယ္၊ ခ်မ္းသာလုိက္တာလုိ႕ တစ္သက္တစ္ကိုယ္ တစ္ခါမွ မၾကဳံဖူးတဲ့ တရားအားထုတ္တဲ့ သာမန္လူေတြ နတ္ေတြ မခံစားထုိက္တဲ့ ခ်မ္းသာသုခေတြ သာမန္ခ်မ္းသာနဲ႕မတူ မၾကဳံဖူးတဲ့ အေတြ႕အၾကဳံမ်ဳိးေတြလဲ ေတြ႕ၾကဳံလာရတယ္။ ဆိတ္ျငိမ္တဲ့ ဇရပ္၊ ဂူ၊ ေက်ာင္းထဲ၀င္ျပီး အားထုတ္သူေတြမွာ သာမန္နတ္လူေတြ မခံစားႏဳိင္တဲ့ သမာဓိနဲ႕စပ္တဲ့ ခ်မ္းသာထူးေတြ၊ အသိညဏ္နဲ႕စပ္တဲ့ ခ်မ္းသာထူးေတြ ခံစားရတတ္တဲ့။ အဲဒါေတြကို ဒါပဲ မဂ္ထင္ပါရဲ႕၊ နိဗၺာန္ထင္ပါရဲ႕လုိ႕ တစ္ခါတစ္ခါ ညဏ္ေပၚမွာ ထင္ေယာင္ထင္မွား ျဖစ္တယ္။ ေတာ္ေတာ္ေလး အားထုတ္မႈ အရွိန္ရလာေတာ့ သူ႕ဟာသူ ေၾသာ္…ဒီဟာနဲ႕မျပီးေသးဘူး ေရွ႕ဆက္ျပီး အားထုတ္ရဦးမွာပဲလုိ႕ ၊ အဲ့လို ဒါက မဂ္အစစ္မဟုတ္ေသးဘူးလုိ႕ လမ္းမွန္ လမ္မွား ခြဲျခားေ၀ဖန္တဲ့ညဏ္ ျဖစ္ေပၚလာတယ္။ ဒီလုိသိတာဟာ တစ္ဆင့္အားျဖင့္ ညဏ္စင္ၾကယ္သြားတယ္လုိ႕ ဆုိႏုိင္ပါတယ္။
ပဋိုပ့ဒါညဏဒႆန၀ိသုဒိၶ = ဒီ မဂၢင္အက်င့္သာလွ်င္ အိုနာေသ ေဘးလြတ္တဲ့ နိဗၺာန္ေရာက္ေၾကာင္း အစစ္အမွန္ပဲလုိ႕ ခုိင္ခုိင္ျမဲျမဲ အသိအျမင္ စင္ၾကယ္သြားတယ္ အက်င့္လမ္းစဥ္နဲ႕ ပက္သက္ျပီးေတာ့ ဇေ၀ဇ၀ါ ဟုိဟာ ဟုတ္ႏုိးႏုိး ဒီဟာ ေကာင္းႏုိးႏုိး မရွိေတာ့ဘူး။ ဒီ သတိကပ္ျပီး ရႈမွတ္ေနတဲ့ လမ္းစဥ္ ဒီမဂၢင္ ရွစ္ပါးလံုး ပါ၀င္ေနတဲ့ သတိပ႒ာန္အက်င့္ လမ္းဟာ နိဗၺာန္ေရာက္ေၾကာင္း လမ္းမွန္ပဲလုိ႕ မွန္မွန္ကန္ကန္ အျမင္စင္ၾကယ္သြားတယ္ ဒါ အက်င့္လမ္းနဲ႕ပက္သက္ျပီး အျမင္စင္ၾကယ္သြားတာပဲ ပဋိပဒါညဏဒႆန ၀ိသုဒိၶလုိ႕ ေပါ့။ ေနာက္ဆံုးပိတ္က်ေတာ့ ျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့ ရုပ္နာမ္တရားေတြကုိျမင္ရင္း
Credit to ေလလြင့္သူ ( innocentarea)
အ သံုးလံုးေက် ကပ္ေက်ာ္တရား
အေမာဟတဲ့၊ ေမာဟထဲမွာ အ တစ္လံုး ထည့္လုိက္ေတာ့ ဘာျဖစ္လဲ အေမာဟ။ အေမာဟဆုိတာ အသိဟာ အေမာဟပဲ။ အလိမၼာဟာလဲ အေမာဟပဲ။ ညဏ္ဟာ အေမာဟပဲ။ ပညာလည္း အေမာဟပဲ။ ၀ိဇၨာဆုိတာ အေမာဟပဲ ဟုတ္ၾကရဲ႕လား။ တစ္ခ်ဳိ႕အိမ္ေတြမွာေတာ့ ကန္ေတာ့ပြဲၾကီးကို ၀ိဇၨာပြဲဆုိ၊ ၀ိဇၨာဆုိတာ ဘုရားေဟာတာက အသိ၊ အလိမၼာ၊ ညဏ္၊ ပညာဟာ ၀ိဇၨာတဲ့။ ကန္ေတာ့ပြဲကို ေဟာတာ မဟုတ္ဘူး ငွက္ေပ်ာသီးက ၀ိဇၨာလား၊ အုန္းသီးက ၀ိဇၨာလား။ (မဟုတ္ပါ ဘုရား)။ အခု အသိ၊ အလိမၼာ၊ ညဏ္၊ ပညာ ရဖုိ႕အတြက္ သတိကေလးနဲ႕ အႏၱရယ္ကင္းေအာင္ေနၾကတယ္ ေမာဟမွာ အတစ္လံုးေက်သြားတယ္။ အေမာဟ ဆုိတဲ့ အသိညဏ္ပညာနဲ႕ေနႏုိင္ၾကတယ္။ ေဒါသဟာ အင္မတန္ဆုိးပါတယ္ ဒါေၾကာင့္ “ေဒါသမီးလွ်ံ အက်ည္းတန္၊ သည္းခံရေပမည္။” ၾကည့္ေနာ္ ေဒါသျဖစ္ရင္ အခု မ်က္စိပ်က္ မ်က္ႏွာပ်က္ ၾကည့္မေကာငး္ ရႈမေကာင္း ျဖစ္သြားတယ္ ေဒါသျငိမ္းေနရင္ အေဒါသ- ေမတၱာေတြနဲ႕ တစ္ေယာက္ကုိ တစ္ေယာက္ ေကာင္းက်ဳိးလုိလားတယ္။ ေကၽြးခ်င္တယ္ ေပးခ်င္တယ္၊ လွဴခ်င္တယ္ဒါန္းခ်င္တယ္ အက်ဳိးစီးပြားေဆာင္ရြက္ခ်င္
(ေရႊဥမင္ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ အဆံုးအမ တရားစုမ်ား)
( credit to ေလလြင့္သူ ( innocentarea) & Thitsartayar)
ျမတ္စြာဘုရား သာသနာေတာ္၌ ပညာအရာ ဧတဒဂ္ရ ပုဂၢိဳလ္ျမတ္ႀကီး တပါးကား အရွင္သာရိပုတၱရာ မေထရ္ျမတ္ႀကီးပင္ ျဖစ္ပါသည္။ သာရီပုေဏၰးမႀကီး၏ သားဦးရတနာတပါး ျဖစ္၏။ ငယ္စဥ္ကပင္ ပညာဉာဏ္ ထူးခၽြန္သူျဖစ္၏။ တခုေသာ နကၡတ္ပြဲသဘင္၌ လူအမ်ား ေပ်ာ္ရႊင္ေနသည္ကို ၾကည့္၍ အိုေဘး နာေဘး ေသေဘးကို ေမ့ေလ်ာ့ျပီး ေခတၱခဏ ေပ်ာ္ရႊင္ေနရျခင္းပါကလားဟု သံေ၀ဂဉာဏ္ ရရွိ္ခဲ့၏။ ထိုေန႔မွာပင္ အို-နာ-ေသ လြတ္ရာ တရားရွာရန္ အေဖာ္သူငယ္ခ်င္း ေကာလိတ (အရွင္ေမာဂၢလာန္ အေလာင္းလ်ာ) ႏွင့္ ဆရာရွာထြက္ခဲ့ေလသည္။
ဗုဒၶ၏ သဗၺညဳတဉာဏ္ေတာ္ႀကီးကို ဖူးေတြ႔ရသျဖင့္ ေရကန္အသင့္ ၾကာအသင့္ ျဖစ္ခဲ့ရပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း ျမတ္ဗုဒၶေအာက္ တေယာက္ဆိုသလို ပညာဂုဏ္ ထြန္းေတာက္ခဲ့ေပသည္။ ပညာအရာ၌ ငါႏွင့္ ငါသာ ႏႈိင္းစရာ-ဟု ဆိုႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ထြန္းေတာက္ခဲ့ေသာ္လည္း သီတင္းသံုးေဖာ္တို႔အေပၚ ပညာဂုဏ္ မေမာက္၊ ပညာမာန္ မႀကီး၊ မိမိကိုယ္ကို ေျခသုတ္ပုဆိုး ေျမြစြယ္က်ိဳး-သို႔ ႏွိမ့္ခ်ထားေပ၏။
ျမတ္ဗုဒၶ၏ လက္ယာေတာ္ရံ အဂၢသာ၀ကႀကီးျဖစ္လင့္ကစား သီတင္းသံုးေဖာ္မ်ား နာမက်န္းျဖစ္သည့္အခါ ကိုယ္တိုင္ ဂရုတစိုက္ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္၏။ လူမႈဒုကၡမ်ားကိုလည္း အတုမဲ့ေသာ ႏွလံုးသားျဖင့္ သည္းခံခြင့္လႊတ္ေတာ္မူ၏။ တေန႔သ၌ ရဟန္းတပါးက အရွင္သာရိပုတၱရာသည္ တပည့္ေတာ္အား ဆဲဆိုရိုက္ႏွက္သြားပါသည္-ဟု မဟုတ္မမွန္ ေလွ်ာက္တင္၏။ ျမတ္ဗုဒၶက အျဖစ္မွန္ကိုသိေသာ္လည္း ေခၚယူေမးျမန္း၏။ မေထရ္ျမတ္က တပည့္ေတာ္သည္ အမႈိက္မ်ား၊ ေခ်းမ်ား စြန္႔ပစ္ရာ ေျမႀကီးပမာ ႏွိမ္ခ်ေသာစိတ္ ရွိပါသည္-ဟု ေလွ်ာက္ထားေလ၏။
မိမိကိုယ္တိုင္ ပညာဧတဒဂ္ျဖစ္ေသာ္လည္း ပညာရွိကို ရိုေသျမတ္ႏိုးတတ္၏။ တေန႔ေသာ္ မေထရ္ျမတ္က အရွင္ပုဏၰ-မေထရ္အား ၀ိသုဒၶိခုနစ္တန္ကို ေမးေလ၏။ အရွင္ပုဏၰ-မေထရ္က အာဇာနည္ျမင္း,ကေသာ ရထား ၇-တန္ ဥပမာျဖင့္ ေျဖၾကား၏။ မေထရ္ျမတ္ သေဘာက်လွ၍ ပုဏၰ-မေထရ္ကဲ့သို႔ေသာ ပညာရွိကို ေမးလိုသည့္အခါ အသင့္ေမးႏိုင္ရန္ ဦးေခါင္းေပၚတင္ထားသင့္၏-ဟု ပညာဂုဏ္ကို ထုတ္ေဖာ္ခ်ီးက်ဴးခဲ့ပါသည္။
လူတို႔သည္ သူတပါးတို႔အား ဆံုးမခ်င္ၾကသေလာက္ မိမိကိုယ္တိုင္ အဆံုးအမ မခံခ်င္ၾက။ သူတပါးအား ျပစ္တင္ေ၀ဖန္ခ်င္ၾကသေလာက္ မိမိကိုယ္ကို ေ၀ဖန္ခံရမွာ ေၾကာက္တတ္ၾကသည္။ မေထရ္ျမတ္ႀကီးကား ထိုသို႔မဟုတ္။ သူတပါးအား ဆံုးမတတ္သလို မိမိိကုိ္ယ္တိုင္လည္း အဆံုးအမကို ခံယူတတ္ေပသည္။ တေန႔တြင္ မိမိရွင္ျပဳေပးထားေသာ သာမေဏငယ္အား ရွင္က်င့္၀တ္ကို အနည္းအက်ဥ္းမွ် သင္ေပးထား၏။ ရွင္ငယ္သည္ ထိုေန႔မွာပင္ မေထရ္ျမတ္ သကၤန္း၀တ္ပံု အ၀န္းမညီသည္ကို ျမင္သျဖင့္-အရွင္ဘုရား ဤသို႔လည္း သကၤန္း၀တ္ေကာင္းပါသလား-ဟု ေလွ်ာက္ထား၏။ ထိုအခါ မိမိသကၤန္း၀တ္ပံု အမွန္တကယ္ မညီမွန္းသိ၍ ကြယ္ရာတြင္ ညီေအာင္၀တ္ျပီး သာမေဏငယ္အား ျပ၍ အဆံုးအမကို ခံယူ၏။ ခုနစ္ႏွစ္သား သာမေဏငယ္သည္ ငါ့ကို ဆံုးမသည္ျဖစ္ေစကာမူ ငါခံယူအံ႔-ဟု မိန္႔ေတာ္မူေလ၏။
မေထရ္ျမတ္သည္ တဖက္သား နား၀င္ေအာင္ အဆင့္ဆင့္ ေဟာတတ္သလို လက္ခံခ်င္လာေအာင္လည္း အထပ္ထပ္ ေျပာတတ္၏။ မေထရ္ျမတ္၏ အမ်က္ေျဖတရားမွာ နား၀င္လြယ္ျပီး လက္ခံဖြယ္၊ လိုက္နာဖြယ္လည္း ျဖစ္ေပသည္။ ထိုတရားမွာ-တစံုတေယာက္အား အမ်က္ေဒါသ ထြက္မည္ၾကံလွ်င္
၁။ ပံ႔သကူ ပုဆိုးေကာက္သူသည္ ေကာင္းႏိုးရာကိုသာ ေရြးေကာက္သကဲ့သို႔ အမူအက်င့္ မေကာင္းသူျဖစ္မူ ႏႈတ္ေကာင္းသည္ကို ဆင္ျခင္၍ အမ်က္ေျဖပါ။
၂။ ေရညႇိေမွး တင္ေနေသာ ေရကန္၌ အေပၚေရညႇိ လွစ္၍ အတြင္းေရကို ေသာက္ရာသကဲ့သို႔ ႏႈတ္မေကာင္းသူျဖစ္ပါက အမူအက်င့္ေကာင္းသည္ကို ဆင္ျခင္၍ အမ်က္ေျဖပါ။
၃။ ေရငတ္သူသည္ ႏြားေျခရာခြက္၌ရွိေသာ ေရကို ပုဆစ္တုပ္၀ပ္၍ ေသာက္ရာသကဲ့သို႔ အမူအက်င့္ေရာ၊ ႏႈတ္ပါ မေကာင္းသူျဖစ္မူ တခါတရံ ႏွစ္သက္ဖြယ္ရွိသည္ကို ဆင္ျခင္၍ အမ်က္ေျဖပါ။
၄။ အရပ္တပါးသို႔ တဦးတည္း ခရီးသြားျပီးလွ်င္ လမ္း၌ နာမက်န္းျဖစ္၍ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္မည့္သူ မရွိေသာ လူနာအား ျမင္ရသူမ်ား သနားၾကသကဲ့သို႔ အမူအက်င့္ေရာ၊ ႏႈတ္ပါ မေကာင္းသည့္အျပင္ ႏွစ္သက္ဖြယ္လည္းမရွိသူ ျဖစ္ပါက-ဪ ဤသူကို ေလာက၌ ရခဲေလစြတကား-ဟု သနားျခင္းကို ေရွးရႈ၍ အမ်က္ေျဖပါ။
၅။ ခ်ိန္ျမိန္ေအးျမသည့္ ေရကို ေသာက္ျပီး စိမ္းလန္းစိုျပည္ေသာ အရိပ္အာ၀ါသ ေအာက္တြင္ ေလညင္းခံကာ အနားယူေနသူသည္ ႏွလံုးေမြ႔ေလ်ာ္ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးဖြယ္ရာ ျဖစ္သကဲ့သို႔ ကိုယ္ ႏႈတ္ ႏွလံုး သံုးပါးစံု ႏွစ္သက္ေကာင္းမြန္သူျဖစ္မူ ရန္ျငိဳးမဖြဲ႔ဘဲ အျမဲျမတ္ႏိုးပါ။
အရွင္သာရိပုတၱရာ မေထရ္ျမတ္ႀကီးသည္ သူတပါးအား အမ်က္မထား၊ ေဒါသမပြားေစလုိသည္သာမက မိိမိကိုယ္တိုင္လည္း ခႏၲီတရားႏွင့္ ျပည့္စံုေအာင္ေနေလ့ရွိေပသည္။ ဤမွ် လိုက္နာအတုယူ အားက်ဖြယ္၊ စံျပဳထိုက္ဖြယ္ေသာ ဂုဏ္ရည္တို႔ႏွင့္ ျပည့္စံုေတာ္မူေသာ မေထရ္ျမတ္ႀကီးသည္ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္း ၂၅၀၀-ေက်ာ္ကာလ၊ မဟာသကၠရာဇ္ ၁၄၇-ခုႏွစ္၊ တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေန႔ ညဥ့္ မိုးေသာက္ယံ အခ်ိန္၀ယ္ မိမိ၏ ေမြးဖြားသန္႔စင္ေသာအခန္း၌ ခႏၶာခ်ဳပ္ျငိမ္း၍ ပရိနိဗၺာန္ ၀င္စံေတာ္မူခဲ့ေလသည္။
ျမတ္ဗုဒၶ၏ လက္ယာေတာ္ရံ အဂၢသာ၀က ပညာဧတဒဂ္ရ မေထရ္ျမတ္ႀကီးအား ပူေဇာ္ကန္ေတာ့သည့္အေနျဖင့္ ရဟန္း ရွင္ လူ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ အေပါင္းတို႔သည္ မေထရ္ျမတ္ႀကီး၏ အမူအက်င့္ လိုက္နာဖြယ္ အားက်ဖြယ္ စံျပဳထိုက္ဖြယ္တို႔အား အတုယူျပီး ခႏၲီႏွလံုး အစဥ္သံုး၍ အို-နာ-ေသ လြတ္ရာ ျမတ္နိဗၺာန္သို႔ မဂၢင္လမ္းျဖင့္ တက္လွမ္းၾကပါစို႔ဟု တိုက္တြန္းႏႈိးေဆာ္လိုက္ပါသည္။
( ဘဒၵႏၲ နာဂေသန-၀မ္႔ကြန္, လိြဳင္ေကာ္
ဘယ္ေတာ့မွမရိုးနိုင္တဲ့ တရားေတာ္
အႏႈိင္းမဲ. စာတိုေပစမ်ား
စင္ၾကယ္မႈ အဆင့္ဆင့္ (ေရႊဥမင္ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ အဆံုးအမ တရားစုမ်ား)
စိတ္ကေလး ေအးေအး၊ ႏွလံုးေအးေအး ထားႏုိင္မွ တစ္စ တစ္စ ပူပန္မႈေတြ
ျငိမ္းျပီးေတာ့ စင္ၾကယ္ျမင့္ျမတ္တဲ့ဆီ ေရာက္သြားမယ္။ စင္ၾကယ္ရမွာက ဘာေတြလဲ
ကုိယ္လည္း စင္ၾကယ္ရမယ္၊ ႏႈတ္လည္း စင္ၾကယ္ရမယ္ စိတ္လည္းစင္ၾကယ္ရမယ္၊
အသိအျမင္လည္း စင္ၾကယ္ရမယ္္။ ကုိယ္ႏႈတ္စင္ၾကယ္တာ သီလပဲ၊ သီလ၀ိသုဒိၶ။
သိီလ၀ိသုဒိၶျဖစ္မွ စိတ္မွာ နီ၀ရဏေတြ ကင္းစင္လုိ႕ စိတ္စင္ၾကယ္မႈ စိတၱ၀ိသုဒိၶ
ျဖစ္မယ္။ စိတၱ၀ိသုဒိၶျဖစ္မွ အသိအျမင္ စင္ၾကယ္မႈ ဒိ႒ိ၀ိသုဒိၶ ျဖစ္မယ္။
အသိအျမင္စင္ၾကယ္ခ်င္ရင္ စိတ္စင္ၾကယ္ရတယ္ စိတ္စင္ၾကယ္ခ်င္ရင္ ကာယကံ၊ ၀ိစီကံ
စင္ၾကယ္ရတယ္။ သိီလ၀ိသုဒိၶျဖစ္မွ စိတၱ၀ိသုဒိၶျဖစ္၊ စိတၱ၀ိသုဒိၶျဖစ္မွ
ဒိ႒ိ၀ိသုဒိၶျဖစ္တယ္။ စိတ္ပုိင္းဆုိင္ရာ၊ ပညာပုိင္းဆုိင္ရာ ၀ိသုဒိၶေတြ
အယူအဆေတြ စင္ၾကယ္သြားမယ္ အသိအျမင္ေတြ စင္ၾကယ္သြားမယ္ အဲ့လုိ
စင္ၾကယ္သြားသေလာက္ စင္ၾကယ္ျမင့္ျမတ္တဲ့ စိတ္ထားေတြ ျဖစ္သြားမယ္။ အဲ့လုိ
စင္ၾကယ္တဲ့ စိတ္ေတြ ျဖစ္လာေအာင္ ခႏၶာက ျဖစ္ခုိက္ ျဖစ္ခုိက္ကေလးေတြကို
ရႈမွတ္ရမယ္။ ေပၚလာတယ္၊ သိလုိက္တယ္။ ခ်ဳပ္ေပ်ာက္သြားတယ္ သိလုိက္တယ္
ျဖစ္တုိင္းသိ သိတုိင္းပ်က္ေနတယ္ ျဖစ္ေပၚလာတာေ၇ာ ေပၚတုိင္းသိတဲ့ စိတ္ကေလးေ၇ာ
ေပၚတာေရာ၊ ရုပ္ေရာ နာမ္ေရာဟာ ျဖစ္ေပၚလာလုိက္ ရင့္ေရာ္ပ်က္စီးသြားလုိက္
အုိမင္း ရင့္ေရာ္မႈ ပ်က္စီးမႈေတြကေတာ့ အကုန္လံုး ရွိေနတာပဲ။ အဲ့ဒီလုိ
အုိမင္းရင့္ေရာ္ပ်က္စီးမယ့္
ကခၤ ါ၀ိတရဏ၀ိသုဒိၶ= အေၾကာင္းေကာင္းေၾကာင့္ အက်ဳိးေကာင္းျဖစ္ေနၾကတယ္၊ ဘယ္သူ႕ ဘယ္သူမွ မစလုိ႕ မရဘူး ေကာင္းတဲ့အေၾကာင္းေၾကာင့္ ေကာင္းက်ဳိး ျဖစ္တာအမွန္ပဲ။ မေကာင္းတဲ့ အေၾကာင္းေၾကာင့္ မေကာင္းက်ဳိးျဖစ္တာ အမွန္ပဲလုိ႕ ယံုမွားကင္းသြားတယ္။ အဲ့ဒီလုိ ယံုမွားကင္းတဲ့ ညဏ္ေတြ ျဖစ္လာတယ္။
မဂၢါညဏဒႆန၀ိသုဒိၶ = တစ္ခါတစ္ခါ တရားေတြ ရင့္က်က္လာရင္၊ သတိ၊ သမာဓိညဏ္ေတြ အသိညဏ္ေတြ ရင့္က်က္လာရင္ ကိုယ္ေတြ၊ စိတ္ေတြ ျငိမ္းခ်မ္းလုိ႕ ၾကည္လင္ေပါ့ပါးေနတယ္၊ ခ်မ္းသာလုိက္တာလုိ႕ တစ္သက္တစ္ကိုယ္ တစ္ခါမွ မၾကဳံဖူးတဲ့ တရားအားထုတ္တဲ့ သာမန္လူေတြ နတ္ေတြ မခံစားထုိက္တဲ့ ခ်မ္းသာသုခေတြ သာမန္ခ်မ္းသာနဲ႕မတူ မၾကဳံဖူးတဲ့ အေတြ႕အၾကဳံမ်ဳိးေတြလဲ ေတြ႕ၾကဳံလာရတယ္။ ဆိတ္ျငိမ္တဲ့ ဇရပ္၊ ဂူ၊ ေက်ာင္းထဲ၀င္ျပီး အားထုတ္သူေတြမွာ သာမန္နတ္လူေတြ မခံစားႏဳိင္တဲ့ သမာဓိနဲ႕စပ္တဲ့ ခ်မ္းသာထူးေတြ၊ အသိညဏ္နဲ႕စပ္တဲ့ ခ်မ္းသာထူးေတြ ခံစားရတတ္တဲ့။ အဲဒါေတြကို ဒါပဲ မဂ္ထင္ပါရဲ႕၊ နိဗၺာန္ထင္ပါရဲ႕လုိ႕ တစ္ခါတစ္ခါ ညဏ္ေပၚမွာ ထင္ေယာင္ထင္မွား ျဖစ္တယ္။ ေတာ္ေတာ္ေလး အားထုတ္မႈ အရွိန္ရလာေတာ့ သူ႕ဟာသူ ေၾသာ္…ဒီဟာနဲ႕မျပီးေသးဘူး ေရွ႕ဆက္ျပီး အားထုတ္ရဦးမွာပဲလုိ႕ ၊ အဲ့လို ဒါက မဂ္အစစ္မဟုတ္ေသးဘူးလုိ႕ လမ္းမွန္ လမ္မွား ခြဲျခားေ၀ဖန္တဲ့ညဏ္ ျဖစ္ေပၚလာတယ္။ ဒီလုိသိတာဟာ တစ္ဆင့္အားျဖင့္ ညဏ္စင္ၾကယ္သြားတယ္လုိ႕ ဆုိႏုိင္ပါတယ္။
ပဋိုပ့ဒါညဏဒႆန၀ိသုဒိၶ = ဒီ မဂၢင္အက်င့္သာလွ်င္ အိုနာေသ ေဘးလြတ္တဲ့ နိဗၺာန္ေရာက္ေၾကာင္း အစစ္အမွန္ပဲလုိ႕ ခုိင္ခုိင္ျမဲျမဲ အသိအျမင္ စင္ၾကယ္သြားတယ္ အက်င့္လမ္းစဥ္နဲ႕ ပက္သက္ျပီးေတာ့ ဇေ၀ဇ၀ါ ဟုိဟာ ဟုတ္ႏုိးႏုိး ဒီဟာ ေကာင္းႏုိးႏုိး မရွိေတာ့ဘူး။ ဒီ သတိကပ္ျပီး ရႈမွတ္ေနတဲ့ လမ္းစဥ္ ဒီမဂၢင္ ရွစ္ပါးလံုး ပါ၀င္ေနတဲ့ သတိပ႒ာန္အက်င့္ လမ္းဟာ နိဗၺာန္ေရာက္ေၾကာင္း လမ္းမွန္ပဲလုိ႕ မွန္မွန္ကန္ကန္ အျမင္စင္ၾကယ္သြားတယ္ ဒါ အက်င့္လမ္းနဲ႕ပက္သက္ျပီး အျမင္စင္ၾကယ္သြားတာပဲ ပဋိပဒါညဏဒႆန ၀ိသုဒိၶလုိ႕ ေပါ့။ ေနာက္ဆံုးပိတ္က်ေတာ့ ျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့ ရုပ္နာမ္တရားေတြကုိျမင္ရင္း
Credit to ေလလြင့္သူ ( innocentarea)
— with Win Win Thu Zar.
အ သံုးလံုးေက် ကပ္ေက်ာ္တရား
အေမာဟတဲ့၊ ေမာဟထဲမွာ အ တစ္လံုး ထည့္လုိက္ေတာ့ ဘာျဖစ္လဲ အေမာဟ။ အေမာဟဆုိတာ အသိဟာ အေမာဟပဲ။ အလိမၼာဟာလဲ အေမာဟပဲ။ ညဏ္ဟာ အေမာဟပဲ။ ပညာလည္း အေမာဟပဲ။ ၀ိဇၨာဆုိတာ အေမာဟပဲ ဟုတ္ၾကရဲ႕လား။ တစ္ခ်ဳိ႕အိမ္ေတြမွာေတာ့ ကန္ေတာ့ပြဲၾကီးကို ၀ိဇၨာပြဲဆုိ၊ ၀ိဇၨာဆုိတာ ဘုရားေဟာတာက အသိ၊ အလိမၼာ၊ ညဏ္၊ ပညာဟာ ၀ိဇၨာတဲ့။ ကန္ေတာ့ပြဲကို ေဟာတာ မဟုတ္ဘူး ငွက္ေပ်ာသီးက ၀ိဇၨာလား၊ အုန္းသီးက ၀ိဇၨာလား။ (မဟုတ္ပါ ဘုရား)။ အခု အသိ၊ အလိမၼာ၊ ညဏ္၊ ပညာ ရဖုိ႕အတြက္ သတိကေလးနဲ႕ အႏၱရယ္ကင္းေအာင္ေနၾကတယ္ ေမာဟမွာ အတစ္လံုးေက်သြားတယ္။ အေမာဟ ဆုိတဲ့ အသိညဏ္ပညာနဲ႕ေနႏုိင္ၾကတယ္။ ေဒါသဟာ အင္မတန္ဆုိးပါတယ္ ဒါေၾကာင့္ “ေဒါသမီးလွ်ံ အက်ည္းတန္၊ သည္းခံရေပမည္။” ၾကည့္ေနာ္ ေဒါသျဖစ္ရင္ အခု မ်က္စိပ်က္ မ်က္ႏွာပ်က္ ၾကည့္မေကာငး္ ရႈမေကာင္း ျဖစ္သြားတယ္ ေဒါသျငိမ္းေနရင္ အေဒါသ- ေမတၱာေတြနဲ႕ တစ္ေယာက္ကုိ တစ္ေယာက္ ေကာင္းက်ဳိးလုိလားတယ္။ ေကၽြးခ်င္တယ္ ေပးခ်င္တယ္၊ လွဴခ်င္တယ္ဒါန္းခ်င္တယ္ အက်ဳိးစီးပြားေဆာင္ရြက္ခ်င္
(ေရႊဥမင္ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ အဆံုးအမ တရားစုမ်ား)
( credit to ေလလြင့္သူ ( innocentarea) & Thitsartayar)
— with Win Win Thu Zar.
Suicide ႏွင့္ ပါဏာတိပါတကံ
Buddha In My Life
Buddha In My Life
Buddha In My Life
Buddha In My Life
ကတိသစၥာ၊ တည္ေသာခါဝယ္
"ကတိသစၥာ၊ တည္ေသာခါ၌၊
ၾသဇာေလးနက္၊ ေပၚစီတက္၍၊
ႏြယ္ျမက္သစ္ပင္၊ ေဆးဘက္၀င္၏။"
(႐ွင္မဟာသီလ၀ံသ)
ကတိတည္ျခင္း၊ သစၥာရွိျခင္းဟူေသာ အက်င့္တရားမ်ားသည္ ေလာကလူသားမ်ားအတြက္ အလြန္အေရးႀကီးၿပီး တန္ဖုိးထားသင့္သည့္ ဂုဏ္သိကၡာမ်ားျဖစ္၏။ ကတိတည္ျခင္း၊ သစၥာရွိျခင္းမ်ားသည္ ကုိယ္က်င့္သိကၡာ အပုိင္းႏွင့္လည္း ဆက္စပ္ေနသကဲ့သုိ႔ ကတိတည္သူ၊ သစၥာရွိသူမ်ားသည္လည္း အက်င့္သီလၿမဲသူမ်ားအျဖစ္ ဂုဏ္တင့္ႏုိင္ၾကမည္ ျဖစ္၏။ ကတိသစၥာ တည္ေနသမွ် အခက္အခဲမွန္သမွ်ကုိလည္း ထုိအက်င့္တရားမ်ားျဖင့္ ရင္ဆုိင္ေက်ာ္လႊားႏုိင္ၾကမည္သာ ျဖစ္၏။ အထူးသျဖင့္ သစၥာတရားသည္ ေမတၱာအားျဖင့္ ေပါင္းစပ္ႏုိင္လွ်င္ မျဖစ္ႏုိင္သည္မ်ားပင္ ျဖစ္လာႏုိင္ၿပီး သက္ရွိသက္မဲ့အားလုံးတုိ႔၏ အေျပာင္းအလဲျဖင့္ အေကာင္းမ်ားပင္ တဲြလာႏုိင္မည္ျဖစ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သူေတာ္ေကာင္းမ်ားက ကတိသစၥာတည္လာပါက သက္မဲ့ျဖစ္သည့္ ႏြယ္ျမက္သစ္ပင္ စသည္မ်ားပင္ ေဆးဘက္ဝင္လာတတ္ေၾကာင္း ဆုိျခင္းျဖစ္၏။
မွန္၏။ ကတိသစၥာသည္ တည္တ့ံလွ်င္ တည္တံ့ႏုိင္သည္ႏွင့္အမွ် အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈ ေကာင္းမ်ားကုိ ျဖစ္ေစႏုိင္ေပ၏။ မိမိ၏ ကတိသစၥာ တည္တ့ံမႈကုိ အေၾကာင္းျပဳ၍ မိမိလည္း အေကာင္းမ်ား စုႏုိင္သကဲ့သုိ႔ သူတပါးကုိလည္း ေကာင္းမႈအစုမ်ား ျပဳေပးႏုိင္ေပ၏။ သစၥာစကားျဖင့္ အျပစ္အနာအဆာမ်ားကုိပင္ ေပ်ာက္ေပးေစႏုိင္၏။ ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားရွင္ ကုိယ္ေတာ္တုိင္ပင္ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ သစၥာစကားမ်ားကုိ တုိင္တည္မႈျပဳကာ သတၱဝါအမ်ား၏ ဒုကၡအေပါင္းကုိ ကယ္တင္ေပးဖူး၏။ သတၱဝါအမ်ား၏ ေဘးအႏၲရာယ္မ်ားကုိ အရံအတားျပဳကာ အကာအကြယ္ျပဳေပးထားသည့္ ဘုရားရွင္၏ ပရိတ္ေဒသနာမ်ားတြင္ ထုိသုိ႔ေသာ သစၥာျပဳခ်က္မ်ားကုိ အမ်ားအျပား ေတြ႕ရမည္ျဖစ္၏။ ဗုဒၶ၏ ပရိတ္ေဒသနာေတာ္မ်ားတြင္ “ဧေတန သစၥဝေစၥန ေသာတၳိေတ ေဟာတု သဗၺဒါ” ဟူေသာ စကားမ်ားကုိ အမ်ားအျပား ေတြ႕ရမည္ျဖစ္၏။ ထုိစကား၏ အဓိပၸါယ္မွာ “ဤမွန္ေသာ သစၥာစကားေၾကာင့္ သတၱဝါမ်ားအား အခါခပ္သိမ္း ခ်မ္းသာျခင္းကုိ ျဖစ္ပါေစ”ဟူ၍ ျဖစ္၏။ ဤသည္မွာ မွန္ကန္သည့္သစၥာ၊ တည္တ့ံသည့္ ကတိစကားမ်ားသည္ သတၱဝါမ်ားအား အားအသစ္ကုိျဖစ္ေစၿပီး ထုိအားမ်ားကပင္ သတၱဝါမ်ား၏ အခက္အခဲမ်ားကုိ ေျဖရွင္းေပးႏုိသည့္ သေဘာမ်ိဳးျဖစ္၏။
အားဟုဆုိေသာ္လည္း စင္စစ္ထုိအားမ်ားသည္ မည့္သည့္တန္ခုိးရွင္၊ ဖန္တီးရွင္ကမွ် ျဖည့္ေပးႏုိင္သည့္ အားမ်ားမဟုတ္ဘဲ မိမိတုိ႔ကုိယ္တုိင္သာလွ်င္ ကတိတည္ျခင္း၊ သစၥာရွိျခင္းဟူသည့္ အက်င့္သိကၡာ တရားမ်ားျဖင့္သာ ျပည့္ေစရမည့္အားမ်ား ျဖစ္ပါ၏။ ကတိမ်ားမ်ားတည္လွ်င္၊ သစၥာမ်ားမ်ားရွိလွ်င္ မိမိသႏၲန္တြင္ ထုိကတိသစၥာ တရားမ်ား၏ စြမ္းအားမ်ားသည္လည္း ပုိမိုတုိးပြားကာ လုိအပ္သည့္ အက်ိဳးတရားမ်ားကုိ ၿပီးေျမာက္ေစႏုိင္မည္ ျဖစ္သျဖင့္ သက္ရွိသက္မဲ့ အရာအားလုံးတုိ႔၏ တန္ျပန္သက္ေရာက္မႈ အက်ိဳးေကာင္းမ်ားကုိ ရယူလုိသူမ်ားသည္ ကတိသစၥာတရားမ်ားကုိ အခုိင္မာဆုံးျဖစ္ေအာင္သာ ႀကိဳးစားၾကရမည္ ျဖစ္ပါ၏။
အမွန္အားျဖင့္ ကတိသစၥာတည္ျခင္းဟူသည္ အျခားမဟုတ္၊ ကုိယ္က်င့္သိကၡာလုံေနျခင္းပင္ ျဖစ္၏။ သီလလုံေနသူ တစ္ေယာက္သည္ စကားကုိအလြယ္ေျပာ၊ ကတိကုိ အလြယ္ေပးၿပီး ေစာင့္ထိန္းရမည့္ သစၥာတရားကုိ ခ်ိဳးေဖာက္သူ အျဖစ္မွလည္း ေရွာင္ၾကဥ္ၿပီးသား ျဖစ္ေနေပ၏။ သာမန္လူမ်ား အေနျဖင့္ ေန႔စဥ္ေစာင့္ထိန္းရသည့္ ငါးပါးသီလကုိသာ မက်ိဳးမေပါက္ေအာင္ ေစာင့္ထိန္းထားႏုိင္လွ်င္ ကတိလည္း တည္ေနမည္ျဖစ္ၿပီး သစၥာလည္းရွိေနမည္သာ ျဖစ္၏။ ဥပမာအားျဖင့္ လူပုဂၢိဳလ္တစ္ေယာက္သည္ မိမိ၏ အိမ္ေထာင္သည္ အေပၚမွာ သစၥာရွိျခင္း၊ သူတပါးအက်ိဳး ယုတ္ေစမည့္ မဟုတ္မမွန္သည့္ စကားမ်ားကုိ ေျပာဆုိျခင္းမွ ေရွာင္ၾကဥ္ေနျခင္းသည္ ငါးပါးသီလထဲမွ ကာေမသုမိစၧာစာရႏွင့္ မုသာဝါဒ သိကၡာပုဒ္မ်ားကုိ ေစာင့္ထိန္းေနျခင္း ျဖစ္သျဖင့္ အျပန္အေနျဖင့္ ထုိသီလမ်ားကုိ ေစာင့္ထိန္းေနသမွ် ကတိသစၥာမ်ားလည္း တည္ေနၾကၿပီးသား ျဖစ္ပါ၏။ ထုိသုိ႔ အက်င့္သိကၡာလုံသျဖင့္ ကတိသစၥာတည္ေနသူမ်ားသည္ ေလာကဓံ အလွည့္အေျပာင္းမ်ားေၾကာင့္ ဘဝအတက္အက်မ်ားႏွင့္ ႀကဳံႏုိင္ျငားေသာ္လည္း အေရးႀကီးသည့္အခါ မိမိတုိ႔၏ သီလတရားကုိ သက္ေသထားကာ သစၥာျပဳမည္ဆုိပါက ထုိသစၥာတရား၏ အားမ်ားျဖင့္ အခက္အခဲမ်ားကုိ ေက်ာ္လႊားႏုိင္မည္မွာ အမွန္ပင္ ျဖစ္ပါ၏။ မိမိက အက်င့္သိကၡာ ျမင့္မားစြာျဖင့္ ကတိသစၥာ တည္ထားလွ်င္ မိမိသာလွ်င္မဟုတ္ မိမိႏွင့္ ပတ္သက္သူမ်ားကုိပင္ သစၥာစကားျဖင့္ ဒုကၡအစုကုိ ေက်ာ္လႊားႏုိင္မည္မွာ အေသအခ်ာပင္ ျဖစ္ပါ၏။
ဗုဒၶဘာသာ ျမန္မာအမ်ား ရင္းႏွီးၿပီးသားျဖစ္သည့္ အဂၤုလိမာလ ပရိတ္ေတာ္ကုိ ၾကည့္ပါက အဂၤုလိမာလ မေထရ္ႀကီးသည္ မိမိ၏ ကတိသစၥာစကားျဖင့္ မီးမဖြားႏုိင္သည့္ ကုိယ္ဝန္ေဆာင္အမ်ိဳးသမီး တစ္ဦးအား အလြယ္တကူ မီးဖြားႏုိင္ေစရန္ သစၥာျပဳကာ ေဘးရန္ကာေပးႏုိင္ခဲ့သည္ကုိ အထင္အရွား ေတြ႕ၾကရမည္ျဖစ္၏။ အဂၤုလိမာလ ပရိတ္ေတာ္၏ အဓိကအပုိင္းတြင္ အဂၤုလိမာလ မေထရ္ႀကီး သစၥာျပဳသည့္ စကားေတာ္မွာ “ႏွမ ငါသည္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ သာဝက အရိယာ ျဖစ္ေတာ္မူၿပီးခ်ိန္မွစ၍ ေသေစလုိေသာ ေစတနာျဖင့္ သူတပါးအသက္ကုိ သတ္ျဖတ္ျခင္းကုိ ျပဳလည္းမျပဳ၊ သိလည္းမသိေတာ့ေပ၊ ဤမွန္ေသာ သစၥာစကားေၾကာင့္ မီးဖြားရန္ အခက္အခဲျဖစ္ေနေသာ ခ်စ္ႏွမအား ခ်မ္းသာမႈျဖစ္ပါေစ”ဟူ၍ ျဖစ္၏။ အဂၤုလိမာလ မေထရ္ႀကီး၏ ထုိသစၥာစကားမွာ မိမိကုိယ္တုိင္ အက်င့္သီလပုိင္းကုိ အေကာင္းဆုံးျဖစ္ေအာင္ ေစာင့္ထိန္းၿပီး ထုိအက်င့္သီလ ေကာင္းကုိသက္ေသျပဳ႕ကာ အမ်ားတကာ ခ်မ္းသာေရး သစၥာဆုိေပးထားသည့္ စကားျဖစ္သျဖင့္ ထုိအက်င့္သစၥာ အစြမ္းအားမ်ားသည္လည္း လက္ေတြ႕တြင္ သတၱဝါမ်ားအား ခ်မ္းသာမႈကုိ ျဖစ္ေစခဲ့ျခင္း ျဖစ္၏။ အရင္းစစ္ေသာ္ အက်င့္သိကၡာေကာင္းသည္ သစၥာအားအျဖစ္ ေကာင္းျမတ္သည့္ ၾသဇာကုိ သက္ေရာက္ေပးျခင္းပင္ ျဖစ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ မိမိသူတပါး ခ်မ္းသာေရးအတြက္ အေကာင္းဆုံး သက္ေရာက္မႈကုိ ေပးလုိသူမ်ားသည္ ကုိယ္က်င့္သီလကုိ လုံၿခဳံေအာင္ေစာင့္ထိမ္းျခင္းဟူသည့္ ကတိသစၥာကုိ တည္တံ့ေအာင္သာ ႀကိဳးစားၾကရန္လုိေၾကာင္း ဆုိျခင္းျဖစ္ပါ၏။
စင္စစ္ ကတိသစၥာတရားသည္ အက်င့္သိကၡာ အားေကာင္းေနသမွ် အစြမ္းအာနိသင္မ်ားလည္း တုိးပြားေနမည္သာ ျဖစ္ပါ၏။ ထုိအခ်က္ကုိ ဘုရားလက္ထက္မွစ၍ ေရွးေရွးသူေတာ္ေကာင္းမ်ား၏ အျဖစ္အပ်က္မ်ားကုိ ၾကည့္ပါက လက္ေတြ႕အားျဖင့္ သိႏုိင္မည္သာ ျဖစ္၏။ အက်င့္သီလ အားေကာင္းစြာျဖင့္ ဆုိခဲ့ၾကသည့္ သစၥာစကားမ်ားသည္ သူေတာ္ေကာင္းမ်ား၊ နတ္ေကာင္းနတ္ျမတ္မ်ား၏ အထံသုိ႔ပင္ ျပန္႔ႏွံ႔ကာ ထုိထုိသူေတာ္ေကာင္းမ်ား၊ နတ္ေကာင္းနတ္ျမတ္မ်ား၏ ေစာင့္ေရွာက္မႈျဖင့္ သတၱဝါမ်ားအား ခ်မ္းသာမႈကုိ ျဖစ္ေစခဲ့ၾကသည္မွာ အထင္အရွားပင္ ျဖစ္ပါ၏။ ကတိသစၥာတည္ျခင္းဟူေသာ အက်င့္သီလေကာင္းသည္ သက္ရွိသက္မဲ့မ်ားအေပၚတြင္ သက္ေရာက္မႈျဖစ္ကာ ယုတ္စြာအဆုံး ႏြယ္ျမက္သစ္ပင္မ်ားသည္ပင္ အစြမ္းထက္သည္အထိ အက်ိဳးရွိေစခဲ့သည္မွာ အမွန္ပင္ ျဖစ္ပါ၏။
သုိ႔ေသာ္ သဒၶါတရား၊ သီလတရား၊ ဝီရိယတရား၊ ပညာတရား၊ သတိတရားမ်ား ယုတ္ေလ်ာ့လာသည့္ ယေန႔ေခတ္ကာလတြင္ကား လူအေတာ္မ်ားမ်ားသည္ ကတိတရားမ်ား ေဖာက္ဖ်က္ေနၾကသကဲ့သုိ႔ သစၥာတရားမ်ားလည္း ေပ်ာက္ပ်က္ေနၾကသျဖင့္ ထုိကတိသစၥာတရား၏ စြမ္းပကားမ်ားမွာ ထင္သေလာက္ အစြမ္းမေရာက္ဘဲ ျဖစ္ေနၾကသည္ကုိ ေတြ႕ေနရ၏။ လူအေတာ္မ်ားမ်ားသည္ ကတိကုိ အလြယ္ေပးကာ အလြယ္ဖ်က္ေနတတ္ၾကသကဲ့သုိ႔ ေစာင့္ထိန္းရမည့္ သစၥာတရားမ်ားကုိလည္း မေစာင့္ထိန္းဘဲ အလြယ္တကူပင္ ေဖာက္ဖ်က္ေနတတ္ၾက၏။ တဒဂၤအခုိက္အတန္႔ အေရးကုိသာ ဦးစားေပးေနၿပီး ထုိအခုိက္အတန္႔ အဆင္ေျပေရးအတြက္ဆုိလွ်င္ လိမ္ေျပာရမွာလည္း ဝန္မေလး၊ မသိမသာတစ္မ်ိဳး၊ သိသိသာသာတစ္ဖုံ ခုိးဝွက္ရမည္ကုိလည္း မေၾကာက္လန္႔၊ အိမ္ေထာင္ရွိေနသူေရာ၊ မရွိသူမ်ားပါမက်န္ အိမ္ေထာင္ေရး ေဖာက္ျပန္ကာ သစၥာဖ်က္ရမည္ကုိလည္း အေလးမထား၊ ေသာက္ေသာက္စားစား လုပ္ရမွာလည္း ေပါ့ေပါ့ပါးပါးပင္ ျဖစ္ေနတတ္ၾက၏။ ထုိသုိ႔အက်င့္တရားကုိ အေျခခံထားသည့္ ကတိသစၥာတရားမ်ား မတည္ဘဲ သြားေနၾကသျဖင့္ သတၱဝါမ်ားအား ဒုကၡတရားမ်ား ျဖစ္ေပၚလာသည့္အခါတြင္လည္း သစၥာတရား၏ အစြမ္းအာနိသင္ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈမွာလည္း ထင္သေလာက္ အစြမ္းမထက္ဘဲ ျဖစ္ေနၾကျခင္း ျဖစ္၏။
အရင္းစစ္ေသာ္ သစၥာတရားက အစြမ္းမထက္ျခင္းမဟုတ္၊ မိမိတုိ႔၏ အက်င့္တရားမ်ားက အစြမ္းထက္ေအာင္ မေထာက္ပံ့ႏုိင္ျခင္းသာ ျဖစ္၏။ အကယ္၍သာ အက်င့္တရားကုိ ေကာင္းေအာင္ေနထုိင္ၾကမည္ဆုိလွ်င္ အက်င့္ေကာင္းသျဖင့္ ကတိလည္းေကာင္းမည္ျဖစ္ၿပီး သစၥာလည္းေကာင္းေနမည္ျဖစ္ကာ ကတိသစၥာ ေကာင္းလာလွ်င္ ထုိအေကာင္းမ်ား၏ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈသည္လည္း ၾသဇာေကာင္းမ်ားအျဖစ္ အေျပာင္းအလဲျဖစ္ကာ သက္ရွိသက္မဲ့မ်ားအထိ သက္ေရာက္မႈျဖစ္ေစလ်က္ အက်ိဳးေကာင္းမ်ားကုိ ျဖစ္လာေစမည္မွာ မလဲြဧကန္ပင္ ျဖစ္ပါ၏။
ဆုိလုိသည္မွာ ယေန႔ေခတ္တြင္ လူအေတာ္မ်ားမ်ားသည္ ကုိယ္က်င့္သိကၡာအပုိင္းတြင္ တျဖည္းျဖည္း ဆုတ္ယုတ္လာေနသည္ႏွင့္အမွ် ကတိမတည္ျခင္း၊ သစၥာမရွိျခင္းမ်ားသည္လည္း ပုိမိုမ်ားျပားလာကာ ထုိကတိသစၥာ ေဖာက္ဖ်က္မႈမ်ားကုိ အေၾကာင္းျပဳ၍ သက္ရွိသက္မဲ့မ်ား၏ အစြမ္းသတၱိမ်ားသည္လည္း တျဖည္းျဖည္း ဆုတ္ယုတ္လာေနၾကျခင္း ျဖစ္သျဖင့္ ထုိအခ်က္ကုိ သတိျပဳဆင္ျခင္ကာ ေလာကသားမ်ား အေနျဖင့္ မိမိတုိ႔၏ သႏၲာန္တြင္ ကတိသစၥာတည္တံ့ေစလ်က္ သက္ရွိသက္မဲ့မ်ားအထိ ၾသဇာသက္ေရာက္မႈ ျဖစ္ေစကာ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈေကာင္းမ်ား ရရွိႏုိင္ၾကေစရန္ မိမိတုိ႔၏ အက်င့္သိကၡာကုိသာ ေကာင္းမြန္ေအာင္ ေစာင့္ထိန္းၾကရမွာျဖစ္ေၾကာင္း ဆုိလုိရင္း ျဖစ္ပါ၏။
ထုိ႔ေၾကာင့္ ေလာကဘုံသား လူအမ်ားအေနျဖင့္ အပ်က္တရားမ်ား မ်ားမ်ားလာသည့္ ယေန႔ေခတ္တြင္ မည္သူ တရားပ်က္ပ်က္ မိမိတုိ႔မပ်က္ေအာင္၊ မည္သူ ကတိသစၥာပ်က္ပ်က္ မိမိတုိ႔မပ်က္ေအာင္ ကတိသစၥာတည္တံ့ျခင္း၏ အေျခခံအေၾကာင္းျဖစ္သည့္ အက်င့္သိကၡာပုိင္းကုိသာ အေကာင္းဆုံးျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားေနထုိင္ရင္း မိမိတုိ႔ကုိယ္တုိင္သာ သဒၶါ၊ သီလ၊ သတိ၊ ပညာ၊ ဝိရီယတရားမ်ားျဖင့္ မိမိတုိ႔၏အစြမ္းကုိ ထုတ္ႏုိင္ေအာင္ ေလ့က်င့္ၾကဖုိ႔ သတိေပးတုိက္တြန္းလုိက္ရပါသည္။
(Credit to အရွင္၀ိစိတၱ (မနာပ ဒါယီ))
Buddha In My Life
အရွင္ဗာကုလမေထရ္ (သုိ႔မဟုတ္) အံ့ခ်ီးဖြယ္ရာေတြနဲ႔ ျပည့္စုံသူ
သူေတာ္ေကာင္း အစားစားေတြထဲမွာ အားက်ေက်နပ္စရာအေကာင္းဆုံး လုိလားနွစ္သက္ဖြယ္အျဖစ္ဆုံး၊ အတူယူျမတ္ႏုိးဖုိ႔အသင့္ေတာ္ဆုံး ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးဦးကုိ ေရြးခ်ယ္ျပပါ ဆုိလွ်င္ အရွင္ဗာကုလမေထရ္ကုိ ညြန္းဆုိမိမွာပါ။ အရွင္ဗာကုလမေထရ္ဟာ ကူးခတ္လြန္ေျမာက္ဖုိ႔ ခက္ခဲလွတဲ့ဘ၀သံသရာ ပင္လယ္ခရီးၾကမ္းကုိ ကြ်မ္းက်င္လိမၼာတဲ့ မာလိန္မွဴး တစ္ဦးလုိ သက္ေသာင့္သက္သာ အဆင္ေျပ ေခ်ာေမြ႔စြာ ကူးျဖတ္ျပခဲ့သလုိ အစုိးမရတဲ့ လူ႔ဘ၀ကုိလည္း အစုိးရတဲ့ နတ္ေဒ၀တာတစ္ဦးလုိ ေနျပသြား ေတာ္မူခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။အရွင္ဗာကုလမေထရ္အေလာင္းအလ်ာဟာ အေနာမဒႆီ ရွင္ေတာ္ဘုရားရဲ့ ေလနာေရာဂါကုိ ေပ်ာက္ကင္းေအာင္ ကုသေပးျပီး "ဘ၀သံသရာမွာ တပည့္ေတာ္ရဲ့ခႏၶာဟာ ႏြားနုိ႔တစ္ညွစ္စာ အခ်ိန္ကေလးေတာင္မွ အနာေရာဂါမျဖစ္ပါေစသား"လုိ႔ ဆုေတာင္းခဲ့သူျဖစ္သလုိ ပဒုမုတၱရ ရွင္ေတာ္ဘုရားထံမွာလည္း "အနာေရာဂါကင္းတဲ့အရာမွာ အသာဆုံး အျမတ္ဆုံး=ဧတဒဂ္ဘြဲ႔ကုိ ရပါလုိ၏"လုိ႔ ဆုထူးပန္ဆင္ခဲ့သူ ျဖစ္ပါတယ္။ ၀ိပႆီျမတ္စြာဘုရားနဲ႔ ကႆပျမတ္စြာဘုရားရွင္တုိ႔ လက္ထက္ေတာ္မွာ ေက်ာင္းေဆာင္အသစ္ေတြကုိ ေဆာက္လုပ္လွဴဒါန္းျပီး ရဟန္းသံဃာေတာ္ေတြကုိ ေဆးပစၥည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ မပင္မပန္း ခ်မ္းသာေအာင္ ျပဳစုလုပ္ေကြ်းခဲ့သူလည္း ျဖစ္ပါတယ္။
undefined
အရွင္ဗာကုလမေထရ္ရဲ့ ေနာက္ဆုံးဘ၀ျဖစ္ရပ္ေတြမွာ လြန္စြာမွ သည္းထိတ္ရင္ဖုိ ဆန္လွသလုိ အင္မတန္မွလည္း ထူးေထြဆန္းၾကယ္လွပါတယ္။ အရွင္ဗာကုလ မေထရ္အေလာင္းသူေတာ္ေကာင္းဟာ စာေရးသူတုိ႔ကုိးကြယ္ရာရွင္ေတာ္ဘုရား ပြင့္ ထြန္းေတာ္ မမူေသးမီမွာပဲ ေကာသမၻီျပည္ သူေဌးႀကီးရဲ့အိမ္ေတာ္မွာ ပဋိသေႏၶ ေနပါ တယ္။ပဋိသေႏၶတည္ေနခ်ိန္ကစျပီး သူေဌးႀကီးရဲ့ အိမ္ေတာ္ဟာ ေအာင္ျမင္မႈ၊ ၾကြယ္ ၀မႈ၊ ေက်ာ္ေစာမႈေတြနဲ႔ ျပည့္စုံျပီး အထြတ္အထိပ္ ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ဖြားျမင္ျပီးတဲ့ ေနာက္ ငါးရက္ေျမာက္ေန႔မွာ မိခင္သူေဌးကေတာ္ႀကီးဟာ ဘုန္းကံႀကီးမားတဲ့ သား ရတနာေလးကုိ အသက္ရွည္ၾကာ အနာကင္းဖုိ႔ ရည္ရြယ္ျပီး ယမုံနာျဖစ္အတြင္းကုိ ေရခ်ိဳးဆင္းဖုိ႔ အခမ္းအနားနဲ႔ ပုိ႔ေစပါတယ္။
ယမုံနာျမစ္အတြင္းမွာ အထိန္းေတာ္ႀကီးဟာ သားရတနာေလးကုိ ငုပ္ခ်ည္းေပၚ ခ်ည္လုပ္ကာ ေရခ်ိဳးေပးေနတုန္း ငါးႀကီးတစ္ေကာင္ဟာ သူငယ္ကုိ အစာအမွတ္နဲ႔ ေျပးဟပက္ဖုိ႔ ပါးစပ္ႀကီးဟလာပါတယ္။ အထိန္းေတာ္ႀကီးက ေၾကာက္လန္႔ျပီး ထြက္ေျပးတဲ့အခါ ငါးႀကီးက သူငယ္ကုိ မ်ိဳခ်လုိက္ပါတယ္။ သူငယ္ေလးဟာ ဘုန္းကံ ႀကီးမားသူ ျဖစ္တဲ့အေလွ်ာက္ ငါးဗုိက္ထဲမွာ ဆင္းရဲဒုကၡမေရာက္ဘဲ အိပ္ရာပုခက္ထဲမွာ အိပ္စက္လဲေလ်ာင္းရသလုိ ခ်မ္းသာစြာ ေနထုိင္ရပါတယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ သူငယ္ ေတာ္ရဲ့ တန္ခုိးရွိန္ေၾကာင့္ အဲဒီငါးႀကီးဟာ တံငါသည္ေတြရဲ့ လက္ထဲက တစ္ဆင့္ ဗာရာဏသီျမိဳံက ကုေဋရွစ္ဆယ္ၾကြယ္၀ျပီး သားသမီးမရတဲ့ သူေဌးကေတာ္ႀကီး လက္ထဲကုိ ေရာက္သြားရပါတယ္။
တစ္ခါမွ သားငါးမကုိင္တြယ္ဖူးတဲ့ သူေဌးကေတာ္ႀကီးဟာ ငါးႀကီးရဲ့ ေက်ာဘက္ ကုိ ဓားနဲ႔ ခြဲျခမ္းလုိက္တဲ့အခါ ငါး၀မ္းဗုိက္ထဲမွာ အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ ေရႊအဆင္းလုိ ၀ါ၀င္းျပီး ခ်စ္စဖြယ္ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ကုိ ေတြ႔ရတဲ့အခါ ၀မ္းသာအားရ ေပြ႔ခ်ီျပီး သူေဌး ႀကီးကုိ သားအျဖစ္နဲ႔ ျပသပါတယ္။သူေဌးႀကီးက ခ်က္ခ်င္း ဗာရာဏသီျမိဳ႔ထဲကုိ စည္လည္ေစျပီး ဘုရင္ျမင္းျမတ္ထံကုိလည္း သံေတာ္ဦးတင္ေလွ်ာက္ထားပါတယ္။ ဗာရာဏသီမင္းႀကီးက "ငါး၀မ္းထဲမွာ အနာမဲ့စြာ ခ်မ္းသာစြာ ေနႏုိင္တဲံ ဒီကေလးဟာ ဧကႏၱဘုန္းကံ ႀကီးမားသူျဖစ္တယ္။ သင္သူေဌးႀကီး သားအျဖစ္နဲ႔ ေမြးစားေစ"လုိ႔ အမိန္႔ ေတာ္ျမတ္ ခ်မွတ္တဲ့အခါ သူေဌးႀကီးတုိ႔ ဇနီးေမာင္ႏွံဟာ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ သားအျဖစ္နဲ႔ အိမ္ေတာ္မွာ ျပဳစုေကြ်းေမြးၾကပါတယ္။
ဒီအေၾကာင္းကုိ မိဘအရင္းျဖစ္တဲ့ ေကာသမၻီျပည္က သူေဌးႀကီးေတြက ၾကား သိရတဲ့အခါ ေမြးမယ္ေတာ္နဲ႔ ေကြ်းမယ္ေတာ္တုိ႔ဟာ သူ့သား ငါ့သား အျငင္းပြားျပီး ဗာရဏသီမင္းႀကီးထံ အဆုံးအျဖတ္ခံဖုိ႔ ေရာက္သြားပါတယ္။ မင္းႀကီးလည္း ဘယ္ဘက္ ကုိမွ အသာေပးျပီး မဆုံးျဖတ္ႏုိင္တာမုိ႔ ဒီသူငယ္ဟာ ေကာသမၻီသူေဌးအိမ္၊ ဗာရဏသီ သူေဌးအိမ္ ႏွစ္လုံးလုံးရဲ့ အေမြခံသာျဖစ္ေစ"လုိ႔ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ ခ်မွတ္ေတာ္ မူပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ကစျပီး သူငယ္ေတာ္ဟာ သူေဌးႀကီးႏွစ္ဦးရဲ့ အိမ္ေတာ္ေတြမွာပဲ အလွည့္က် ေနထုိင္ႀကီးျပင္းလာခဲ့ရသလုိ သူငယ္ေတာ္ရဲ့ နာမည္ဟာလည္း"ဗာကုလ သူေဌးသား " လုိ႔ အမည္ တြင္ခဲ့ပါတယ္။ (ဗာ=ႏွစ္ခုေသာ၊ ကုလ=မိသားစု၊ အမ်ိဳး။ ဗာကုလ=မိသားစု အမ်ိဳးႏွစ္ခုရွိသူ)
ဗာကုလသူေဌးသားရဲ့ လူဘဘ၀စည္းစိမ္ခ်မ္းသာေတြဟာ အင္မတန္ ႀကီးက်ယ္ ခမ္းနားလွပါတယ္။ ဗာကုလသူေဌးသား အရြယ္ေရာက္တဲ့အခါ ေကာသမၻီျပည္၊ ဗာရဏသီျပည္ ႏွစ္ခုလုံးမွာရွိတဲ့ မယ္ေတာ္ ခမည္းေတာ္ေတြက ေႏြ မုိး ေဆာင္း ရာသီ သုံးမ်ိဳးအတြက္ စံအိမ္ေတာ္ ၃-ခုစီ တည္ေဆာက္ၾကျပီး ကေခ်သည္ ေမာင္းမ မိႆံ အေျခြအရံ မ်ားစြာေတြကုိ ျပဳစုေဖ်ာ္ေျဖ ခစားေစၾကပါတယ္။ ဗာကုလသူေဌးသားဟာ တစ္ျမိဳ႔ တစ္ျမိဳ့မွာ ေလးလ ေလးလပဲ စံေနပါတယ္။ ေကာသမၻီျပည္မွာ ေလးလပတ္လုံး သူေဌးစည္းစိမ္ကုိ ခံစားသုံးေဆာင္ေနထုိင္ျပီးတဲ့အခါ ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားလွတဲ့ နန္းေတာ္ ေဆာင္ပါတဲ့ ကရ၀ိတ္ေဖာင္ေတာ္ေပၚမွာ ကေခ်သည္ ေမာင္းမမိႆံေတြနဲ႔တကြ ဗာကုလသူေဌးသားကုိ သယ္ေဆာင္ျပီး ဗာရာဏသီျပည္ကုိ ပုိ႔ေဆာင္ေပးပါတယ္။ ဗာကုလသူေဌးသားဟာ ေဖာင္ေတာ္ေပၚမွာ ႀကီးက်ယ္တဲ့ သူေဌးစည္းစိမ္ကုိ ေပွ်ာ္ရႊင္ ခ်မ္းေျမ့စြာ ခံစားသုံးေဆာင္ရင္း ေလးလၾကာမွ ဗာရဏသီကုိ ဆုိက္ေရာက္ပါတယ္။ အဲဒီလုိနည္းနဲံ ေကာသမၻီမွာ ေလးလ၊ လမ္းခရီးမွာ ေလးလ၊ ဗာရဏသီမွာ ေလးလ စသည္ျဖင့္ တစ္ႏွစ္တာကုိ ကုန္လြန္ေစျပီး ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ ေနလာခဲ့တာ ႏွးစ္ေပါင္း ရွစ္ဆယ္တုိင္ေအာင္ ျဖစ္ပါတယ္။
ဗာကုလသူေဌးသား အသက္(၈၀)အရြယ္ေရာက္ခ်ိန္မွာ ရွင္ေတာ္ဘုရားဟာ ေကာသမၻီျပည္ကုိ ၾကြခ်ီေတာ္မူလာခဲ့ပါတယ္။ ရွင္ေတာ္ဘုရားရဲ့ တရားေတာ္ကုိ နာယူရတဲ့အခါ ဗာကုလသေဌးသားဟာ သဒၶါတရား ႀကီးမားစြာျဖစ္ျပီး သာသနာ့၀န္ ထမ္း ရွင္ရဟန္းျပဳပါတယ္။ အရွင္ဗာကုလမေထရ္ဟာ ရဟန္းျပဳေတာ္မူျပီးတဲ့ေနာက္ (၇)ရက္မွ်သာ ပုထုဇဥ္ဘ၀နဲ႔ ေနရျပီး (ဂ)ရက္ေျမာက္အရုဏ္မွာ "ဆ႒ာဘိည၊ ပိဋိသမၻီဒါ ပတၱ ရဟႏၱာ"အရွင္ျမတ္ျဖစ္ေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။
အရွင္ဗာကုလမေထရ္ဟာ အရွင္သာရိပုတၱရာ ၊ အရွင္ေမာဂၢလာန္၊ အရွင္မ ေခမာေထရီတုိ႔နဲ႔အတူ မဟာအဘိညဥ္ရ ပုဂၢိဳလ္(၄)ဦးထဲမွာ အ၀င္အပါျဖစ္သလုိ ႏွစ္ သတ္မွတ္ခ်က္အလုိက္ မက်ိန္းစက္ မအိပ္ေတာ္မူၾကတဲ့ သာသနာ့၀န္ထမ္း ရွင္ရဟန္း အာဇာနည္မေထရ္(၁၁)ပါးထဲမွာလည္း တစ္ပါးအပါအ၀င္ျဖစ္ေတာ္မူပါတယ္။ အရွင္ဗာာကုလမေထရ္ဟာ ရဟန္းျဖစ္ေတာ္မူခ်ိန္ကစျပီး ႏွစ္ေပါင္း(၈၀)ကာလပတ္လုံး တံကဲပ်ဥ္၊ နံရံ၊ တုိင္ကုိမွီျပီး တစ္ခါမွ မက်ိန္းစက္ဘူး၊ အိပ္ရာ၀င္ကာ လဲေလ်ာင္းျပီး တစ္ခါမွ မအိပ္ခဲ့ဘူးပါ။
အရွင္ဗာကုလမေထရ္ ရဟန္းျပဳခ်ိန္ကစျပီး ေကာသမၻီျပည္၊ ဗာရဏသီျပည္မွာ ရွိေနၾကတဲ့ ေရွးလူျဖစ္စဥ္ သူေဌးသားဘ၀က အလုပ္အေကြ်း အေဖ်ာ္အေျဖ ကေခ် သည္ ေမာင္းမမိႆံေတြဟာ မိမိတုိ႔ရဲ့ မိဘအိမ္သုိ႔ ျပန္ၾကကာ မိမိတုိ႔ရဲ့ မိဘအိမ္မွာ ေနထုိင္ၾကရင္းက သကၤန္း၊ ဆြမ္း စတာေတြကုိ စီရင္ျပီး အရွင္ဗာကုလမေထရ္ ျမတ္ထံ သုိ႔သလွဴဒါန္းၾကပါတယ္။ အရွင္ဗာကုလမေထရ္ဟာ လ၀က္=(၁၅-ရက္) ပတ္လုံး ေကာသမၻီေနသူေတြက ေပးပုိ႔လွဴဒါန္းတဲ့ သကၤန္း၊ ဆြမ္းတုိ႔ကုိ သုံးေဆာင္ေတာ္မူျပီး ၊ ေနာက္လ၀က္(၁၅-ရက္)ပတ္လုံး ဗာရာဏသီေန သူေတြက ပုိ႔သလွဴဒါန္းတဲ့ဆြမ္း၊ သကၤန္းတုိ႔ကုိ ဘုဥ္းေပးသုံး ေဆာင္ေတာ္မူပါတယ္။
အရွင္ဗာကုလမေထရ္ဟာ ရဟန္းျပဳခ်ိန္ကစျပီး ႏွစ္ေပါင္း(၈၀)ကာလအတြင္း ဒါယကာေတြ ပင့္ဖိတ္တဲ့ဆြမ္းကုိ တစ္ႀကိမ္မွ လက္မခံဖူးသလုိ၊ "ဒါယကာတစ္ဦးဦးက ငါ့ကုိ ပင့္ဖိတ္ပါမူ ေကာင္းေလစြ"လုိ႔ စိတ္ေတာင္မွ မကူးမိဖူးသူ ျဖစ္ေတာ္မူပါတယ္။ ရြာနီးေက်ာင္းမွာ ၀ါမဆုိဘဲ အျမဲေတာရေဆာက္တည္ေတာ္မူကာ ျမိဳ႔ရြာအတြင္း အိမ္တံစက္ျမိတ္ေအာက္မွာ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွ် ဆြမ္းမစားဖူးသူလည္း ျဖစ္ေတာ္မူပါ တယ္။
ရဟန္း၀ါေတာ္နဲ႔အမွ် အရွင္ဗာကုလမေထရ္ဟာ ဆြမ္း၊ သကၤန္း၊ ေက်ာင္း၊ ေဆး ပစၥည္းေလးပါးကိစၥမွာ တစ္စုံတစ္ရာ ေၾကာင့္ၾကစုိက္မႈ တစ္ခုမွ်မရွိဘဲ ပံ့သကူသကၤန္း၊ ပ႑ပတ္ဆြမ္း၊ေတရာေက်ာင္းနဲ့ပဲ ေပွ်ာ္ေမြ႔ေတာ္မူပါတယ္။ လူဘ၀ အႏွစ္(၈၀)ရဟန္း ဘ၀အႏွစ္(၈၀)သက္တမ္း(၁၆၀)အတြင္း နြားနုိ့တစ္ညွစ္စာ အခ်ိန္ကေလးေလာက္ ေတာင္မွ အနာေရာဂါ မျဖစ္ပြားဘူးဘဲ ေဆးျဖစ္၀ါးျဖစ္ဆုိရင္ သွ်ိသွ်ားသီးတစ္စိတ္စာကုိ ေတာင္မွ ဘုဥ္းေပးသုံးေဆာင္ရဖူးျဖင္း ရွိေတာ္မမူပါဘူး။ တစ္သက္တာပတ္လုံး ေညာင္း ညာကုိက္ခဲျခင္းမွ် မျဖစ္ေပၚဘူးတာေၾကာင့္ သီတင္းသုံးေဖာ္ တစ္ဦးဦးကုိ တစ္ခါမွ် နွိပ္ နယ္ခုိင္းျခင္းလည္း ရွိေတာ္မမူပါ။ ေရခ်ိဳးခန္းမွာ၀င္ျပီး ေရမခ်ိဳးဖူးသလုိ၊ ဆပ္ျပာအသုံးျပဳ
ျပီးေတာ့့လည္း ေရးခ်ိဳးေတာ္မမူဘူးပါ။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔ ရွင္ေတာ္ဘုရားဟာ အရွင္ဗာကုလ မေထရ္ကုိ က်န္းမာျခင္းအရာမွာ အသာလြန္ဆုံး ဧတဒဂ္ဘြဲ့ထူးကုိ ေပးအပ္ေတာ္မူခဲ့ တာလည္း ျဖစ္ပါတယ္။
အရွင္ဗာကုလမေထရ္ဟာ ရဟန္းျဖစ္ျပီးခ်ိန္ကစျပီး ၀ါေတာ္(၈၀) အတြင္းမွာ အမ်ိဳးသမီးေတြကုိ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွ် တရားမေဟာဖူးသလုိ"မိန္းမဆုိတဲ့ အမွတ္ လကၡဏာ နဲ႔ လည္း တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွ် ၾကည့္ျေတာ္မမူဖူးပါဘူး။ ရဟန္းအျဖစ္နဲ႔ ေနစဥ္ကာလပတ္ လုံး ကာမဂုဏ္အာရုံနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ စိတ္ကူး အႀကံအစည္ အမွတ္ သညာ တစ္ႀကိမ္ တစ္ခါမွလည္း ျဖစ္ဖူးျခင္း လုံး၀ရွိေတာ္မမူပါ။ အမ်က္ေဒါသနဲ႔ စပ္ျပီးေတာ့လည္း သူတစ္ပါးကုိ ပ်က္စီးေစလုိတဲ့ ႏွိပ္စက္ညွဥ္းပန္းလုိတဲ့ စိတ္ကူး၊ အႀကံအစည္၊ အမွတ္သညာ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွ ျဖစ္ေပၚဖူးျခင္း ရွိေတာ္မမူခဲ့ပါ။ ဒီအခ်က္ေတြဟာ သူတစ္ပါးေတြနဲ႔ ဘယ္လုိမွ မတူညီႏုိင္တဲ့ အရွင္ဗာကုလမေထရ္ရဲ့ အံ့ဖြယ္ရာေတြ ျဖစ္ပါတယ္။
အရွင္ဗာကုလမေထရ္ဟာ လူ၀တ္ေၾကာင္ အမ်ိဳးသမီးေတြနဲ႔ ကင္းရွင္းရုံမွ်မကဘဲ ရဟန္း၀တ္ ဘိကၡဳနီ၊ သိကၡမာန္၊ သာမေဏမေတြနဲ႔လည္း ေတြ႔ဆုံဆက္ဆံျခင္း အလ်ဥ္း ရွိေတာ္မူပါဘူး။ အမိ်ဳးသားေတြကုိလည္း ဥပဇၥ်ာယ္ဆရာအျဖစ္နဲ့ ရွင္ျပဳေပးျခင္း၊ရဟန္း ခံေပးျခင္း၊ တပည့္အျဖစ္ လက္ခံျခင္း လုံး၀ ျပဳေတာ္မူသလုိ ရွင္ငယ္၊ ရဟန္းငယ္ေတြ ကုိလည္း အလုပ္အေကြ်းအျဖစ္ အနီးအပါးမွာ လုံး၀ထားေတာ္မမူပါ။ ၀ါေတာ္(၈၀) သက္ေတာ္(၁၆၀) ပရိနိဗၺာန္၀င္စံခ်ိန္အထိ ကုိယ့္ဘ၀၊ ကုိယ့္ခႏၶာ၀န္ကုိ ကုိယ့္ဘာသာ ထမ္းရြက္ေတာ္မူသြားတဲ့ အံ့ဖြယ္မေထရ္ႀကီးတစ္ပါး ျဖစ္ေတာ္မူပါတယ္။
သက္ေတာ္(၁၆၀)ျပည့္လုိ႔ သက္တမ္းကုန္ဆုံးလုနီးတဲ့အခါ အရွင္ဗာကုလမေထရ္ ဟာ တစ္ေက်ာင္း၀င္ တစ္ေက်ာင္းထြက္ လွည့္လည္ေတာ္မူကာ"အရွင္ဘုရားတုိ႔ ညီမူရာတန္ေစာင္းအတြင္းသုိ႔ ၾကြေတာ္မူၾကပါ။ ယေန႔ တပည့္ေတာ္ရဲ့ ပရိနိဗၺာန္ ၀င္စံ ခ်ဳပ္ျငိမ္းမႈ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ အရွင္ဘုရားတုိ႔ ၾကြေတာ္မူၾကပါ"လုိ႔ ကုိယ္ေတာ္တုိင္ ေလွ်ာက္ထားဖိတ္ၾကားျပီး သံဃာစုေ၀းေစပါတယ္။သီတင္းသုံးေဖာ္ သံဃာေတာ္မ်ား စုရုံးစည္းေ၀းမိတဲ့အခါ "ငါဟာ အသက္ရွင္စဥ္မွာ ငါ့ရဲ့ ခႏၶာကုိယ္အတြက္ သူတစ္ပါး ေတြကုိ တာ၀န္မတက္ေစခဲ့သလုိ ယခုလုိ ပရိနိဗၺာန္ ၀င္စံခ်ိန္မွာလည္း ငါ့ရဲ့ ခႏၶာကုိယ္ ဟာ သီတင္းသုံးေဖာ္ သံဃာေတာ္ေတြအတြက္ ပလိေဗာဓ ေၾကာင့္ၾကဖြယ္ မျဖစ္ ေပၚပါေစနဲ႔"လုိ႔ နွလုံးသြင္းဆင္ျခင္ေတာ္မူကာ စ်ာန္အဘိညာဥ္ကုိ ၀င္စားေတာ္မူျပီး ရဟန္းသံဃာေတာ္ေတြရဲ့ အလယ္မွာ ထုိင္ေတာ္မူလ်က္ ပရိနိဗၺာန္ ၀င္စံေတာ္မူပါတယ္။ ပရိနိဗၺာန္ ၀င္စံေတာ္မူတာနဲ႔တစ္ျပိဳင္နက္ ထုိင္ေတာ္မူဆဲ ရုပ္ကလာပ္ေတာ္ဟာ သူအလုိလုိ မီးထေတာက္ျပီး ေလာင္ကြ်မ္းကာ မုေလးပန္းရုံအဆင္းရွိတဲ့ ဓာတ္ေတာ္ ေတြသာ ၾကြင္းက်န္ရစ္ေတာ္မူပါတယ္။
အရွင္ဗာကုလမေထရဟာ လက္၀ဲေတာ္ရံ မဟာသာ၀ကအပါး(၄၀)ထဲမွာ တစ္ပါး အပါအ၀င္ျဖစ္သလုိ က်န္းမာျခင္း အရာမွာ ဧတဒဂ္ ရေတာ္မူျပီး တန္ခုိးႀကီးေတာ္မူတဲ့ သက္ေတာ္ရွည္ ရဟႏၱာအရွင္ျမတ္ႀကီးတစ္ပါးလည္း ျဖစ္ေတယ္မူပါတယ္။ အရွင္ဗာကုလမေထရ္ျမတ္ရဲ့ ပါရမီခရီးမွာ အားက်ၾကည္ညုိဖြယ္ရာေကာင္းသလုိ ကုိယ့္ဘ၀ ကုိယ့္ကံၾကမၼာကုိ ကုိယ္ျဖစ္ခ်င္တဲ့ပုံစံအတုိင္း ကုိယ္ျဖစ္ခ်င္သလုိ ျဖစ္ေအာင္ အကြက္ခ်စီမံေတာ္မူပုံဟာလည္း အတုယူ လုိက္နာဖြယ္ ေကာင္းလွပါတယ္။ အရွင္ျမတ္ ဟာ သာသနာေတာ္နဲ႔ ႀကဳံတုန္းဆုံခုိ္က လူ့ဘ၀ရဲ့ရေတာင့္ရခဲ အခြင့္အေရး အရင္းအျမစ္ အသီးအပြင့္အားလုံးကုိ သိမ္းက်ံဳးေထြးပုိက္ ရယူေတာ္မူလုိက္ႏုိင္ပါတယ္။
အရွင္ျမတ္ရဲ့ ေလာကီ ေလာကုတၱရာ ဘ၀ႏွစ္ခုစလုံးဟာ ေအာင္ျမင္ၾကြယ္၀ မႈေတြ ျပည့္လွ်ံေနတာပါ။ ေဆြႀကီးမ်ိဳးႀကီး ၂-အုပ္စုရဲ့ၾကား အေျခြအရံ ပရိသတ္ေတြ ရဲ့ အလယ္မွာ အသက္ရွည္ရွည္ က်န္းက်န္းမာမာ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ လုိတုိင္းရ၊ တတုိင္း ျဖစ္ေနတဲံ အေျခအေနဟာ ေပ်ာ္ေမြ႔ဖြယ္ရာျဖစ္သလုိ ရက္သတၱပတ္မွ်နဲ႔ ဆ႒ာဘိည၊ ပဋိသမၻီဒါပတၱ၊ ဧတဒဂ္ရ၊ မဟာသာ၀က ရဟႏၱာအရွင္ျမတ္ဘ၀ကုိ တက္လွမ္းေတာ္မူ ႏုိင္ခဲ့တာကလည္း အင္မတန္ အားရေက်နပ္စရာ ေကာင္းလွပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တစ္ခ်ိဳ့ကငေတာ့ အမ်ားအက်ိဳး သယ္ပုိးေဆာင္ရြက္ႏုိင္မႈ ရႈေထာင့္ကၾကည့္ကာ အရွင္ဗာကုလမေထရ္ရဲ့ အံ့ခ်ီးဖြယ္ရာေတြဟာ ပုဂၢလိကအရာ၀င္ျပီး၊ တသီးတသန္႔ ဆန္တာမုိ႔ အရွင္ဗာကုလမေထရ္ျမတ္ကုိ"သူေတာ္ေကာင္း"ဆုိတဲ့ နာမ၀ိေသသနအစား "သူေတာစင္"ဆုိတဲ့ ေ၀ါဟာရနဲ႔ ပူေဇာ္ေစခ်င္ၾကပါတယ္။
စာေရးသူအေနနဲ႔ကေတာ့ "အလွတြင္၊ အယဥ္ဆင့္၊ပင္ျမင့္ထက္က ပန္းပမာ" ဆုိတာလုိ အေၾကာင္းေကာင္းခဲ့လုိ႔ အက်ိဳးေပး လွေတာ္မူတဲ့ အရွင္ဗာကုလမေထရ္ ျမတ္ရဲ့ နွလုံးသားဥယ်ာဥ္အတြင္းမွာ "မိမိအတြက္ သူတစ္ပါးတုိ႔ တာ၀န္တက္မွာ စုိးလွတယ္"ဆုိတဲ့ ခ်စ္ျမတ္ႏုိးစရာ အၾကင္နာပန္းတစ္ပြင့္ ငြားငြားစြင့္စြင့္ ဖူးပြင့္ေနတာကုိ သူေတာ္ေကာင္းရာဇ၀င္မွာ ကမၸည္းတင္ျပီး ပူေဇာ္ခ်င္ခဲ့တာပါ။ တကယ္ေတာ့ သူေတာ္ ေကာင္းပဲဆုိဆုိ၊ သူေတာ္စင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ေလာကကုိ ခ်စ္တဲ့ေနရာမွာေတာ့ အတူတူပါပဲ။ သူေတာ္ေကာင္းေတြရွိမွ ေလာႀကီးလွပႏုိင္သလုိ သူေတာ္စင္ေတြရွိမွလည္း ေလာက ႀကီး ေအးခ်မ္းႏုိင္မွာပါ။ ပရိနိဗၺာန္ ၀င္စံခ်ဳပ္ျငိမ္းေတာ္မူသြားတဲ့ အရွင္ဗာကုလ မေထရ္ ျမတ္ႀကီးကုိ ဒီေဆာင္းပါးတုိကေလးနဲ႔ပဲ ရုိေသစြာ ဦးနွိပ္ခ်ိဳးျပီး ရွိခုိးကန္ေတာ့ လုိက္ပါ တယ္။
ေတာ္၀င္ႏြယ္
က်န္းကုိး
၁။ အဂၤတၳိဳရ္ အ႒ကထာ (ပထမတြဲ)
၂။ အပါဒါန္ အ႒ကထာ (ဒုတိယတြဲ)
၃။ ေထရဂါထာ အ႒ကထာ(ပထမတြဲ)
၄။ ဥပရိပဏာသ အ႒ကထာ
၅။ သုတ္မဟာ၀ါ အ႒ကထာ
၆။ မဟာဗုဒၶ၀င္က်မ္း (ဆ႒မတြဲ)
ေကာင္းကင္လုံးပ်ံ႔နွံသြားေစတဲ့တိမ္တုိက္ကေလးမ်ား
သူတစ္ပါးဒုကၡေရာက္ေနတာေတြ ၾကားရေတာ့ အမ်ားနည္းတူ တူညီခ်င္တာေပါ့၊ ေလာကက်ိဳး သာသနာက်ိဳးေတြကုိလည္း သည္ပုိးခ်င္တာေပါ့၊ ဒါေပမယ့္ တစ္ေန႔လုပ္မွ တစ္ေန႔စားရတာဆုိေတာ့ သိတဲ့အတုိင္းပဲ အခ်ိန္က မရဘူးတုိ႔၊ ပစၥည္း၀တၳဳက မျပည့္စုံဘူးတုိ႔၊ သူမ်ားလုိ လူသာဓုေခၚ နတ္သာဓုေခၚ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ႏုိင္ဖုိ႔က အလြယ္ဘူးတုိ႔… စတဲ့ ဆင္ေျခေတြကုိ ၾကားလုိက္ရတုိင္း အငယ္ကတည္းက ဒီေန႔အထိ အက်င့္ရေနေအာင္ အေမက ဆုံးမခဲ့တာေလးေတြရယ္၊ ကုိရင္ဘ၀က ရြာေက်ာင္းမွာ အတူေတြ႔ႀကုံ ေနထုိင္ခဲ့ရဖူးတဲ့ ကပၸိယႀကီး ဦးဖုိးႏုပ္ရယ္ကုိ သတိရမိပါတယ္။
မိမိတို႔ အထုိက္အေလွ်ာက္ နားလည္မွတ္သား တတ္ေလာက္တဲ့ အရြယ္ကစျပီး အေမ အေဖတုိ႔က ၾသကာသ၊ ဣတိပိ၊ သမၺဳေဒၶ-စတဲ့ ဘုရားရွိခုိးေလး ေတြလည္း သင္ေပးတယ္၊ အေဖကေတာ့ ပုံျပင္ေတြ ဇာတ္နိပါတ္ဆုိတာ ေတြကုိ စိတ္၀င္စားေအာင္ ေျပာျပေပးပါတယ္။
တစ္ခါေတာ့ ရြာလယ္လမ္းမႀကီးမွာ ေျပးလႊားေဆာ့ကားရင္း ၀ါးျခမ္း စိပ္တစ္ခုနဲ့ ေျခမခြၾကား တုိးမိျပီး ေသြးေတြလဲထြက္ နာလဲနာေတာ့ ရႈံ႔မဲ့ျပီး အေမ့ဆီ ေျပးသြားခဲ့တယ္၊ ထုံးစံအတုိင္းဘဲ အေမက ေခ်ာ့ေမာ့ျပီး ေသြးေတြကုိ ေရနဲ႔ေဆးအထဲက ေျငာင့္စေတြကုိ ကုန္ေအာင္ဖယ္ရွား ေပးျပီးေတာ့မွ ဗီးစပ္ ရြက္ဆုိတာေတြ ႀကိတ္ေခ် သိပ္ေပးပါတယ္။
ညက်ေတာ့ အေမက“ငါ့သား ခုလုိေျငာင့္ေတြ ဘာေတြ မစူးေစခ်င္ရင္ေလ လမ္းသြားတဲ့အခါ လမ္းေပၚမွာ ေတြ႔တဲ့ ဆူးခက္ေတြ၊ အခ်ြန္အတက္ေတြ၊ သံတုိ သံစေတြ ေတြ့ရင္ ေဘးလြတ္ရာကုိ ေရာက္ေအာင္ ဖယ္ရွားပစ္ခဲ့ရတယ္၊ အဲလုိလုပ္ရင္ ငါ့သား ဘယ္ေတာ့မွ ခလုပ္မထိ ဆူးမျငိဘူး၊ ေျမြပါး ကင္းပါးေဘး ေတြ၊ ေခ်ာက္ကမ္းပါး ေဘးေတြနဲ႔ ဘယ္ေတာ့မွ မေတြ႔ဘူး ၾကားလား၊ အဲဒါ တသက္လုံး ျမဲျမဲမွတ္ထားေနာ္” လုိ႔ ဆုံးမပါတယ္။
တခါတေလ ေက်ာင္းကျပန္လာတဲ့အခါ“ အေမ.. ဒီေန႔ သားလမ္းမွာ ဆူးလွည္းေပၚက က်က်န္ခဲ့တဲ့ ဆူးခက္ေတြကုိ ခရုိး(စည္းရုိး) ထဲေရာက္ေအာင္ ဖယ္ပစ္ခဲ့တယ္တုိ႔၊ ဒီေန႔ လမ္းမွာ ေတြ႔ရတဲ့ ၀ါးခြ်န္ပုိင္းႀကီးကုိ ျခဳံထဲေရာက္ေအာင္ လႊစ္ပစ္ခဲ့တယ္”တုိ႔ဆုိတဲ့ စကားမ်ိဳးမ်ား ၾကားရရင္ အေမက“ အံမယ္ ငါ့သားေလး က လိမၼာလုိက္တာဟယ္၊ သာဓုေတာ္.. သာဓု၊ ငါ့သားေလး တစ္သက္လုံး ခလုပ္မထိ ဆူးမျငိပါေစနဲ႔ ၊ လာမည့္ေဘး ေ၀းပါေစေတာ္” ဆုိျပီး ေက်ေက် နပ္နပ္ႀကီး ဆုေပးေလ့ရွိပါတယ္။
ဘာရယ္လုိ႔ မဟုတ္ဘူး၊ အေမ့မ်က္ႏွာ ရႊန္းရႊန္းစားစားႀကီး ျပဳံးျပီး ဆုေပး လုိက္တာကုိပဲ ဧရာမ ဆုထူးလာဘ္ထူးႀကီးကုိ ရလုိက္သလုိ ၀မ္းသာခဲ့မိပါတယ္။
အဲဒီကတည္းက အက်င့္ရလာတာ ခုထိလည္း တစ္ခါတေလ ေတာင္စြန္း ကုိ ျပန္တဲ့အခါ လမ္းေပၚမွာ ေက်ာက္ကားႀကီးေတြက က်က်န္ရစ္တဲ့ ေက်ာက္တုံး ႀကီးႀကီးေတြ ေတြ႔လုိ႔ ကားသမားက ေကြ႔ျပီး ေမာင္းမယ္လုပ္ရင္ “ခဏရပ္ပါဦးဟ” ဆုိျပီး အဲဒီေက်ာက္တုံးကုိ လမ္းေဘးေရာက္ေအာင္ ဖယ္ရွားခဲ့ ျဖစ္တယ္၊ အဲဒီလုိလုပ္မိတဲ့အခါတုိင္းလဲ“ အေမသာ ျမင္လုိက္ႏုိင္ရင္ေတာ့ ဟုိ တုန္းကလုိ သာဓုေခၚျပီး ဆုေတြမ်ားေပးေနဦးမလား” လုိ႔လဲ ေအာက္ေမ့ျပီး ကုိယ့္ အေတြးနဲ႔ကုိယ္ ျပဳံးလုိက္မိေသးတယ္။
မွတ္မိေသးတယ္၊ တစ္ခါက တစ္ျခားးရြာအလွဴကုိ ဆရာေတာ္ၾကြလို႔ ေနာက္ပါ ေက်ာင္းသားအျဖစ္ လုိက္သြားရတာ၊ ေန႔ခင္းပုိင္းမွာ ရြာထဲက မ႑ပ္ ကုိ ဆရာေတာ္ေတြ ၾကြတဲ့အခါ ေရွ့ကေမာင္းသြားတဲ့ ဆူးလွည္းေပၚက က်က်န္ ရစ္တဲ့ ဆူးခက္ေတြကုိ မိမိက ေျပးေကာက္တဲ့ျပီး အေ၀းကုိ ဖယ္ရွားပစ္ေတာ့ မိမိ တုိ႔ ဆရာေတာ္နဲ႔ ရင္းႏွီးတဲ့ ဆရာေတာ္ႀကီးတစ္ပါးက “အံမာ..ဥယ်ဥ္ဘုန္းႀကီး ေက်ာင္းသားက တယ္ဟုတ္ ပါလားေဟ့၊ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသားဆုိတာ ဒီလုိ လိမၼာမွေပါ့ကြ” လုိ႔ လႈိက္လႈိက္လဲွလွဲ ေျပာလုိက္ပါတယ္၊ မိမိတုိ႔ဆရာေတာ္ကလဲ သေဘာေတြက်ျပီး ျပဳံးေနပါတယ္။
ေက်ာင္းျပန္ေရာက္တဲ့ညက ဘုရား၀တ္တက္ျပီးတဲ့အခါ ဆရာေတာ္က ေက်ာင္းသားကုုိရင္အားလုံးကုိ ဒီအေၾကာင္းေျပာျပီး အားလုံးအတုယူ ၾကဖုိ႔ ဆုံးမ ပါတယ္။
ျပီးေတာ့မွ“ ေအး.. ခုလုိ အမ်ားသူငါသြားတဲ့ လမ္းတုိ႔၊ ေရတြင္း ေရကန္ ေရအုိးစင္တုိ႔၊ အရိပ္သစ္ပင္တုိ႔ဆုိတာ သတၱ၀ါအားလုံးနဲ႔ သက္ဆုိင္တာျဖစ္လုိ႔ “မသာသံဃိက”လုိ႔ ေခၚတယ္။ ရဟန္းသံဃာတုိ႔နဲ႔သာ ဆုိင္တဲ့ ရုိးရုိး“သံဃိက” ထက္ က်ယ္ျပန္႔တယ္၊ အဲလုိ ေနရာမ်ိဳးေတြကုိ ဖ်က္ဆီးရင္လည္း ရုိးရုိးသံဃိက ကုိ ဖ်က္ဆီးတာထက္ေတာင္ အျပစ္ႀကီးတယ္၊ ဒီလုိ ေနရာေတြကုိ ေကာင္း ေေအာင္ ျပဳရင္လည္း ရုိးရုိးသံဃိက ကုသိုလ္ထက္ အက်ိဳးႀကီးတယ္” ဆုိျပီး ဆုံးမပါတယ္။
ဆရာသမားရဲ့ အဲဒီ အဆုံးအမေၾကာင့္လည္း ဒီေန႔အထိ လမ္းဆုံ လမ္းခြ မွာ ေရးစင္တည္ေထာင္တာတုိ႔၊ အရိပ္ရသစ္ပင္စုိက္ပ်ိဳးတာတုိ႔လည္း အက်င့္ ရျပီး ၀ါသနာ ပါေနခဲ့ပါတယ္။
ငယ္ငယ္တုန္းက ေက်ာင္းမွာ ဦးႏုပ္ဆုိတဲ့ ကပၸိယႀကီး တစ္ေယာက္ ရွိတယ္၊ အားလုံးကေတာ့“ဘုိးေလးႏုပ္” လုိ႔ ေခၚၾကပါတယ္၊ သူက မ်က္စိမျမင္ ဘူး၊ ေမြးတြင္းပါေတာ့ မဟုတ္ဘူး၊ ေတာ္ေတာ္ႀကီးမွ မ်က္စိကုိ စပါးႏွံ ခတ္မိရာကေန ေဆးးျမီးတုိနဲ႔ ျဖစ္ကတတ္ဆန္းကုရင္း ကြယ္သြားတာလုိ႔ ေျပာ ပါတယ္။ ေတာထဲေတာင္ထဲ မသြားႏုိင္ေတာ့ အိမ္မ်ာပဲ ေဆးရုိးအငွားထုျပီး ခ်ိဳ့ခ်ိဳ့တဲ့တဲ့ အသက္ေမြးရတာပါ။
ဥပုသ္သီတင္းေန႔ေတြမွာေတာ့ ေက်ာင္းကုိ ဥပုသ္ေစာင့္ မွန္မွန္ ေရာက္တယ္၊ အသက္ခုႏွစ္ဆယ္ နီးပါးေလာက္ေရာက္ေတာ့ အလုပ္လည္း မလုပ္ႏုိင္ဘူး၊ သားသမီး ေတြကလည္း လက္လုပ္လက္စားေတြဆုိေတာ့ မွီခုိသူ တစ္ေယာက္ အပုိေကြ်းထားရတာကုိပဲ ခက္ခဲေနပုံရပါတယ္၊ ဒါနဲ႔ ဆရာေတာ္က ေက်ာင္းမွာ ကပၸိယ အျဖစ္ေနဖုိ႔ ေခၚထားတာပါ။ ဆရာေတာ္က သူ့အတြက္ မီးတင္းကုတ္ေခါင္းရင္းနဲ႔ တဆက္တည္း ကြပ္ပ်စ္ကေလး သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ေလလုံ မုိးလုံးနဲ႔ လုပ္ေပးထားျပီး ေနေစပါတယ္၊
ညေနေရာက္ရင္ ကုိရင္ႀကီးေတြက ေရေႏြးက်ိဳတဲ့ ခရားထဲမွာ ေရအျပည့္ ထည့္ေပးထားျပီး မီးဖုိနားမွာ မီးပ်ိဳးစရာ ထင္းခြဲျခမ္းေလးေတြ အသင့္လုပ္ ေပးထားရတယ္၊ နံနက္ေစာ ဆုိရင္ ကပၸိယႀကီးက သူဟာသူ မီးပ်ိဳၚ ေရေႏြးက်ိဳ ျပီး အသင့္ျဖစ္ေနျပီ၊ ကုိရင္ႀကီးေတြက နံနက္ ေစာေစာ အိပ္ယာထရတဲ့ ဒုကၡလြတ္သြားလုိ႔ ကပၸိယႀကီးကုိ ခင္မင္ၾကည္ျဖဴ ၾကပါတယ္။
ဘုိးေလႏုပ္ဟာ ေက်ာင္းမွာ ကပၸိယ အျဖစ္နဲ႔ ေနကတည္းက ရွစ္ပါးသီလ အျမဲေစာင့္ပါတယ္၊ သူကုိ တစ္ေက်ာင္းလုံးကေရာ ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္ကပါ ေလးစား ခင္မင္ရတဲ့ နိစၥဓု၀ ကုသုိလ္တစ္ခုလည္း အျမဲတမ္း ရွိတယ္။ မိမိတုိ႔ေက်ာင္း၀န္း အတြင္းမွာက ေရွးက ေဆာက္ခဲ့တဲ့ ကုိးခန္း ဆယ့္တစ္ခန္းေက်ာင္းအုိႀကီး တစ္ေဆာင္ရွိတယ္။
မိမိတုိ႔ ကုိရင္၀တ္ေတာ့ အဲဒီေက်ာင္းႀကီးရဲ့ သက္တမ္းက ကုိးဆယ္ေက်ာ္ ေနျပီး ေလျပင္းျပင္းတုိက္ခတ္လုိက္ရင္ ျပိဳလဲမည့္ အေျခအေန ေရာက္ေေနျပီျဖစ္လုိ႔ ေက်ာင္းႀကီးရဲ့ ေျမာက္ဘက္မွာ ေက်ာင္းသစ္တစ္ေဆာင္ ေဆာက္ထားတယ္၊ အဲဒီမွာပဲ ေရွးကပူေဇာ္ထားတဲ့ ဆင္းတုေတာ္ႀကီးေတြကုိပါ ေရြ႔ေျပာင္းျပီး အားလုံးေနၾကပါတယ္။
ရြာကေန ေက်ာင္းကုိ လာသူမ်ားအေနနဲ႔ ေက်ာင္းအုိႀကီးရဲ့ ေျခရင္းပုိင္း ကေန ေက်ာင္းေဆာင္သစ္ အထိ အလ်ားကုိက္ တစ္ရာေလာက္နဲ႔ အနံကုိက္ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ေလာက္ရွိတဲ့ ကြက္လပ္ကုိျဖတ္ျပီး လာၾကရပါတယ္၊ ေတာင္ရြာ ေျမာက္ရြာ ကူးသန္းသြာယးလာၾကသူေတြလည္း ဒီကြက္လပ္ကပဲ ျဖတ္သြား ၾကရတာပါ၊ မုိးတြင္း ေရာက္ျပီဆုိရင္ မုန္ညင္းျမက္ပင္ေတြနဲ႔ ဆူးပန္း ေတာင္းပင္ စတဲ့ ေပါင္းပင္းေတြ ေပါက္ေလ့ရွိပါတယ္၊ ၀ါတြင္းဆုိရင္ အဖိတ္ေန႔ ညေနပုိင္းနဲ႔ ဥပုသ္ေန႔နံနက္ပုိင္းေတြမွာ ကုိရင္ေက်ာင္းသားေတြက ဒီေပါင္းပင္ ေတြကုိ ရွင္းၾက ရလုိ႔ ေဆာ့ကစားးခ်ိန္ နည္းၾကတဲ့အတြက္ အလြန္ညဥ္းၾကေပါ့။
ဘုိးေလးႏုပ္ ကပၸိယအျဖစ္ ေရာက္လာျပီးကတည္းက နံနက္တစ္ႀကိမ္ ညေနတစ္ႀကိမ္ ဒီေပါင္းေတာႀကီးကုိ တစ္ေန႔ တစ္ပုိင္းခ်င္း မွန္မွန္ရွင္းလို႔ ဥပုသ္ ေန႔ေရာက္ရင္ ကြက္လပ္က ရွင္းျပီးျဖစ္ေနျပီ၊ ဥပုသ္ထြက္ေန႔ ေရာက္ေတာ့ ပထမစရွင္းတဲ့ ေနရာကေန ျပန္စရွင္းေတာ့တာပဲ၊ ဥပုသ္တစ္ပတ္နဲ႔ ကြက္လပ္ ရွင္းျပီးတာနဲ႔က ကြက္တိပဲ။
ဘုိးေလးႏုပ္ ေပါင္းထုိးတာနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ လူတုိင္း အံ့ၾသရတာ တစ္ခုလည္း ရွိေသးတယ္၊ သူက တစ္ေနရာထုိင္လုိက္ျပီးရင္ သူ့လက္နဲ႔ တကမ္း မွီရာ ပတ္လည္ကုိ လက္နဲ႔ အေသအခ်ာစမ္းျပီး ေပါင္းတစ္ပင္မွ် မက်န္ရေအာင္ ထုိးတာ၊ ျပီးရင္ ေပါင္းမႈိက္ကုိ လက္နဲ႔ အေသခ်ာစုျပီး အပုံေလးလုပ္ထားလုိက္ တယ္၊ လက္တကမ္း စာထုိးျပီးတုိင္း အဲဒီလုိပုံထားတာဆုိေတာ့ သူပုံထားတဲ့ ေပါင္းမႈိက္ပုံေလးေတြက အရြယ္တူ ေလးေတြ အတန္းလုိက္လုိ ျဖစ္ေနေတာ့ဒါ ကုိး… ဒါကုိၾကည့္ျပီး လူတုိင္းက အံ့ၾသခ်ီးက်ဴးၾကတာပဲ။
ကပၸိယႀကီးက ေန႔တုိင္းလည္း ဥပုသ္ေဆာက္တည္ထားတယ္ဆုိတာ သိလာၾကေတာ့ ျဖတ္သြား ျဖတ္လာ တခ်ိဳ့က ညေနပုိင္းဆုိရင္ ထန္းလွ်က္ခဲ ေလးေတြ ယူယူလာျပီး ေပးၾကလုိ႔ ညညက် သူနားလာၾကတဲ့ ကိုရင္ေတြ ကိုေတာင္ သူက ထန္းလွ်က္ခဲေလးေတြ လႈႏုိင္လုိက္ေသးတယ္။
ကပၸိယႀကီး ဆုံးပါးသြားတဲ့အခါမွာလည္း မွတ္မွတ္ရရ ေျပာစမွတ္တြင္ခဲ့ ပါတယ္၊ သူ့႔ကုိ သျဂၤိဳဟ္တဲ့ အခါမွာ ရပ္နီးရပ္ေ၀း သာေရးနာေရး အဆက္ အသြယ္ရွိတဲ့ ေက်ာင္းေတြက ေက်ာင္းထုိင္ ဆရာေတာ္ႀကီးေတြ ကုိယ္တုိင္ ၾကြေရာက္ ခ်ီးျမွင့္ၾကသလုိ ေတာင္ရြာ ေျမာက္ရြာကလည္း အိမ္ေစ့လူကုန္နီးပါး လုိက္ပါပုိ႔ေဆာင္ၾကပါတယ္။
လူႀကီးေတြ ေျပာၾကတာကေတာ့ သူတုိ႔ တစ္သက္တာမွာ သူႀကီးတုိ႔ မ်က္ႏွာႀကီးတုိ႔ဆုိတဲ့ အသုဘေတြမွာေတာင္ ကပၸိယႀကီးရဲ့ အသုဘေလာက္ ေထရႀ္ကီး၀ါႀကီး ဆရာေတာ္ေတြစုံတာနဲ႔ လူစည္ကားတာမ်ိဳး တစ္ခါမွ မေတြ႔ဖူး ဘူးတဲ့။
ကုသိုလ္ေရးနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ ဟုိလုိ ဒီလုိ ဆင္ေျခ ဆင္လက္ေတြ ေပးသံ ၾကားရတုိင္း ကပၸိယႀကီး ဘုိးေလးႏုပ္ ကုိလည္း အထူး သတိရမိပါတယ္။
စြမ္းႏုိင္သမွ် က်က္သေရေဆာင္တတ္ၾကပါေစ
ဓမၼေဘရီအရွင္၀ီရိယ(ေတာင္စြန္း
ေအာင့္ၿျမဲေအာင့္ေတာ့တယ္
ဘ၀ရဲ့ "မရွိမျဖစ္အရည္အေသြး"ေတြထဲမွာ သတၱိဟာ ထိပ္ဆုံးက ပါပါတယ္။ သတိၱိထဲမွာလည္း ျပဳလုပ္ရဲတဲ့ သတၱိထက္ ခံႏုိင္ရည္ရွိမႈ သတိၱက ပုိျပီးအဆင့္အတန္း ျမင့္တာပါ။ ျပဳရဲတဲ့သတၱိကုိ ပါဠိဘာသာနဲ႔ "၀ီရိယ"လုိ႔ေခၚျပီး၊ ခံယူရဲတဲ့ သတၱိကုိေတာ့ "ခႏၱီ"လုိ႔ ေခၚပါတယ္။ အဲဒီ (၂)ခုလုံးစာ ျမင့္ျမတ္သူတုိ႔ေလွ်ာက္လွမ္းရာ ပါရမီလမ္း ခရီးမွာေတာ့ မပါရင္မျပီးတဲ့ အရာေတြျဖစ္ပါတယ္။
"ခႏၱီပရမံ တေပါတိ တိကၡာ၊ = အထက္တန္းက်ျမင့္ျမတ္တဲ့ အက်င့္ေတြထဲမွာ ခႏၱီဟာ အသာလြန္ဆုံးလုိ႔ ၾသ၀ါဒပါတိေမာက္မွာ ဗုဒၶျမတ္စြာ ေဟာမိန္႔ေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ ခႏၱီတရားဟာ တကယ္ေတာ့ ဘ၀ရဲ့မဂၤလာပါ။ သူ႔မွာျမင့္မားတဲ့ ဂုဏ္သိကၡာနဲ႔ ထည္၀ါတဲ့က်က္သေရရွိပါတယ္။ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈမွန္သမွ်ရဲ့ မူလေရေသာက္ျမစ္ဟာခႏၱီပါ။ ျမင့္ျမတ္မႈ အသီးအပြင့္ မွန္သမွ်ဟာ ခႏၱီေပၚမွာ မွီတည္ျပီးမွ ရွင္သန္ေပါက္ဖြား လာၾကရတာပါ။ သူေတာ္သူျမတ္တစ္ဦးရဲ့ ဂုဏ္ရည္ကုိ ဒီေပတံနဲ႔ တုိင္းတာသတ္မွတ္ ဆုံးျဖတ္ ႏုိင္ပါတယ္။
ခႏၱီကုိသည္းခံျခင္းလုိ႔ တုိတုိက်ဥ္းက်ဥ္း ျမန္မာျပန္ဆုိႏုိင္ေပမယ့္ သူရဲ့ အနက္ အဓိပၸါယ္ဟာ အလြန္က်ယ္ျပန္႔ပါတယ္။ ပါဠိက်မ္းစာေတြကေတာ့ ခႏၱီရဲ့ ပင္ရင္းအနက္ အဓိပၸါယ္ကုိ "အေဒါသ=ေဒါသမရွိတဲ့ အေျခအေန"လုိ႔ ဖြင့္ဆုိေျပာဆုိေဖာ္ျပၾကပါတယ္။ ဆုိလုိတာကေတာ့ သာမန္ ပုထုဇဥ္ေတြမွာ မိမိကုိမိမိ ခ်စ္သူေတြကုိ၊ မိမိရဲ့ အခြင့္အေရး ေတြကုိ သူတစ္ပါးက မတရားေစာ္ကား လြန္က်ဴးလာရင္ ေဒါသနဲ႔လက္တုံ႔ျပန္တတ္ၾက ပါတယ္။ သူေတာ္ေကာင္းေတြမွာေတာ့ အဲဒီလုိမ်ိဳး အေစာ္ကားခံရတဲ့အခါ ဘ၀နဲ႔ ေလာကရဲ့သဘာ၀ ျဖစ္ရပ္မွန္ေတြကုိ ေနာေက်ေအာင္ သိထားၾကတာမုိ႔"[B]အရာအားလုံးကုိ ခြင့္လႊက္ျခင္းဟာ အရာအရားလုံးကို နားလည္ျခင္းပဲျဖစ္တယ္"[/B] ဆုိတဲ့စကားပုံအတုိင္း အေျခအေန အရပ္ရပ္ကုိ ေဒါသမထြက္ ေမတၱာမပ်က္ဘဲ သည္းခံနားလည္ ခြင့္လႊတ္ႏုိင္ၾကပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ခႏၱီစစ္စစ္ဟာ တန္ခုိးအလြန္ႀကီးပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ စိတ္ေန သေဘာထားႀကီးမားျခင္းကုိ အလယ္မွာထားျပီး ေမတၱာ၊ ကရုဏာႏွင့္ ဉာဏ္ပညာတုိ႔ကုိ တစ္ဖက္တစ္ခ်က္စီမွ ျခံရံကာ ထြက္ေပၚလာတတ္တဲ့ ဒီ "ခႏၱီ နတ္မင္းႀကီး"ဟာ ေလာကပါလ- ေလာကကုိ ေစာင့္ နတ္မင္းႀကီး အစစ္ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီနတ္မင္းႀကီးကပဲ ေလာကမွာ အဓမၼ၀ါဒေတြ မထြန္းကားေအာင္ အစြန္းမထြက္တဲ့ နည္းနဲ႔ တားဆီးကာကြယ္ ေပးႏုိင္မွာပါ။ အဓမၼကုိ ဓမၼနဲ႔ပဲ ေအာင္ျမင္ႏုိင္ပါတယ္။ ဒီအတြက္ မတရားမႈေတြကုိ သည္းခံမႈနဲ႔ပဲ သူေတာ္သူျမတ္ အစဥ္အဆက္တုိ႔ဟာ ေပ်ာက္ကြယ္ ခ်ဳပ္ျငိမ္းသြား ေစခဲ့ၾက တာျဖစ္ပါတယ္။
သည္းခံျခင္း-ခႏၱီတရားဟာ သူေတာ္ေကာင္းတရားကုိ အင္အားျဖစ္ေစျပီး ဘ၀ကုိ ခ်မ္းေျမ့ေစပါတယ္။ ပတ္၀န္းက်င္နဲ႔ ဆက္သြယ္ကူးလူးမႈကုိ ေခ်ာေမြ႔ေစျပီး စိတ္ဓာတ္နဲ႔ အသိဉာဏ္ကုိလည္း လြတ္လပ္ပြင့္လင္း ၾကြယ္၀ျပည့္စုံေစပါတယ္။ သုိ႔ေသာ္ခႏၱီဆုိတာ ပါရမီစခန္း အက်င့္ လမ္းျဖစ္တာမုိ႔ အလြယ္တကူနဲ႔ေတာ့ ျဖစ္ေပၚရုိးထုံးစံမရွိပါ။ ပါရမီဆုိတာကလည္း အဆန္သေဘာျဖစ္တာေၾကာင့္ သူလုိငါလုိ လူေတြ အဖုိ႔ေတာ့ သည္းခံျခင္းဆုိတာ အေျပာလြယ္သေလာက္ လက္ေတြ႔လုိက္နာဖုိ႔ မလြယ္ကူတဲ့က်င့္စဥ္ တစ္ခုအျဖစ္ မွတ္ယူႏုိင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူေတာ္ေကာင္း ရာဇ၀င္မွာ နာမည္တြင္က်န္ရစ္ ခဲ့တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ျမတ္ေတြကေတာ့ သည္းခံျခင္းတရားကုိ လက္ေတြ႔ က်င့္သုံး အေကာင္ အထည္ေဖာ္ သြားၾကတာပဲျဖစ္ပါတယ္။
ရင့္က်က္မႈအေနအထားအရ သည္းခံပုံအေနအထားအမ်ိဳးမ်ိဳး ကြဲျပားႏုိင္ပါတယ္။ အျပဳံးနဲ႔သည္းခံျခင္း။ အမုန္းနဲ႔သည္းခံျခင္း၊ ခ်ဳပ္တည္း သည္းခံျခင္းလုိ႔ သည္းခံပုံ(၃)မ်ိဳးမွာ အျပဳံးနဲ႔ သည္းခံႏုိင္ျခင္းဟာ ခႏၱီအစစ္ျဖစ္ပါတယ္။ အမုန္းနဲ႔သည္းခံျခင္းကေတာ့ "မႏုိင္လုိ႔သာသည္း ခံလုိက္ရတယ္၊ စိတ္ထဲမွာ နည္းနည္းမွ် မေက်နပ္ဘူး"ဆုိတဲ့ အျငိဳး အေတး၊ "အာဃာတ"အျမစ္တြယ္ေနတာမုိ႔ ခႏၱီအစစ္မျဖစ္ႏုိင္ပါ။ တစ္ခါတစ္ရံမွာ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ အေျခအေနကုိ စိတ္တုိင္းမက် မႀကိဳက္ႏွစ္သက္ေပမယ့္ "ပညာရွိအမ်က္ အျပင္မထြက္"ဆုိတာမ်ိဳးလုိ ေအာင့္အည္းသည္းခံ လုိက္ရတာလည္း ရွိတတ္ ပါတယ္။ ဒါမ်ိဳးကုိလည္း ခႏၱီလုိ႔ မေခၚႏုိင္ပါ။ အေကၠာဓ=အမ်က္မထြက္ (စိတ္မဆုိးမႈ) လုိ႔သာပဲ ေခၚ ဆုိႏုိင္ပါတယ္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူလုိ ငါ့လုိ ပုဂၢဳိလ္မ်ားထက္ ျမင့္ျမတ္လုိသူေတြကေတာ့ သည္းခံျခင္း ခႏၱီတရားကုိ မလြဲမေသြ ႀကိဳးစားက်င့္ႀကံႏုိင္ဖုိ႔လုိပါတယ္။ သည္းခံျခင္းနဲ႔ ျမင့္ျမတ္ျခင္းဟာ အက်ိဳးအေၾကာင္း နိယာမ အေနနဲ လည္ပတ္ေနတဲ့ စက္၀န္းျဖစ္ရပ္ တစ္ခုပါ။ သည္းခံျခင္းေၾကာင့္ ျမင့္ျမတ္ျပီး၊ ျမင့္ျမတ္ျခင္းေၾကာင့္လည္း သည္းခံရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ဘယ္သူမဆုိ မိမိတုိ႔ေရာက္ေနတဲ့ေနရာကစျပီး ခႏၱီပါရမီ လမ္းမေပၚေရာက္ေအာင္ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ႀကိဳးစားေလွ်ာက္လွမ္းၾကရမွာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
"ေစာင့္ဆုိင္းသည္းခံျခင္းကုိ နားလည္တာဟာ ေအာင္ျမင္ျခင္းရဲ့ အႀကီးမားဆုံး လွ်ိဳ၀ွက္ခ်က္ပါပဲ"လုိ႔လည္း ပညာရွင္တစ္ဦးက ဆုိမိန္႔ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒီအေၾကာင္းနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး၊ အမရပူရ(ေတာင္ျမိဳ႔) မဟာဂႏၶာရုံဆရာေတာ္(အရွင္ဇနကာဘိ၀ံသ)ေျပာ ျပခဲ့ဖူးတဲ့ ပုံျပင္တစ္ပုဒ္ကုိ သတိရမိပါတယ္။
တစ္ခါတုန္းက ေနျပည္ေတာ္ႀကီးတစ္ခုရဲ့ ေရႊနန္းေတာ္ထဲမွာ ဇာတ္ပြဲသဘင္ တစ္ခု ခင္းက်င္ကျပသတဲ့။ အဲဒီညီလာခံကပြဲကုိ ဘုရင္ မင္းျမတ္နဲ႔တကြ မိဖုရား၊ မင္းညီမင္းသား၊ နန္းတြင္းသူ၊ နန္းတြင္းသားေတြ အားလုံးစုံညီလာေရာက္ ၾကည့္ရႈ ၾကတာေပါ့။
ဇာတ္အဖြဲ့ဟာ တစ္ညလုံးႀကိဳးစားျပီး ကျပၾကေပမယ့္ ဘယ္သူကမွ် ဆုေတာ္လာဘ္ေတာ္မ်ား မခ်ဘူးတဲ့။ သန္းေခါင္ေက်ာ္လုိ႔ မုိးကျဖင့္လင္းခါနီးေနျပီ၊ ဒီေတာ့မင္းသမီးလုပ္တဲ့သူက အျငိမ့္ကရာကေနျပီးေတာ့ ၀မ္းနည္းတဲ့ေလသံကေလးနဲ႔ ေထ့စကား ေငါ့စကားမ်ား ေျပာၾကားပါတယ္။
ဒီအခါမွာ အျငိမ့္ပြဲထဲ မင္းသားလုပ္တဲ့သူက အားေပးတာေပါ့ေလ။ ဘယ့္ႏွယ္တုံးဆုိေတာ့"အုိ ကြာ….ပရိသတ္ေတြက ဆုေတာ္လာဘ္ေတာ္မ်ား မခ်လည္း ၀မ္းမနည္းပါနဲ႔ ၊ တုိ႔မ်ား ႀကိဳးစားျပီး ကျပလာတာ ပြဲေပါင္းလည္းမနည္းေတာ့ပါဘူး။ အခုပြဲလည္း မုိးလင္းခါနီး ေနပါျပီ။ အားေပးတာေပါ့။ အဲဒီအခါ မင္းသမီးက အသံကေလး စာစာ စာစာနဲ႔ " ေအာင့္ျမဲဆက္ျပီး ေအာင့္ပါေတာ့မယ္"ဆုိတဲ့ အဓိပၸါယ္ပါတဲ့ သီခ်င္းကေလးတစ္ပုဒ္ကုိ ဟစ္ျပီးေတာ့ ဆုိလုိက္ပါသတဲ့။
အဲဒီေတာ့မွ ပြဲၾကည့္ပရိသတ္ထဲက ရွင္ဘုရင္သားေတာ္က ထျပီးဆုတစ္ဆုခ်သတဲ့။ ဘာလုိ႔ဆုခ် ရတာလဲ ဆိုေတာ့ အေၾကာင္းရွိပါသတဲ့။ "သူဟာ ခမည္းေတာ္ ဘုရင္ႀကီးကို လုပ္ႀကံဖုိ႔ ဘယ္ေတာ့မွစိတ္မကူးပါဘူးလုိ႔ ငယ္စဥ္ကတည္းက အဓိ႒ာန္လာခဲ့တာ။ ဒါေပမယ့္ ခမည္းေတာ္က အခုအခ်ိန္ထိ နန္းေတာ္ကုိ မလႊဲအပ္ေသးလုိ႔ ဒီညေတာ့လုပ္ႀကံမယ္လုိ႔ စိတ္ကူးေနျပီး။ ဒီလုိစိတ္ကူးေနဆဲမွာပဲ မင္းသမီးရဲ့ ဒီသီခ်င္းကုိ ၾကားဖူးလုိက္ရလုိ႔ ဖခင္ဘုရင္ႀကီးကုိ မလုပ္ႀကံေတာ့ပါဘူး။ ေရွးကလုိပဲ ဆက္လက္ျပီး ေအာင့္ျမဲ ေအာင့္ပါေတာ့မယ္လုိ႔ ဆုံးျဖတ္ျပီး ကုိယ့္အဓိ႒ာန္ကို ခုိင္ျမဲေစ တာေၾကာင့္ မင္းသမီးကုိ ဆုခ်ရတာပါ"တဲ့ အင္းေအာင့္ႏုိင္လုိ႔ ေတာ္သြားတာပဲ။ မေအာင့္ႏုိင္လုိ႔ လုပ္ႀကံမိသြားရင္ ျပႆနာေတြ အမ်ားႀကီး တက္သြားမယ္။ ေအာင့္ႏုိင္တာ အေကာင္းဆုံးပဲ။
တစ္ခါ ရွင္ဘုင္ရဲ့ သမီးေတာ္ကထျပီး ဆုခ်ျပန္ေရာတဲ့ ။ ဘာလုိ႔ဆုခ်တာလဲ ဆုိေတာ့ "ကြ်န္မဟာ တစ္သက္လုံး ေယာကၤ်ားမယူဘဲ အပ်ိဳစင္ဘ၀နဲ႔ ေနသြားေတာ့မယ္လုိ႔ အဓိ႒ာန္လာခဲ့တာ။ ဒါေပမယ့္ မေနႏုိင္လုိ႔ ဒီကေန႔ညေတာ့ အမတ္ႀကီးတစ္ဦးရဲ့ သားနဲ႔ ခုိးရာလုိက္ေျပးမယ္လုိ႔ အထုပ္ျပင္ထားျပီးျပီ၊ အခုေတာ့ ဒီသီခ်င္းသံၾကားရလုိ႔ သတိျပန္ေပၚလာျပီး ဆက္ျပီးေတာ့ပဲ ေအာင့္ျမဲေအာင့္ေတာ့မယ္။ ခုိးရာျဖင့္ မလုိက္ေတာ့ ပါဘူး"ဆုိျပီး မိမိရဲ့ အဓိ႒ာန္ျမဲသြားေစတဲ့အတြက္ မင္းသမီးကုိ ဆုခ်ရတာ ပါတဲ့။
အဲသည္ေနာက္ ပြဲၾကည့္ပရိသတ္ထဲက လူပ်ိဳႀကီးတစ္ေယာက္ကလည္း ထျပီးဆုခ်ျပန္ေရာတဲ့ ။ သူကေရာ ဘာလုိ႔ဆုခ်ရတာလဲဆုိေတာ့ သူကလည္း ဒီဘ၀အိမ္ ေထာင္မျပဳဘဲ လူပ်ိဳႀကီးဘ၀နဲ႔ တစ္သက္လုံးေနေတာ့မယ္ ဆုံးျဖတ္ျပီး အျဗဟၼစရိယ သိကၡာပုဒ္ ေစာင့္ထိန္းလာခဲ့တာ။ ဒီကေန႔ေတာ့ အေျခအေနအရ က်ဴးလြန္မိေတာ့မလုိ႔ အခုမင္းသမီးရဲ့ သီခ်င္းသံၾကားရမွ သတိ၀င္လာတာနဲ႔ ဆက္ျပီးေတာ့ ေအာင့္ျမဲေအာင့္ပါ ေတာမယ္"လုိ႔စိတ္ကုိ ျပင္လုိက္ရတယ္။ ကံေကာင္းလုိ႔ သိကၡာပုဒ္မပ်က္တာကုိေတြးမိျပီး ၀မ္းသာလုိ႔ ဆုခ်ရတာပါတဲ့။ ပုံျပင္ကေတာ့ ဒီေနရာပဲ အဆုံးသတ္သြားပါတယ္။
ဒီပုံျပင္ကေလးနဲ႔ စပ္ယွဥ္ျပီး ေျပာျပခ်င္တာကေတာ့ ေလာကမွာ လူရယ္လုိ႔ျဖစ္ လာရင္ ကေလးဘ၀ကတည္းကစျပီး ဖြားဖက္ေတာ္ ေလာကဓံနဲ႔ ကစားရေတာ့တာပါပဲ၊ ႏွိမ္ခ်ီတစ္ခါ ေျမွာက္ခွတစ္လွည့္၊ ေခ်ာ့လုိက္ ေျခာက္လုိက္နဲ႔ပဲ ေကာင္းေကာင္း ဆုိးဆုိး အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ ဒီေလာကဓံေတြဟာ ေတာ္ေတာ္ပဲ ေပါင္းရသင္းရ ခက္ခဲလွပါတယ္။ မလြဲသာမေရွာင္သာ ေတြ႔ႀကဳံရျမဲျဖစ္တဲ့ ဒီေလာကဓံေတြကုိ အထုိက္အေလ်ာက္ သင့္တင့္ေအာင္ေပါင္းသင္းႏုိင္မွသာ ေလာဘ၊ ေဒါသတုိ႔ အျဖစ္နည္းျပီး မိမိတုိ႔ဘ၀ လည္း သာယာခ်မ္းေျမ့ႏုိင္မွာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အေၾကာင္းအားေလ်ာ္စြာေတြ႔ႀကဳံ လာတတ္တဲ့ ဒီေလာကဓံတရားေတြကုိ "မတည့္အတူေန"သေဘာမ်ိဳး၊ အရႈံးေပးအည့ံခံတဲ့ စိတ္သေဘာထား မ်ိဳးမထားဘဲ သေဘာထားမွန္မွန္နဲ႔ လက္ခံေပါင္းသင္းတတ္ဖုိ႔ အေရးႀကီးပါတယ္။
ေကာင္းဆုိးနွစ္တန္ ေလာကဓံေတြနဲ႔ ဆက္ဆံရာမွာသည္းခံျခင္း ခႏၱီကအခရာက်ပါတယ္။ သည္းခံေလ့ မရွိသူေတြဟာ ေလာကဓံနဲ႔ ႀကဳံတဲ့အခါမွာ အလြယ္တကူပဲ စိတ္ၾကြ၊ စိတ္က်ေလ့ရွိပါတယ္။ သည္းမခံ စိတ္မရွည္ျခင္းဟာ မိမိရဲ့ႏွလုံးသားနဲ႔ အသိဉာဏ္ကုိ အက်ဥ္းက်ေစျပီး စိတ္ဓာတ္နဲ႔အသိဉဏ္ဖြဲ႔ျဖိဳးတုိးတက္မႈကုိ အဟန္႔အတားျဖစ္ေစပါတယ္။ သူေတာ္ေကာင္းတရားနဲ႔ ဘ၀ေအာင္ျမင္မႈကုိလည္း ပ်က္စီး ေပ်ာက္ကြယ္ေစပါတယ္။ သည္းခံျခင္း ခႏၱီကေတာ့ ႏွလုံးသားနဲ႔ အသိဉာဏ္ကုိ လြတ္လပ္ပြင့္လင္း ျဖဴစင္ေစျပီး ဘ၀ကုိ သူေတာ္ေကာင္းတရားနဲ႔ ၾကြယ္၀ျပည့့္စုံေစပါတယ္။
စစ္မွန္တဲ့ ေအာင္ျမင္မႈဆီကုိလည္း ေရွးရႈဦးတည္ေစပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ပါရမီအျဖစ္ မရင့္က်က္ေသးရင္ေတာင္မွ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ပုံျပင္ထဲက လူေတြလုိ "ေအာင့္ျမဲေအာင့္နိုင္" တာဟာ မိမိတုိ႔အတြက္ ခႏၱီပါရမီရဲ့ အေျခခံျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။
ေတာ္၀င္ႏြယ္
တစ္ျခမ္းပဲ့ ေ၀ါဟာရမ်ား
“ဘာသာစကား ေ၀ါဟာရေတြထဲမွာ သားသမီးေကာင္းမိဘ၊ တပည့္ ေကာင္းဆရာ ဆုိတဲ့ ေ၀ါဟာရေတြ ရွားပါးျပီး သူေဌးမိဘ ဆုိတာ မရွိသေလာက္ ျဖစ္ေနတာဟာ အရုပ္ဆုိးတဲ့ ခ်ိဳ႔တဲ့မႈႀကီး တစ္ခုပဲ။ ဓမၼေဘရီအရွင္၀ီရိယ(ေတာင္စြန္း)
ေလာကသုံးပါးနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ ေၾကာင္းက်ိဳးဆက္စပ္ေတြးေခၚၾကတဲ့ ပညာရွင္တုိ႔ရဲ့ အဘိဓမၼာမ်ားကုိ အက်ဥ္းခ်ဳပ္လုိက္ရင္ ရုပ္နာမ္ႏွစ္ခုကုိ ပဓာန အျဖစ္လက္ခံေတြးေခၚတဲ့ “ဒြိတၱအဘိဓမၼာ” နဲ႔ ရုပ္ သုိ႔မဟုတ္ နာမ္ တစ္ခုခုကုိသာ ပဓာနအျဖစ္ လက္ခံေတြးေခၚတဲ့ “အဒြိတၱအဘိဓမၼာ” ရယ္လုိ႔ ႏွစ္မ်ိဳးရွိပါတယ္။
ဒီႏွစ္မ်ိဳးထဲက “အဒိိြတၱအဘိဓမၼာ”ရယ္လုိ႔ နွစ္မ်ိဳးရွိပါတယ္။
ဒီႏွစ္မ်ိဳးထဲက “အဒြိတၱအဘိဓမၼာ”မွာလည္း ရုပ္ကုိသာ ပဓာနအျဖစ္ လက္ခံတဲ့ “ရူပဒြိတၱ” အဘိဓမၼာနဲ႔ နာမ္တစ္ခုကုိသာ ပဓနအျဖစ္ လက္ခံတဲ့ “နာမအဒြိတၱ”အဘိဓမၼာဆုိျပီး နွစ္မ်ိဳး ထပ္ကြဲပါေသးတယ္။
undefined
အဘိဓမၼာရဲ့ ရည္ညႊန္းခ်က္ဟာ သတၱေလာကႀကီး တုိးတက္ႀကီးပြားမႈကုိ ဦးတည္တာျဖစ္ပါတယ္။ သတၱေလာကဆုိတဲ့ လက္ရွိေလာႀကီးမွာ ရုပ္၊ နာမ္ ႏွစ္ခုလုံး ထင္ရွားရွိေနတာျဖစ္လုိ႔ ဒီႏွစ္ခုလုံးကုိ ပဓာနအေျခခံတဲ့ “ဒြိတၱအဘိဓမၼာ” သာလွ်င္ ေကာင္းမြန္ မွန္ကန္ျပည့္စုံတဲ့ အဘိဓမၼာလုိ႔ ဆုိႏုိင္ပါလိမ့္မယ္။ ျမတ္ဗုဒၶရဲ့ အဘိဓမၼာကုိ ေလ့လာၾကည့္မယ္ဆုိရင္ နွစ္ခုအစုံအစုံကုိ အေျခခံထားတာကုိ ေတြ႔ျမင္ႏုိင္ပါတယ္၊ ရုပ္နဲ႔နာမ္၊ ကုသုိလ္နဲ႔ အကုသုိလ္၊ ဒုကၡနဲ႔ ဒုကၡခ်ဳပ္ျငိမ္းမႈ စသည္တုိ႔ျဖစ္ပါတယ္။
အဘိဓမၼာနယ္ပယ္မွာသာ အခုလုိ အစုံအစုံ ႏွစ္ခုစီ အေျခခံမွ ျပည့္စုံ ေကာင္းမြန္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ လူတုိ႔ ေျပာဆုိ သုံးစြဲေနၾကတဲ့ ေ၀ါဟာရပညတ္ ေတြထဲမွာလည္းစ အစုံအစုံ ရွိမွ ေကာင္းမြန္တင့္တယ္ျပည့္စုံတဲ့ ေ၀ါဟာရေတြ အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္။ ဥပမာ ေနနဲ႔လ၊ မိဘနဲ႔သားသမီး၊ ဆရာနဲ႔တပည့္၊ ေမာင္နဲ႔ ႏွမစတဲ့ သက္၇ွိတုိ႔ကုိ ေခၚေ၀ါတဲ့ ေ၀ါဟာရေတြ၊ အသြားအျပန္၊ အတက္ အဆင္း၊ အနိမ့္အျမင့္၊ အေပးအယူစတဲ့ သက္ရွိတုိ႔ရဲ့ အျပဳအမူနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ေ၀ါဟာရေတြ မ်ားစြာရွိပါတယ္။
သက္ရွိတုိ႔ကုိ ေခၚေ၀ၚတဲ့ အစုံအစုံေ၀ါဟာရေတြဟာ တစ္ခုခုခ်ိဳ႔တဲ့ျပီး တစ္ျခမ္းပဲ့ေနမယ္ဆုိရင္ ဒီသက္ရွိေလာကနဲ႔ ဘာသာစကားဟာ အက်ည္းတန္ အရုပ္ဆုိးတဲ့ ခ်ိဳတဲ့မႈႀကီးတစ္ခု ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။
ေ၀ါဟာရ ဘာသာစကားေတြထဲမွာ မေကာင္းဖခင္သား၊ဆရာေကာင္း တပည့္၊ သူေဌးသားသမီး ဆုိတာေတြ ရွိေနျပီး၊ သားသမီးေကာင္းမိဘ၊ တပည့္ ေကာင္းဆရာ ဆုိတဲ့ ေ၀ါဟာရေတြ ရွားပါးေနတာ၊ သူေဌးမိဘ ဆုိတာ မရွိသ ေလာက္ျဖစ္ေနတာေတြဟာ အက်ည္းတန္ အရုပ္ဆုိးတဲ့ ခ်ိဳ့တဲ့မႈေတြပါပဲ။
ဟုတ္တယ္။ တခ်ိဳ႔ ေ၀ါဟာရေတြဟာ သူ့ပင္ကုိ သဘာ၀အတုိင္း ရွိေန တုန္းမွာ အစုံလုိက္အစုံလုိက္ေတြနဲ႔ အေတာ္ျပည့္စုံတင့္တယ္ပါတယ္။ မိဘ နဲ႔ သားသမီး၊ ဆရားနဲ႔တပည့္ စသျဖင့္ေပါ့။ အဲ-- ဒါေပမယ့္ အဲဒီေ၀ါဟာရေတြကုိ ပုိျပီး တင့္တယ္ေစမယ့္ “ေကာင္း”ဆုိတဲ့ နာမ၀ိေသသနမ်ိဳးနဲ႔ တြဲဖက္လုိက္တဲ့ အခါမွာေတာ့ အျပန္အလွန္ အစုံလုိက္ အစုံလုိက္ ျဖစ္မလာၾကေတာ့ဘဲ တစ္ျခမ္း ပဲ့ ကြက္လပ္ႀကီးေတြ ျဖစ္ေနျပီး အက်ည္းတန္ အရုပ္ဆုိးေနတာကုိ ေတြ႔ေနရ ပါတယ္။
လူအမ်ား ေျပာဆုိသုံးစြဲေနတဲ့ ေ၀ါဟာရေတြထဲမွာ “မိေကာင္းဖခင္သား သမီး”ဆုိတဲ့ ေ၀ါဟာရ ထင္ထင္ရွားရွား ရွိပါတယ္။ ဒီေ၀ါဟာရစကားလုံးဟာ မ်ိဳးရုိးအက်င့္စာရိတၱ စသည္ ေကာင္းမြန္တဲ့ မိဘတုိ႔ရဲ့ ဂုဏ္ ကုိ ေဖာ္ညႊန္းျပီး သားသမီးမ်ားဂုဏ္ေျမာက္ေအာင္ ေျပာဆုိၾကတဲ့ စကားပါ။ ဒါေပမယ့္ သားသမီး တုိ႔ရဲ့ ဂုဏ္ကုိ ေဖာ္ညႊန္းျပီး မိဘမ်ားဂုဏ္ေျမာက္ေစဖုိ႔အတြက္“သားသမီးေကာင္း မိဘေတြ”လုိ႔ ေျပာဆုိႏုိင္တာမ်ိဳးကေတာ့ ၾကားရခဲပါတယ္။ အလားတဲပဲ “ဆရာ ေကာင္းတပည့္”လုိ႔သာ ေျပာသံၾကားရျပီး “တပည့္ေကာင္းဆရာ”ဆုိတဲ့ ေျပာသံ ကုိလည္း တယ္ၾကားဖူးလွမယ္ မဟုတ္ပါဘူး။
ဒီလုိ တစ္ျခမ္းပဲ့ျပီး ခ်ိဳ႔တဲ့ေနတဲ့ေ၀ါဟာရေတြအစား “သားသမီးအက်ိဳးေပး တဲ့မိဘ၊ တပည့္အက်ိဳးေပးတဲ့ဆရာ” ဆုိတဲ့ ေ၀ါဟာရမ်ိဳးနဲ႔ေတာ့ အစားထုိးေပး ႏုိင္ဖုိ႔ လုိအပ္ပါလိမ့္မယ္။ မိဘတုိ႔၊ ဆရာတုိ႔ ဆုိတာ ေက်းဇူးႀကီးမားတဲ့ ေက်းဇူး ရွင္မ်ားျဖစ္ျပီး သားသမီးတုိ႔ တပည့္တုိ႔ဆုိတာက ေက်းဇူးတုံ႔ျပဳၾကရမွာ ျဖစ္ပါ တယ္။
စဥ္းစားၾကည့္ရင္ ေက်းဇူးရွင္ျဖစ္ဖုိ႔ကသာ ပင္ပန္း ခက္ခဲျပီး ေက်းဇူးတုံ႔ျပန္ ရတာက အလြန္ သက္သာ လြယ္ကူပါတယ္။ ၾကည့္ေလ မိဘေတြမွာ “မိေကာင္း ဖခင္” ဆုိတဲ့ဂုဏ္နဲ႔ ျပည့္စုံဖုိ႔အတြက္ ဘာသာတရား ကုိင္းရႈိင္းမႈ၊ ကုိယ္က်င့္ စာရိတၱ ေကာင္းမြန္မႈတုိ႔နဲ႔ ျပည့္စုံ ရုိးသားၾကရသလုိ စား၀တ္ေနမႈနဲ႔ လူမႈတာ၀န္၊ ႏုိင္ငံ့တာ၀န္ေတြကုိလည္း မလစ္ဟင္း ျပည့္စုံေအာင္ ႀကိဳးစားႏုိင္မွ ဒီဂုဏ္သိကၡာ ကုိ ရရွိႏုိင္ၾကတာပါ။ ဒီလုိႀကိဳးစားရမွာလည္း ကုိယ့္အက်ိဳး၊ကုိယ့္အေရးအတြက္ သာမကဘဲ သားသမီတုိ႔အက်ိဳး၊သားသမီးတုိ႔အေရးကုိလည္း အဓိကေတြးျပီး ႀကိဳးစားခဲ့ၾကတာပါ။
သားသမီးတုိ႔ စား၀တ္ေနေရး ျပည့္စုံေစရုံသာမက အရြယ္အေလ်ာက္ ျဖည့္ဆည္းေပးရမယ့္ ပညာေရး၊ အသက္ေမြးမႈအတတ္၊ ဘာသာတရား၊ ကုိယ္ က်င့္တရား၊ အဘက္ဘက္က ျပည့္စုံေကာင္းမြန္ေအာင္ ကုိယ္စြမ္း၊ ဉာဏ္စြမ္းရွိ သမွ် အစြမ္းကုန္ထုတ္ၾကရသလုိ အခ်ိဳ႔ဆုိရင္ ကုိယ္ေရးကုိယ္တာ စား၀တ္ေနမႈ ကုိ အခ်ိဳ႔တဲ့ခံျပီးေတာ့ကုိ ႀကိဳးစားၾကရတာျဖစ္ပါတယ္။
သားသမီးတုိ႔က မိဘအေပၚ ေက်းဇူးတုံျပဳရာမွာေတာ့ ဒီေလာက္အထိ ကုိယ္က်ိဳးစြန္႔ အနစ္နာခံစရာ မလုိၾကပါဘူး။ မိဘတုိ႔ရဲ့ ဆုံးမစကားကုိ ေလးစား လုိက္နာျပီး ကုိယ္က်ိဳးအတြက္ ပညာရွာခ်ိန္မွာရွာ၊ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္း အတြက္ စီးပြားရွာခ်ိန္မွာ စီးပြားရွာၾကျပီး အခ်ိန္တန္အရြယ္ေရာက္ေတာ့ ကုိယ့္ အုိး ကုိယ့္အိမ္ ထူေထာင္စရာရွိတာ ထူေထာင္ခြင့္ရၾကတာပါပဲ။ ဒီလုိ ထူေထာင္
ျပီူေတာ့လည္း မိဘစိတ္ဆင္းရဲစရာျဖစ္ေအာင္ မလုပ္ၾကဘဲ ကုိယ့္ စား၀တ္ေနမႈ အတြက္ လူတန္းေစ့ေစ့ လူရာ၀င္ေအာင္ ကုိယ့္ဘ၀ကုိယ္ တည္ေထာင္ေနႏုိင္ၾက တယ္ဆုိရင္ကုိ မိဘမ်ားက ေက်နပ္ေနၾကျပီး၊ ဒီလုိသားသမီးမ်ိဳးရ်ိတယ္ဆုိရင္ပဲ “ သားသမီးအက်ိဳးေပးတယ္”လုိ႔ မိဘမ်ားကုိယ္တုိင္ကလည္း ခံယူၾကတယ္။ ပတ္၀န္းက်င္ကလည္း ဒီလုိပဲ အသိ အမွတ္ျပဳၾကတာပါပဲ။
တကယ္ေတာ့ သားသမီးတုိ႔ရဲ့ ဒီျဖစ္စဥ္ဟာ မိဘအေပၚကုိ ဘယ္လုိအက်ိဳး မွ ျပန္ေပးႏုိင္ခဲ့ေသးတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကုိယ့္က်ိဳးအတြက္သာ ေကာင္းေကာင္း မြန္မြန္ လုပ္ကုိင္ႀကိဳးစားေနၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါကုိပဲ မိဘေတြကေတာ့ ဒီအက်ိဳးေတြကုိ သူတုိ႔ကုိယ္တုိင္ ခံစားေနသလုိ သေဘာထားျပီး “သားသမီးက်ိဳး ေပးတယ္”လုိ႔ပဲ ခံယူ၀မ္းေျမာက္ၾကျပီး ေက်နပ္ေနၾကတယ္ဆုိေတာ့ မိဘေက်နပ္ ေအာင္ ေက်းဇူးတုံ႔ျပဳရတာ ဘယ္ေလာက္မ်ား လြယ္ကူလုိက္သလဲလုိ႔။
ဒီအထဲကမွ တစ္ခါတေလ သားသၽြးမ်ားက သိသိမွတ္မွတ္နဲ႔ စားစရာ၊ ၀တ္စရာေလးမ်ားမ်ားနဲ႔ေပးပုိ႔ျပီး ေက်းဇူးတုံျပဳလုပ္တဲ့အခါမွာေတာ့ ဘာေျပာ ေကာင္းမလဲ။ မိဘေတြခမ်ား သားသမီးက ေက်ြးေမြးလုိ႔ သူတုိ႔တစ္ေတြ အသက္ ရွင္ေနၾကတယ္လုိ႔မ်ား ထင္မွတ္ေနေရာ့သလားေတာင္ မေျပာတတ္ဘူး ေက်နပ္ ၀မ္းေျမာက္ ဂုဏ္ယူလုိ႔ မဆုံး သားသမီးဂုဏ္ေတြ ေဖာ္လုိ႔မဆုံးေတာ့ဘူး။
မိမိေနတဲ့အရပ္က ဒကာႀကီးတစ္ေယာက္ဆုိရင္ သူတုိ႔ရဲ့ သားကေလး တစ္ေယာက္ကုိ ဘြဲ႔ရတဲ့အထိ ပညာသင္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားျပီး ေက်ာင္းထားေပး ရွာတယ္။ သားက အင္ဂ်င္နီယာဘြဲ႔ ရျပီးတဲ့အခါ ၾကင္ရာေရာ အလုပ္ပါ တစ္ျပိဳင္ နက္ရတာေၾကာင့္ မဂၤလာေဆာင္ျပီးတာနဲ႔ အလုပ္တာ၀န္က်ရာအရပ္မွာပဲ ေနေတာ့တယ္။ မိဘအိမ္ျပန္မကပ္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ မိဘမ်ားကုိ ပုံမွန္ ျပန္လည္ ေထာက္ပံ့ႏုိင္တယ္ရယ္လုိ႔လည္း မရွိပါဘူး။ လူႀကဳံေကာင္းမွ ေဆးဖုိး၀ါးခေလး၊ အ၀တ္အစားေလးေတြ ပုိ႔ေပးတာပဲ ရွိႏုိင္ရွာပါတယ္။
တစ္ခါက ရွမ္းျပည္နယ္ဘက္မွာ တာ၀န္ေက်ေနတဲ့ သူပသားက အေႏြး ထည္နဲ႔ ေခါင္းစြပ္တစ္ခု လူႀကဳံပါးလုိက္တယ္။ အဲဒီဒကာႀကီးဟာ ေဆာင္း ေႏြ မုိး မေရ်ာင္ ေက်ာင္းကန္ အလႈအတန္းသြားတုိင္း အဲဒီအကၤ်ီ နဲ႔ ေခါင္းစြပ္ကုိ အျမဲ ၀တ္ဆင္ေလ့ရွိတယ္။ သူမ်ားေတြက ေနြအခါႀကီးမွာ ဒါေတြ၀တ္ထားရမလား ဆုိျပီး ေျပာၾကတဲ့အခါ “သားက တကူးတကပုိ႔လုက္တာေလးမုိ႔ သူကုသုိလ္ရ ေအာင္ ၀တ္ေပးရတာဗ်” လုိ႔ ေျပာေလ့ရွိပါတယ္။
အဲဒီဒကာႀကီး ေသရြာေညာင္ေစာင္း လဲေလ်ာင္းရတဲ့အခ်ိန္မွာ သူ့သားက ျပန္မလာႏုိင္ပါဘူး။ ေဆးဖုိး၀ါးခေလးေတာ့ အနည္းအပါး ပုိပေပးပါတယ္။ ေသခါ နီးမွာ ဒကာႀကီးက သူေသရင္ သူ့သားေပးတဲ့ အကၤ်ီ နဲ႔ ေခါင္းစြမ္းကေလးကုိ သူနဲ႔ တစ္ပါတည္း ဆင္ျန္းျပီး သျဂၤိဳဟ္ဖုိ႔ မွာခဲ့ရွာတယ္။ ေဘးလူေတြက ဒါေတြကုိ အစြဲ အလမ္းမထားဖုိ႔ ေျပာၾကတဲ့အခါ “ ဒီအ၀တ္အစားေတြကုိ စြဲလမ္းလုိ႔မဟုတ္ဘူး၊ ခုအခ်ိန္ သူ့သားမလာတာကုိ ေဘးလူေတြ အျပစ္ျမင္မွာစုိးလုိ႔ သူ့သားေလး မိဘ ေက်းဇူးသိတတ္တာကုိ ဒီအ၀တ္ေတြျမင္ျပီး သိၾကရေအာင္ ေက်းဇူးတုံ႔ျပဳရတာ ဘယ္ေလာက္မ်ား လြယ္ကူလုိက္ပါသလဲ။ မိဘတုိ႔ရဲ့ ျဗဟၼစုိရ္စိတ္ထား ဟာ အဲ သလုိ ႀကီးမားၾကတာ။ (ဒီေလာက္ဆုိ မိဘေက်းဇူးေက်ျပီလုိ႔ ေျပာတာ မဟုတ္ ဘူး ေနာ္။ မိဘတုိ႔ဘက္က ခံယူပုံကုိသာေျပာတာ)
ဆရာနဲ႔တပည့္ အျပန္အလွန္အစုံမွာလည္း အတူတူပါပဲ။ ဆရာေကာင္း တစ္ေယာက္ ျဖစ္ဖုိ႔ဆုိတာ ပညာ အရည္အခ်င္း၊ကုိယ္က်င့္တရား၊ ေစတနာ၊ စာနာ၊ ၀ါသနာေတြအျပင္ အနစ္နာခံမႈေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ တည္ေဆာက္ရတာမုိ႔ အလြန္ခံယဥ္းပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ “ဆရာေကာင္း”ဆုိတာက ခဲယဥ္းေပမယ့္ မရွားပါးလွဘူး။ ေလာကီနယ္မွာေရာ၊ သာသနာေတာ္မွာပါ ဆရာေကာင္းေတြ အမ်ားႀကီးရွိေနပါတယ္။
တပည့္ေကာင္းတစ္ေယာက္အျဖစ္နဲ႔ ဆရာကုိ ေက်းဇူးတု႔ံျပန္ရာမွာေတာ့ အလြန္လြယ္ကူပါတယ္။ က်ိဳးႏြံ ရုိေသစြာနဲ႔ ဆရာသင္ေပးသမွ် ႀကိဳးစားျပီး တုိးတက္ ေအာင္ျမင္သြားမယ္ဆုိရင္ ဆရာတုိင္းလုိလုိသာ သူတုိ႔ေထာင္ေပးတဲ့ ေလွကားနဲ႔ အထက္ကုိ ေရာက္ေရာက္သြားတဲ့ တပည့္ေတြကုိ ေလွကားကုိင္ေပး ရင္း ေမာ့ၾကည့္ျပီး ေက်နပ္ဂုဏ္ယူတတ္ၾကတာပါ။ ဒီလုိတပည့္မ်ိဳး ထြန္းေပါက္ လာရင္“တပည့္က်ိဳးေပးတယ္” လုိ႔ ခံယူတာပါပဲ။ ပညာရဲ့အက်ိဳၚကုိ လက္ေတြ႔ ခံစားေနရသူက တပည့္ေတြသာ ျဖစ္ေပမယ့္ ဒါကုိပဲ ဆရာေတြရင္ထဲမွာ“တပည့္ က်ိဳး ေပးပါသတဲ့” ေလ။ ဒဃထက္မ်ား နည္းနည္းပုိျပီး သိတတ္မယ္ဆုိရင္ ဘာ ေျပာစရာရွိေတာ့မလဲ။ ဒါေၾကာင့္ ေက်းဇူးတု႔ံျပန္ရတာဟာ လြယ္ကူပါတယ္။ ဒီလုိ မိဘ ဒီလုိ ဆရာမ်ိဳးေတြကုိ [B]သားသမီးေကာင္းမိဘ၊ တပည့္ေကာင္းဆရာ လုိ[/B]႔ ေျပာ ရင္လည္း သူတုိ႔ ၀မ္းသာၾက၊ ေက်နပ္ၾကမွာပါပဲ။
ခုေျပာခဲ့တာေတြကေတာ့ ရွားပါးျပီး ခ်ိဳ့တဲ့မႈ ျဖစ္ေနရုံသာျဖစ္တဲ့ ေ၀ါဟာရ မ်ိဳးပါ။ လုံး၀မရွိတဲ့ ေ၀ါဟာရေတြေတာ့လည္း မဟုတ္ပါဘူး။ လုံး၀မရွိသေလာက္ ခ်ိဳ႔တဲ့ေနတဲ့ ေ၀ါဟာရကေတာ့ “သူေဌးမိဘ” ဆုိတဲ့ ေ၀ါဟာရပဲလုိ႔ ထင္ပါတယ္။
ေလာကထဲမွာ “သူေဌးသားသမီး”လုိ႔ အသိအမွတ္ ျပဳေျပာဆုိၾကတာဟာ မိဘျဖစ္တဲ့ သူေဌးမ်ား ပုိင္ဆုိင္တဲ့ ပစၥည္းဥစၥာေတြကုိ သားသမီးေတြက ကုိယ္ ပုိင္လုိ သေဘာထားျပီး သုံးစြဲႏုိင္၊ ခံစားႏုိင္ၾကသူေတြကုိမွ ေခၚၾကတာပါ။ မိဘမ်ား မွာ ပစၥည္းဥစၥာေတြ ရွိေနေပမယ့္ သုံးေဆာင္ခံစားခြင့္မရတဲ့ သားသမီးမ်ားဟာ သူေဌးသား သမီးအျဖစ္ အမ်ားက အသိအမွတ္ျပဳၾကမွာ မဟုတ္သလုိ သူတုိ႔ ကုိယ္တုိင္လည္း ၀မ္းေျမာက္ဂုဏ္ယူၾကမယ္ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါက သေဘာ အျဖစ္နဲ႔သာ ေျပာတာပါ။ မိဘခ်မ္းသာလ်က္နဲ႔ သားသမီးေတြ သုံးေဆာင္ခံစား ခြင့္ မရဘူးဆုိတာလည္း မရွိၾကပါဘူး။ သူေဌးသားမီးတုိင္း သူေဌးသားဆုိတဲ့ အခြင့္အေရးကုိ ရၾကတာခ်ည္းပါပဲ။ တခ်ိဳ႔ဆုိ သူေဌးသားသမီးက သူေဌးထက္ ေတာင္ ပုိျပီးသုံးစြဲခြင့္ ရၾကပါသတဲ့။ ပဲခူးျမိဳ႔က ေဆးလိပ္ခုံ သူေဌးႀကီးတစ္ ေယာက္ ေျပာတာ ၾကားဖူးတယ္။ သူတုိ႔ လုပ္ငန္းက ဆုိက္ကားေတြအသုံးျပဳျပီး ဟုိဟုိဒီဒီ ပုိ့ခုိင္းရတာမ်ားလုိ႔ သူတုိ႔အိမ္နားမွာ ခုိင္းေနက် ေဖာက္သည္ ဆုိက္ကား ေတြ ေလး ငါးစီးအျမဲအသင့္ရွိေနတာတဲ့။ တစ္ေန႔ေတာ့ သူေဌးႀကီးက ဆုိက္ကား တစ္စီးေခၚျပီး ခုိင္းတဲ့အခါ ဆုိက္ကားခေပးေတာ့ ပုိတဲ့ေငြ ၂၀ ကုိ ျပန္အမ္းဖုိ႔ေျပာ တာ ဆုိက္ကားသမားက အံ့အားသင့္သလုိ ၾကည့္ျပီး “အဘ ၊ အဘသားေတြ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ကုိ ခုိင္းတဲ့အခါ ဒီေလာက္ေငြေလး ျပန္အအမ္းမခုိင္းဘူး၊ ဒီအတုိင္း ထားခဲ့တာပဲ။ ဘႀကီးက်ေတာ့မွ အအမ္းခုိင္းတယ္” လုိ႔ ေျပာတာေပါ့။ ဒီေတာ့ သူေဌးႀကီးက “ေအးသူတုိ႔ကေတာ့ သူေဌးသားေတြဆုိေတာ့ သုံးႏုိင္ျဖဳန္းႏုိင္ တယ္ကြ၊ ဒီေလာက္ေငြကုိ နွေျမာရေကာင္းမွန္း ဘယ္သိမလဲ၊ ငါက သူေဌးသား မဟုတ္ဘူး၊ သူေဌးျဖစ္ေအာင္ ကုိယ္တုိင္ႀကိဳးစားေနရတာ၊ သူတုိ႔လုိ မျဖဳန္းႏုိင္ဘူး” လုိ႔ ျပန္ေျပာလုိက္ပါသတဲ့။
မိဘေတြက ခ်ိဳ့ခ်ိဳ့တဲ့တဲ့ျဖစ္ေနၾကျပီး သားသမီးေတြ သူေဌးျဖစ္ၾကတာမ်ိဳး လည္း ရွိပါတယ္။ အဲဒီလုိ အေျခအေနမ်ိဳးမွာ မိဘေတြက သူေဌးမိဘ ဆုိတဲ့ အခြင့္အေရးမ်ိဳး မရၾကတာမ်ား ရွိပါသလား။ သားသမီးတုိ႔ရဲ့ပစၥည္းကုိ မိဘေတြက ကုိယ့္ပစၥည္းလုိ သေဘာထားျပီး သုံးစြဲႏုိင္ဖုိ႔မဆုိထားနဲ႔ စား၀တ္ေနမႈ လူတန္းေစ့ ရုံေလာက္ မွန္မွန္ေထာက္ပံေပးတယ္ ဆုိတာမ်ိဳးေတာင္ ရွိမွ ရွိပါေလစ။ အနည္း ဆုံး အိမ္ေစာင့္ေခြးေမာင္း၊ ကေလးထိန္း ဆုိသလုိ တစ္ခုခု ကူညီလုပ္ကုိင္ မေပး ႏုိင္ရင္ စား၀တ္ေနေရးေတာင္ မ်က္ႏွာငယ္ၾကရတဲ့ မိဘေတြကအေတာ္ကေလး ေတြ႔ရဖူးပါတယ္။ တခ်ိဳ႔ဆုိ သူေဌးျဖစ္ေနတဲ့ သားသမီးေတြရဲ့ ခါး၀တ္တစ္ဆင္စာ ဟာ မိဘေတြအတြက္ တစ္သက္တာ တင့္တင့္တယ္တယ္ ေနထုိင္စရာ အုိးအိမ္ ေန႔စဥ္စား၀တ္ေနမႈအတြက္ လုံေလာက္တဲ့ ပမာဏ ရွိတယ္။ တခ်ိဳ့ဆုိ ဒီေလာက္ ပမာဏမ်ိဳးကုိ တစ္ေန႔တည္း အေပါင္းအသင္းမ်ားနဲ႔ ေပ်ာ္ပါး သုံးစားပစ္ၾကတာ လည္းရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ မိဘေတြမွာေတာ့ အိမ္ကုပ္၊ အ၀တ္ႏြမ္း၊ အစားၾကမ္း ဘ၀က မေျပာင္းလဲဘူး။ ဒီလုိလည္းရွိၾကတယ္။ မရွိသေလာက္ျဖစ္ေနတဲ့“သူေဌး မိဘ”ဆုိတဲ့ ေ၀ါဟာရခ်ိဳ႔တဲ့မႈႀကီးကုိ ကြယ္လပ္ ျဖည့္ေပးဖုိ႔ဆုိတာ သူတုိ႔အတြက္ တစ္ေန႔သုံး တစ္ဆင္စာေလာက္ စြန္႔လႊတ္လုိက္ရုံနဲ႔ေတာင္ လြယ္လြယ္ကေလး ျဖစ္ႏုိင္တာကငုိ ေျပာတာပါ။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အစုံအစုံလုိက္ရွိမွ တင့္တယ္လွပမယ့္ ခုလုိေ၀ါဟာရခ်ိဳ႔တဲ့မႈ ကြက္လပ္ႀကီးေတြကုိ မျဖည့္ဆည္းေပးႏုိင္သမွ် ဘာသာစကားမွေရာ၊ ဒီဘာသာ စကားေျပာဆုိသုံးစြဲေနတဲ့ လူမ်ိဳးမွာေရာ၊ ဒီလုိလူမ်ိဳးတုိ႔ ေနထုိင္ရာ အရပ္ေဒသ ႏုိင္ငံမွာေရာ ျပည့္စုံတင့္တယ္တဲ့ က်က္သေရ မဂၤလာတစ္ခု ခ်ိဳ့တဲ့ေနတာက ကေတာ့ အမွန္ပါပဲ။
ဒါေၾကာင့္ မိမိတုိ႔ဘ၀၊ မိမိတုိ႔လူမ်ိဳး၊ မိမိတုိ႔ႏုိင္ငံနဲ႔ မိမိတုိ႔ရဲ့ ဘာသာစကား မ်ား က်က္သေရမဂၤလာအေပါင္းနဲ႔ ျပည့္စုံတင့္တယ္ေအာင္ ဒီကြက္လပ္မ်ားကုိ ျဖည့္ဆည္းေပးၾကပါစုိ႔ လုိ႔ အေဖာ္ညွိ တုိက္တြန္းလုိက္ပါတယ္။
က်က္သေရမဂၤလာအေပါင္းနဲပ ျပည့္စုံၾကပါေစ။
ဓမၼေဘရီအရွင္၀ီရိယ(ေတာင္စြန္း)
အခါခါလြဲမွားရင္ ငရဲလားရမယ္
ေကာင္းကင္ေပၚက ၾကယ္တရာေတြလုိပဲ လူသားေတြရဲ့ လုိအပ္အင္ဆႏၵေတြဆုိတာ အေျမာက္ အျမားႀကီးပါ။ အဲဒါေတြကုိ တူရာစုၾကည့္ လုိက္ရင္ ရွိဖုိ႔နဲ႔ သိဖုိ႔ဆုိျပီး (၂)ခုပဲ ရပါေတာ့ တယ္။ အဲဒီ လုိအင္ဆႏၵႏွစ္ခုကုိ ျပည့္၀ေအာင္ ႀကိဳးစားေနၾကသူေတြထဲမွာ ရွိခ်င္သူနဲ႔ သိခ်င္သူ ကုိ ယွဥ္ၾကည့္လုိက္တဲ့အခါ သိခ်င္သူထက္ ရွိခ်င္သူေတြက ပုိမ်ားေနမွာပါ။ ဒါေပမယ့္ "မရွိတာ ထက္ မသိတာက ခက္တယ္" ဆုိတဲ့ စကားပုံအရ ဆုိရင္ေတာ့ အသိတရားရဲ့ တန္ဖုိးဟာ အရွိ တရားရဲ့ အဖုိးထက္ သာလြန္ေနတာ အမွန္ပါပဲ။
ေလာကမွာ တကယ္ေတာ့ အသိတရားေၾကာင့္ အရွိတရားေတြ အဖုိးတန္ေနတာပါ။ အသိတရားနဲ႔ ျပည့္စုံမွ ဘ၀နဲ႔ေလာကုိ အရွိတရားေတြနဲ႔ အလွဆင္ႏုိင္မွာပါ။ တစ္ခါတစ္ရံမွာ အသိတရားမပါပဲနဲ႔ အရွိတရားဟာ ဘ၀နဲ႔ေလာကကုိ အရုပ္ဆုိး အက်ည္းတတ္ေစႏုိင္ပါ ေသး တယ္။ ဘ၀မွာ မရွိမျဖစ္တဲ့အရာဟာ အသိတရားပါ။ အသိတရားကင္းမဲ့တဲ့ ဘ၀ဟာ မရွိရင္ ဆင္းရဲရသလုိ ရွိျပန္ရင္လည္း ဒုကၡေရာက္ရတာပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ လူမွာ ရွိဖုိ႔ထက္ သိဖုိ႔က ပုိျပီး ေတာ့အေရးႀကီးပါတယ္။
စစ္မွန္တဲ့ အသိတရားဟာ အလိမၼာဆီကုိ ေရွးရႈပါတယ္။ အလိမၼာကေတာ့ ယဥ္ေက်းမႈမွာ ဂိတ္ဆုံးပါတယ္။ ယဥ္ေက်းမႈဟာ ဘ၀ရဲ့ အဖုိးတတန္ အျမင့္ျမတ္ဆုံး ရတနာတစ္ပြင့္ပါ။ ဒီရတာ တစ္ပြင့္သာ ပါရွိခဲ့ရင္ လူ-လူ၊ တိရစၧာန္-တိရစၧာန္ အဖုိးတန္ေတာ့တာပါပဲ။
"ယဥ္ေက်းမႈ"လုိ႔ ဆုိလုိက္ရင္ မ်ားေသာအားျဖင့္ စာေပ၊ဂီတ စတဲ့ အႏုပညာကိစၥေတြနဲ႔ တြဲျပီး ျမင္တတ္ၾကပါတယ္။ အမွန္မွာေတာ့ ယဥ္ေက်းမႈရဲ့ နယ္ပယ္ဟာ အင္မတန္ က်ယ္ျပန္႔ လွပါတယ္။ ေလာကီကိစၥေတြမွာသာမက ေလာကုတၱရာက်င့္စဥ္ေတြအထိ စိမ့္၀င္ပတ္သက္ ေနတာပါ။ သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာ၊ သိကၡာ ျပည့္၀မႈေတြရဲ့ ေနာက္ဆုံးအတြက္ အထိပ္ဟာ ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႔မႈပါ။
ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႔မႈရဲ့ လွပတဲ့ အနက္အဓိပၸါယ္ဟာ ရုိင္းစုိင္း ၾကမ္းတမ္းမႈေတြနဲ႔၊ စက္ဆုပ္ရြံရွာ မုန္းဖြယ္ေတြနဲ႔ ယွဥ္ၾကည့္မွ ပုိျပီးေပၚလြင္ပါတယ္။ ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႔တဲ့ နွလုံးသားက ကုိယ့္အတၱကုိ ေရွ့တန္းမတင္ဘဲ သူတစ္ပါးေတြရဲ့အတၱကုိ ငဲ့ညွာေနရာေပး ေလးစား ေနခ်ိန္မွာ ရုိင္းစုိင္း ၾကမ္းတမ္းတဲ့ ႏွလုံးသားကေတာ့ ကိုယ့္အတၱကုိ ေရွ႔တန္းတင္လြန္း တာေၾကာင့္ သူတစ္ပါးေတြရဲ့အတၱကုိ ေပးစရာေနရာမရွိျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ယဥ္ေက်းသိမေမြ႔မႈဆုိတာ အထက္တန္းက် ျမင့္ျမတ္ သူေတြအၾကားမွာ အခ်င္းခ်င္း စာနာ နားလည္မႈ စာခ်ြန္ေတာ္ေတြနဲ႔ ေရးသား ဖြဲ႔စည္းထား တဲ့ အေျခခံနွလုံးသားဥပေဒေတြပါ။
ဗုဒၶျမတ္စြာရဲ့ အဆုံးအမ သာသနာေတာ္မွာ----------
(၁) ကုိယ္အမူအရာ မြန္ရည္ျခင္း၊ ကာယကံယဥ္ေက်းမႈ။
(၂) ႏႈတ္အမူအရာ သိမ္ေမြ႔ျခင္း၊ ၀စီကံယဥ္ေက်းမႈ။
(၃) စိတ္အမူအရာ ျမင့္ျမတ္ျခင္း၊ မေနာကံယဥ္ေက်းမႈ။
လုိ႔ အပုိင္း(၃)ခု ရွိပါတယ္။ အဲဒီအပုိင္း(၃)ခုဟာ (၃)ေခ်ာင္းေထာက္ စားပြဲခုံတစ္ခုလုိ အခ်င္းခ်င္း ေထာက္မွီ ရပ္ေနရတာပါ။ ယဥ္ေက်းျမင့္ျမတ္တဲံ စိတ္ႏွလုံးဟာ ကုိယ္နဲ႔ႏႈတ္ကုိ နူးညံ့သိမ္ေမြ႔ ေစသလုိ နူးညံ့သိမ္ေမြ႔တဲ့ ကုိယ္ႏႈတ္ကလည္း ျမင့္ျမတ္ယဥ္ေက်းတဲ့ နွလုံးသားကုိ အေထာက္ အကူျပဳေပးပါတယ္။
သုံးေခ်ာင္းေထာက္စားပြဲဟာ ေျခတစ္ေခ်ာင္း က်ိဳးပ်က္သြားရင္ ပုံမွန္မရပ္တည္ မျပည့္စုံႏုိင္ ေတာ့သလုိပဲ ကာယကံ၊ ၀စီကံ၊ မေနာကံ ယဥ္ေက်းမႈအပိုင္း(၃)ခုမွာလည္း တစ္ခုခု က်ိဳးပ်က္ေနရင္ အဲဒီယဥ္ေက်းမႈဘ၀ဟာ ပုံမွန္မရပ္တည္ မျပည့္စုံႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ စစ္မွန္တဲ့ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ ေတြဟာ သာသနာေတာ္ရဲ့ယဥ္ေက်းမႈ အေမြအႏွစ္ျဖစ္တဲ့ ကုိယ္၊ႏႈတ္၊ နွလုံး ဒီယဥ္ေက်းမႈသုံးမ်ိဳၚစလုံး ကုိ ျပည့္စုံေအာင္ ႀကိဳးစားျဖည့္က်င့္ရမွာပါ။
ယခုအခါ သာသနာေတာ္နဲ႔ မရင္းနွီးၾကတဲ့ တခ်ိဳံသူေတြဟာ ကာယကံယဥ္ေက်းမႈဆုိ အသာထားလုိ႔ ၀စီကံယဥ္ေက်းမႈကုိမွ် ဌာန္ကရုိဏ္းက် မွန္ကန္ေအာင္ မေျပာတတ္တာမုိ႔ ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားနဲ႔ ေတြ႔ဆုံႏွီးေနွာ စကားေတာင္မေျပာရဲၾကဘူး။ ဒါေတြဟာ မျဖစ္သင့္ မျဖစ္ထုိက္တဲ့ ကိစၥေတြပါ။ ဗုဒၶယဥ္ေက်းမႈဆုိတာ ဗုဒၶျမတ္စြာသာသနာေတာ္ရဲ့ ျမင့္ျမတ္တဲံ အသေရေတာ္ေတြပါ။
ဒီအေၾကာင္းအရာနဲ႔စပ္တဲ့ ပုံျပင္ကေလးတစ္ပုဒ္ကုိ သတိရမိပါတယ္။ အဲဒီပုံျပင္ဟာ သဂၤဇာ ဆရာေတာ္ႀကီး ေျပာျပခဲ့တာပါ။
တစ္ခါတုန္းက ရြာတစ္ရြာမွာ ဒကာတစ္ေယာက္ဟာ မုိးေလ၀သ ညီညြတ္မွ်တတဲ့ အေလွ်ာက္ လယ္ယာမ်ား ေအာင္ျမင္တဲ့အတြက္ ေက်ာင္းတစ္ေဆာင္ ေဆာက္လုပ္လႈဒါန္း ပါတယ္။ ေက်ာင္းဘုန္းႀကီး တစ္ပါးကုိလည္း စိတ္ႀကိဳက္ေရြးခ်ယ္ပင့္ေဆာင္ျပီး ကုိးကြယ္ထား သတဲ့။
ေက်ာင္းဒကာနဲ႔ ေက်ာင္းအမဟာ တစ္ဦးတည္းေသာ သမီးပ်ိဳကုိ ဆရာေတာ္ဘုန္းႀကီးထံ လွဴရန္ပစၥည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ေန႔စဥ္ဆြမ္းခ်ိဳင့္ ပုိ႔ျပီး လွဴဒါန္းဆက္ကပ္ေစပါတယ္။ ေက်ာင္းဒကာရဲ့ သမီးကလည္း ေက်ာင္းေရာက္တဲ့အခါ တံျမက္လွည္း၊ ေရေတာ္ပန္းေတာ္ဆက္ကပ္၊ ေ၀ယ်၀စၥအ၀၀ကုိ ေသသပ္က်နစြာ ျပုလုပ္ျပီးမွ ဘုန္းေတာ္ႀကီးကုိ ရုိေသစြာ၀တ္ခ်ကာ အိမ္ကုိ ျပန္လာေလ့ ရွိပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ေက်ာင္းးဒကာရဲ့ သမီးဟာ ေက်ာင္းကုိသြားလုိ႔ ျပန္တဲ့အခါတုိင္း ဘုန္းေတာ္ႀကီး ကုိ ၀တ္ခ်ျပီး "အရွင္ဘုရား တပည့္ေတာ္မ ၾကြပါဦးမယ္ဘုရား"လုိ႔ အျမဲေလွ်ာက္ထား တတ္သတဲ့။
ဘုန္းေတာ္ႀကီးကလည္း "ဒီကေလးမ စကားေျပာ တယ္မေခ်ာဘဲကုိး၊ ဘယ္နွယ့္ ဘုန္းႀကီးကုိ သူက ျပန္ပါဦးမယ္ဘုရားလုိ႔ မေျပာဘဲ ၾကြပါဦးမယ္ခ်ည္း ေျပာေနရသလဲမသိဘူး။ ဒိကိစၥ ေက်ာင္း အမႀကီး ေက်ာင္းကုိလာမွ ေျပာရဦးမယ္"လုိ႔ေတြးျပီး ေက်ာင္းအမႀကီးေက်ာင္းကုိ အလာေစာင့္ေနတာေပါ့။
တစ္ေန႔ ေက်ာင္းအမႀကီး ဆြမ္းပုိ႔လာတဲ့အခါ ဘုန္းေတာ္ႀကီးက "ေက်ာင္းအမႀကီး၊ သင့္သမီးဟာ နည္းမဟုတ္ လမ္းမက်၊ ျပန္မယ္လုိ႔ ဦးခ်တဲ့အခါတုိင္း ဘုန္းႀကီးကုိ တပည့္ေတာ္ ၾကြပါဦးမယ္လုိ႔ ေျပာတဲ့စကား အလြန္ပဲမွားတာေပါ့။ ဘုရားယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ လားလားမွမေလ်ာ္ ဒကာမႀကီးဆုံးမမွ ေတာ္ေရာ့မယ္"လုိ႔ ဆီးႀကိဳေျပာပါတယ္။
အဲဒီအခါ ေက်ာင္းအမႀကီးက "အရွင္ဘုရား၊ ဟုတ္ရဲ့လားဘုရား၊ ရုိင္းလုိက္ေလဘုရား။ ဒီသမီးဟာ သူအမိန္႔ရွိလုိက္ရင္ ဒီလုိပဲဘုရား"လုိ႔ ဘုန္းေတာ္ႀကီးကုိ ေလ််ာက္ထားပါသတဲ့။ အဲဒီအခါ ဘုန္း ေတာ္ႀကိးက "အင္း" သမီးမွားလုိ႔ အေမျဖစ္သူကုိ ေျပာခါမွ သားျပီးမွားေတာ့ တာပဲ။ အင္း။ တတ္ႏုိင္ပါဘူး။ ေက်ာင္းဒကာလာမွပဲ သူတုိ႔သားအမ ျဖစ္ပ်က္ပုံကုိ အေၾကာင္းစုံ ေျပာျပရမွာပဲ"လုိ႔ စိတ္ကူးျပီး ေက်ာင္းဒကာ ေက်ာင္းအလာကုိ ေမွ်ာ္ေနမိသတဲ့။
ေက်ာင္းဒကာလည္း စီးပြားေရးရာ လယ္ယာကိစၥနဲ႔ အလုပ္မ်ားေနတာမုိ႔ ေက်ာင္းကုိ ေရာက္မလာႏုိင္ဘဲ ျဖစ္ေနတာေပါ့။ ဘု္းႀကီးကလည္း " ဒီေက်ာင္းဒကာလဲ ေက်ာင္းကုိလာႏုိင္္ခဲသားပဲ" လုိ႔ ေမွ်ာ္ေနတုန္း တစ္ေန႔ေတာ့ ေက်ာင္းဒကာဟာ ပ်ာယီပ်ာယာ ေက်ာင္းကုိ ေရာက္လာသတဲ့။
အဲဒီအခါ ဘုန္းေတာ္ႀကီးက "ေက်ာင္းဒကာႀကီး၊ ေက်ာင္းဒကာရဲ့ သမီးဟာ စိတ္ႀကီး၀င္ေနသ လားမွ မသိဘူး၊ ေက်ာင္းကျပန္ေတာ့မယ္ စိတ္ကူးလုိ႔ ဘုန္းႀကီးကုိဦးခ်ရင္ တပည့္ ေတာ္မ ႀကြပါဦးမယ္ လုိ႔ခ်ည္း အျမဲမွားျပီးေလွ်ာက္ထားေနတာပဲ။ အင္း- သူက ငယ္ရြယ္သူမုိ႔ မွားတာကုိ ဘုန္းႀကီး သည္းခံပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေက်ာင္းအမႀကီး ေက်ာင္းကုိလာေတာ့ ေက်ာင္းအမႀကီးသမီး စကား မွားေႀကာင္း ေျပာမိတဲ့အခါ "ဒီ သမီး အမိန္႔ရွိလုိက္ရင္ ဒီလုိခ်ည္းပဲ လုိ႔ ေက်ာင္းအမႀကီးကပါ ထပ္ျပီး မွားျပန္တယ္ ေက်ာင္းဒကာႀကီးရဲ့" ေက်ာင္းဒကာ-ေက်ာင္းအမ ေတြျဖစ္ျပီး ဘုန္းႀကီးနဲ႔ စကားမေျပာ တတ္တာကေတာ့ မေတာ္ပါဘူး။ အဲဒါ ေက်ာင္းဒကာ သိေအာင္ ဘုန္းႀကီးက ေျပာျပေပးတာပါ"လုိ႔ ညည္းညည္းညူညူ ေျပာျပလုိက္သတဲ့။
အဲဒီအခါ ေက်ာင္းဒကာႀကီးက စိတ္ဆုိးမာန္ဆုိးန႔ဲ "အရွင္ဘုရား သမီးမွားရာမွာ မိခင္ပါ ေရာမွားလုိ႔ သေဘာထား ဒီေလာက္ရုိင္းတာေတြ သူတုိ႔ကုိ ဒီေက်ာင္းထဲမွာ တစ္ခါလာျပီး ေျခေတာ္ရာ မခ်ပါေစနဲ႔ ဘုရား"လုိ႔ ဘုန္းေတာ္ႀကီးကုိ ေလွ်ာက္ထားလုိက္သတဲ့။
ေက်ာင္းဒကာရဲ့စကားကုိ ၾကားလုိက္ရတဲ့ ဘုန္းေတာ္ႀကိးဟာ အင္းဘယ္လုိမွ် မတတ္ႏုိင္ ေတာ့ဘူး။ ေက်ာင္းဒကာမိသားစုေတြမွာ ဒီလုိသာ အထပ္ထပ္လြဲမွားေနၾကရင္ ငရဲလားဖုိ႔ပဲရွိ ေတာ့တယ္"လုိ႔ ညည္းမိသတဲံ။
ဒီပုံျပင္ကေလးကုိ ရယ္စရာအျဖစ္ ေျပာျပတာမဟုတ္ပါ။ ပုံျပင္ထဲက ေက်ာင္းဒကာမိသားစု လုိပဲ၊ ျမန္မာျပည္မွာလည္း စစ္ျပီးေခတ္ေႏွာင္းပုိင္း ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြဟာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္ ပညာေရးနဲ႔ ေ၀းေခဲ့ရတာမုိ႔ ဗုဒၶယဥ္ေက်းမႈ ကြင္းဆက္ျပတ္ခဲ့ျပီး ဘာသာေသြး၊ သာနာေသြးေအးခဲ ကာ ေနခဲ့ရပါတယ္။
ဗုဒၶဘာသာ၀င္ လူငယ္လူရြယ္ေတြဟာ အနာဂတ္သာသနာေတာ္ရဲ့ အေျခခံအုတ္ျမစ္ ျဖစ္တာေၾကာင့္ ဗုဒၶယဥ္ေက်းမႈအေငြ႔၊ အေလ့၊ အေတြ႔ဓာတ္ပါတဲ့ မ်ိဳးဆက္သစ္ေကာင္း ကေလး ေတြျဖစ္လာဖုိ႔ အလြန္အေရးႀကီးပါတယ္။
မိခင္က ႏို႔ခ်ိဳတုိက္ေကြ်းရမယ့္အခ်ိန္မွာ ႏုိ႔ခ်ိဳလုံေလာက္စြာ မရလုိ႔ "ႏုိ႔မ်က္သား" အာဟာရ တုိက္ေကြ်းရမယ့္အခ်ိန္မွာ အာဟာရခ်ိဳ႔ မဖြဲ႔ျဖိဳးဘူး၊ ဗုိက္ပူနံကားေလး ျဖစ္ေနတတ္တယ္။ ခႏၶာကုိယ္ ႀကီးထြား က်ိဳင္းဖုိ႔၊ အရပ္အေမာင္းတက္ ကုိယ္လုံးထြက္ဖုိ႔ မထိေရာက္ႏုိင္ေတာ့ပါ။
အဲဒီဥပမာလုိပဲ၊ လူငယ္လူရြယ္ေတြကုိ ငယ္စဥ္ကပဲ ဗုဒၶယဥ္ေက်းမႈဆုိတဲ့ ႏုိ႔ခ်ိဳေတြ၊ အာဟာရေတြကုိ ထုိက္တန္သေလာက္ တုိက္ေကြ်းေပးရပါမယ္။ အသက္အရြယ္ႀကီး ခ်ိန္ေရာက္မွ တုိက္ေကြ်း ရင္ ငယ္ရြယ္စဥ္က တုိက္ေကြ်းသေလာက္ ခရီးမေရာက္ျဖစ္တ္ပါတယ္။ ေနာက္ျပီး နိဳ႔မ်က္သား ဗုိက္ပူနံကား၊ ဘာသာေရးလူပုလူပိန္ကေလးေတြကုိ သန္မာထြား က်ိဳင္းတဲ့သူေတြက အႏုိင္က်င့္ရင္ ျပန္မတြန္းလွန္ႏုိင္ဘဲ ငုံခံေနရသလုိ ဗုဒၶယဥ္ေက်းမႈႏုိ့မ်က္သား ဗုိက္ပူနံကား၊ ဘာသာေရးလူပုလူပိန္ ကေလးေတြကုိလည္း ဘာသာျခားေတြက စည္းရုံး သိမ္းသြင္းဆြဲေဆာင္ရင္ ျပန္ျပီးမတြန္းလွန္ႏုိင္ဘဲ ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ လုိက္ပါသြားရတတ္ ပါတယ္။
ဗုဒၶယဥ္ေက်းမႈေတြကုိ လုံလုံေလာက္ေလာက္ မရခဲ့ရင္ လူငယ္လူရြယ္ေတြဟာ စိတ္ဓာတ္ေသြး အားနည္းေရာဂါ၊ က်င့္၀တ္သြက္ခ်ာပါဒေရာဂါနဲ႔ ဘာသာေရးက်ိဳးကန္းမႈေတြကုိပါ ရင္ဆုိင္ေတြ႔ႀကဳံႏုိင္တာမုိ႔ ငယ္စဥ္ကပဲ ဗုဒၶယဥ္ေက်းမႈေတြကုိ စာေတြ႔ လက္ေတြ႔ နွံ႔စပ္ေအာင္ေလ့လာျပီး တစ္ဘ၀စာ ဘာသာေရးသက္လုံေကာင္းေအာင္ ႀကိဳးစားအားထုတ္ သင့္ၾကပါတယ္။
ေတာ္၀င္ႏြယ္
ေၾကြး
သူ႔ေၾကြးရွိရင္ ဆပ္ရလိမ့္မယ္ (မယ္နုအုတ္ေက်ာင္းဆရာေတာ္ ဦးဗုဓ္)
ဒီစကားကုိ ၁၂၀၂-ခု၊ ကဆုန္လဆန္း(၁၂)ရက္၊ အဂၤါေန႔(၁၂-၅-၁၈၄၀)က နန္းက်မိဖုရား အုတ္ေက်ာင္းအစ္မႀကီး “မယ္ႏု”ကုိ ဆရာေတာ္ဦးဗုဒ္ မိန္႔ၾကားခဲ့တဲ့ စကားျဖစ္ပါတယ္။
သာယာ၀တီမင္းကုိ ပုန္ကန္ျခားနားတဲ့ မတၱရာ အေရးအခင္းမွာ နန္းက်ဘုရင္ ဘႀကီးေတာ္ စစ္ကုိင္းမင္းရဲ့ နန္းက်မိဖုရား ေခါင္ႀကီး“မယ္နု” အစီအမံမ်ား ျဖစ္ေၾကာင္း ထင္းရွားတဲ့အတြက္ ထုံးစံအတုိင္း ေရခ်ျပီး အဆုံးစီရင္ဖုိ႔ အမိန္႔ခ်မွတ္ခံရတဲ့အခါ ေနာက္ဆုံးအခြင့္အေရးတစ္ခုအေနနဲ႔ လုိရာဆုကုိ ေတာင္းခြင့္ျပဳေတာ
ေက်ာင္းအမ နန္းမေတာ္ႀကီးက “ဆရာေတာ္ဦးဗုဒ္ကုိ ေနာက္ဆုံးဖူးေမွ်ာ္ လုိတယ္” ဆုိလုိ႔ အဆုံးစီစဥ္ဖုိ႔ တာ၀န္ယူရတဲ့ ျမိဳ႔၀န္မင္းက ခြင့္ျပဳခဲ့တယ္။
ေက်ာင္းအမက ဆရာေတာ္ကုိ ဦးခ်ျပီး အေၾကာင္းစုံေလွ်ာက္ထားတဲ့အခါ ဆရာေတာ္က အထက္ပါစကားကုိ မိန္႔ၾကား လုိက္တာ ပါ။ ဆရာေတာ္ဟာ ဘႀကီးေတာ္ စစ္ကုိင္းမင္းက နန္းမေတာ္မယ္နု မိမိအေပၚ ႏုိင္စားလြန္းတဲ့အတြက္ ေက်ာင္းအမႀကီး ကုိ ဆုံးမေပးဖုိ႔ ေလွ်ာက္ထားစဥ္ကလည္း ဒီစကားကုိပဲ မိန္႔ၾကားခဲ့ျပီး နန္းတြင္းေရးကုိ ဘာမွ် ၀င္မစြက္ဘဲ ကုိ္ယ့္စာ ကုိ္ယ္သာ ၾကည့္ျပီး ၾကည့္ေနခဲ့တာပါပဲတဲ့။
ဆရာေတာ္ရဲ့ ဆိုလုိခ်က္ကေတာ့ “ျပဳသူအသစ္၊ ျဖစ္သူအေဟာင္း” ဆုိတဲ့အတုိင္း အဆုိးေလာကဓံနဲ႔ ေတြ႔ႀကုံျဖစ္ပ်က္ရသမွ်ဟာ ကုိယ္ျပဳထားတဲ့ အကုသုိလ္က ေၾကြး ေဟာင္းျဖစ္လုိ႔ မုခ်ေပးဆပ္ရမယ္လုိ႔ ဆုိလုိတာပါပဲ။
ဒီေနရာမွာ ေၾကြးေဟာင္းဆပ္တာနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ နွစ္မ်ိဳး ႏွစ္စားရွိတယ္လုိ႔ ဆုိရ မယ္ထင္ပါတယ္။ ကုိယ္ျပဳခဲ့တဲ့ အကုသုိလ္ကံရွိလုိ႔ ဆုိးက်ိဳးကုိ ခံရတာဟာလည္း ေၾကြး ေဟာင္းဆပ္ရျခင္းပဲ ျဖစ္သလုိ ကုိယ့္အေပၚမွာ မိဘ ဆရာစတဲ့ ေက်းဇူးရွင္မ်ား ကျပဳထားတဲ့ ေက်းဇူးတရားေတြကုိ ျပန္ျပီးေက်းဇူးတုံ႔ျပန္ရတာကုိလည္း ေၾကြးေဟာင္း ဆပ္တယ္လုိ႔ပဲ ဆုိရပါတယ္။
“သာလိေကဒါရ”ဇာတ္ေတာ္မွာ ဘုရားအေလာင္းေက်းမင္းက ကြ်န္ုပ္သည္ မိအုိ ဖအုိတုိ႔ကုိ လုပ္ေကြ်းျခင္းျဖင့္ ေၾကြးသစ္ကုိလည္း ခ်ရပါတယ္”လုိ႔ ေျပာဆုိခဲ့ပါတယ္။
ဒီေၾကြးေဟာင္းနွစ္မ်ိဳးမွာ အကုသိုလ္ကံေဟာင္းအတြက္ ဆုိးက်ိဳးကုိခံစားျပီး ေၾကြးေဟာင္းဆပ္ရျခင္းဟာ ေပးဆပ္မႈသက္သက္သာ ျဖစ္ေပမယ့္ ေက်းဇူးတုံ႔ျပဳျပီး ေၾကြးေဟာင္းဆပ္ျခင္းကေတာ့ ေၾကြးေဟာင္းကုိ ေက်ေစသလုိ ေနာင္အခါမွာ မိမိ အတြက္ အက်ိဳးနဲ႔အတုိးတုိ႔ကုိ ရရွိေစႏုိင္တဲ့ ေၾကြးသစ္ (ကုသိုလ္ကံသစ္) ခ်ျခင္းလည္း မည္ပါတယ္။
မွန္ပါတယ္၊ မိအုိ ဖအုိတုိ႔ ထင္ရွားရွိေနလ်က္နဲ႔ မိဘတုိ႔ရဲ့ ေက်းဇူးေၾကြးေဟာင္းကုိ မေပးဆပ္ဘဲ သားမယားကုိ လုပ္ေကြ်းျခင္းဆုိတဲ့ ေၾကြးသစ္ခ်ခါမွ်နဲ႔ေတာ့ ေနာင္တစ္ခ်ိန္ မွာ မိမိက ျပန္လည္ရရွိေစႏုိင္မည့္ “ ေၾကြးသစ္ခ်ျခင္း”လုိ႔ ပုံေသဧကန္ ဆုိႏိုင္မယ္ မဟုတ္ပါဘူး။
ဘာေၾကာင့္လည္းဆုိရင္ေတာ့ မိဘဆုိတာ သားသမီးတုိ႔ရဲ့ ေရွ့သြားစံျပ ပုဗၺာစရိယ မ်ား ျဖစ္တဲ့အတုိင္း မိမိတုိ႔ ကုိယ္တုိင္က မိဘေက်းဇူးကုိ သိမွတ္ေပးဆပ္တဲ့ စံနမူနာရွိမွ သာ သားသမီးမ်ားကလည္း အတုလုိက္ၾကမွာ ျဖစ္လုိ႔ပါပဲ။ တကယ္လုိ႔သာ မိမိက သား မယားတုိ႔ကုိသာ လုပ္ေကြ်းျပီး မိဘအေပၚမွာ တာ၀န္မဲ့ ပစ္ထားမယ္ဆုိရင္ မိမိရဲ့ သားမ ယားအေပၚမွာ ဘယ္လုိပင္ ခ်စ္ခင္လုပ္ေက်ြးထားေပမယ့္ ေၾကြးသစ္ခ်ျခင္း မမည္ႏုိင္ဘူးဆုိတာ အဇာတသတ္နဲ႔ သ႔ူရဲ့ သားစဥ္ေျမးဆက္မ်ားကုိ ၾကည့္ရင္ သိႏုိင္ပါတယ္။
‘အဇာတသတ္မင္းႀကီး’ဟာ သူ႔သားကုိ အလြန္ပဲ ခ်စ္လွပါသတဲ့။ ခ်စ္ခင္တဲ့ အတြက္ သားကုိ လုိေလေသးမရွိ လုပ္ေကြ်းျပဳစု တာလည္း အမွန္ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဖခင္ျဖစ္တဲ့ ‘ဗိမၺိသာရမင္းႀကီး’ အေပၚမွာေတာ့ ေက်းဇူးတ႔ုံ ေက်းဇူးေၾကြးကုိ မေပးဆပ္ခဲ့ ရုံမွ်မက ေက်းဇူးကန္း သတ္ျဖတ္ျပီး အလြန္အတုိးႀကီးတဲ့ ေၾကြးသစ္ႀကီးကုိ ယူခဲ့မိတယ္။
ဒါေၾကာင့္လည္း သူ႔သား ‘ဥဒယမင္းသား’ အရြယ္ေရာက္တဲ့အခါမွာ သူကုိပဲ စံနမူနာ ယူ ျပီး အဖသတ္မင္း ပဲ ျဖစ္ခဲ့တယ္။ သူလည္း သူ႔ဖခင္’၏ ‘ဗိမၺိသာရ’ လုိပဲ သားရဲ့ လက္ ခ်က္နဲ႔အသက္ေသခဲ့ရတာပါပဲ။
ဒါေၾကာင့္ေရွးဆရာေတာ္ႀကီးမ်ားက “အဇာတသတ္ဟာ ဖခင္ ဗိမၺိသာရမင္းႀကီး ကုိ သတ္ျဖတ္သူျဖစ္သလုိ သူ႔ကုိယ္သူ သတ္ျဖတ္သူလည္း ျဖစ္သည္။ အဇာတသတ္ကုိ သူ႔သားက သတ္ျဖတ္တာဟာ သူကုိယ္တုိင္က ဖခင္ကုိ သတ္ျဖတ္ခဲ့တာကုိ အတုလုိက္ ျပီး ျပဳျခင္းသာျဖစ္လုိ႔ အဇာတသတ္ သာလွ်င္ အဇာတသတ္ကုိသတ္တဲ့ မူလတရားခံ အစစ္လုိ႔”လုိ႔ မိန္႔ၾကားတာကုိ မွတ္သားရဖူးပါတယ္။
ဒီေနရာမွာ ပစၥုဳပၸာန္ သာဓကတစ္ခုအေနနဲ႔ ဆရာေဖျမင့္ရဲ့ “ ဘ၀ဒႆနရသ စာစု” ထဲက “ေစာင္”ဆုိတဲ့ စာကေလး ကုိလည္း ဖတ္ၾကည့္ေစခ်င္တယ္။ အေၾကာင္း အရာအက်ဥ္းခ်ဳပ္ကေတာ့ ဖေအလုပ္သူက သူ႔အေဖအုိႀကီးကုိ သက္ႀကီးေဂဟာပို႔ဖုိ႔ လုပ္တယ္။ ပုိ႔မည့္ေန႔မွာ ေစာင္အေကာင္းစား ႏွစ္ေယာက္အိပ္တစ္ထည္ကုိလည္း ေပးလုိက္ဖုိ႔ စီစဥ္ထားတယ္။ သူ႔သားေလးကေတာ့ အဘုိးျဖစ္သူကုိ ေဂဟာပုိ႔မယ္ဆုိ တာ မေက်နပ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဖေအရဲ့ ေနာက္ယူတဲ့ မိန္းမဆႏၵအရ ပုိ႔ရမွာ။
အဘုိးကုိ ေဂဟာပုိ႔ခါနီးေရာက္ေတာ့ ဖေအရဲ့ ေနာက္မိန္းမက ဒီေလာက္ ေကာင္းတဲ့ ႏွစ္ေယာက္အိပ္ေစာင္ႀကီးကုိ ေပးဖုိ႔မလုိဘူးဆုိျပီး အဘုိးကြယ္ရာမွာ ေယာကၤ်ားကုိ ကန္႔ကြက္တယ္။ ဒါနဲ႔ သားငယ္က ဖေအကုိ ဒီေစာင္က ႀကီးလြန္းတယ္ ဆုိရင္ တစ္ေယာက္အိပ္ျဖစ္ေအာင္ ေစာင္ကုိ ထက္၀က္ခြဲလုိက္ေပါ့။ ျပီးေတာ့ တစ္၀က္ ကုိ အဘုိးန႔ဲ ထည္ေပးလုိက္ျပီး က်န္တစ္၀က္ကုိေတာ့ သူ႔ကုိ ေပးထားပါလုိ႔ေတာင္း တယ္။ ဘာလုပ္ဖုိ႔လဲဆုိေတာ့ “ အေဖ အသက္ႀကီးလုိ႔ အခုလုိ ပုိ႔တဲ့အခါမွာ ေပးဖုိ႔ပါ”လုိ႔ ျပန္ေျပာတဲ့ ေျမးအဘုိး သားအဖ သုံးေယာက္တုိ႔အေၾကာင္းပါ။
ေၾကြးေဟာင္းႏွစ္မ်ိဳးလုံးဟာ ယူထားျပီးရင္ မလြဲမေသြ ျပန္ဆပ္ရတာကေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္။ ေက်းဇူေၾကြးကုိ ျပန္ဆပ္ရတာက သိတတ္တဲ့ သားေကာင္း သမီးေကာင္းတုိ႔ရဲ့ နိယာမအစဥ္အလာေကာင္းတစ္ရပ္ ျဖစ္သလုိ ေက်းဇူးကန္းမိတဲ့ ေၾကြးေဟာင္းကုိ ေပးဆပ္ရတာကလည္း ဓမၼရဲ့ နိယာမ အစဥ္အလာအမွန္တစ္ရပ္ ျဖစ္ပါတယ္။
ဘုရားအစရွိတဲ့ အရိယာ အရွင္ျမတ္ႀကီးမ်ား ေၾကြးဆက္ၾကပုံကုိလည္း အတုယူ တန္ယူ၊ သံေ၀ဂပြားတန္ပြားၾကဖုိ႔အတြက္ ေလ့လာမွတ္သားသင့္ပါတယ္။
မိဘတုိ႔ရဲ့ ေက်းဇူးတုံ႔ကုိ ေပးဆပ္ပူေဇာ္ျပီး ေၾကြးဆပ္ျခင္းႏွင့္ ပတ္သက္လုိ႔ေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ကုိယ္ေတာ္တုိင္ မယ္ေတာ္ ျဖစ္ခဲ့ဖူးတဲ့ နတ္သားကုိ ေက်းဇူးေၾကြးဆပ္ ဖုိ႔(၇)၀ါေျမာက္မွာ တာ၀တိ ံသာနတ္္ျပည္အထိ ၾကြေရာက္ျပီ မယ္ေတာ္ ေဟာင္း နတ္သား အမႈးျပဳတဲ့ နတ္ျဗဟၼာအေပါင္းကုိ ၀ါတြင္းသုံးလပတ္လုံး အဘိဓမၼာတရား ေဟာၾကားကာ ေက်းဇူးဆပ္ခဲ့ပုံကုိ လူတုိင္း သိဖူးၾကားဖူးၾကမွာပါ။
သတိထား အသိပြားရမွာကေတာ့ သဗၺညူဘုရားရွင္ျဖစ္ျပီးလုိ႔ သံသရာခရီးဆုံးေန ျပီ။ မိမိကုိယ္ေတာ္တုိင္အတြက္ ဆင္းရဲ ခ်မ္းသာဆုိတဲ့ ေလာကက်ိဳးမ်ားလည္း မလုိအပ္၊ ေလာကုတၱရာက်ိဳးအရလည္း အထြတ္ထိပ္ေရာက္ေနျပီ ျဖစ္ေပမယ့္ မိဘရဲ့ ေက်းဇူး ေၾကြး ကုိေတာ့ အတင္မခံဘဲ အေက်ေပးဆပ္ခဲ့ပုံ ဆင္ျခင္မိၾကဖုိ႔ပါ။ ဒါေၾကာင့္လည္း ေရွးဆရာျမတ္တုိ႔က သီတင္းကြ်က္ လျပည့္ေန႔ကုိ အဘိဓမၼာအခါေတာ္ေန႔ အျဖစ္သာမက မိဘေက်းဇူးသိတတ္တဲ့ “ သားေကာင္းရတနာမ်ားေန႔”လုိ႔လည္း ေခၚဆုိ ထုိက္ေၾကာင္း မိန္႔ၾကားၾကပါတယ္။
အလားတူပဲ လက္ယာရံ အရွင္သာရိပုတၱရာ မေထရ္ျမတ္ႀကီးလည္း ေနာက္ဆုံး ပရိနိဗၺာန္ျပဳခါနီးမွာေတာင္ အမိရဲ့ ေက်းဇူး ေၾကြးကုိ တရားေဟာျပီး ေက်ေအာင္ အမိရဲ့ ေက်းဇူးေၾကြးကုိ တရားေဟာျပီး ေက်ေအာင္ေပးဆပ္ခဲ့ပါတယ္။
ျမတ္စြာဘုရားရွင္နဲ့ အရွင္သာရိပုတၱရာ မေထရ္ျမတ္တုိ႔ရဲ့ ေၾကြးဆပ္ပုံကေတာ့ အတုယူစရာ မိဘတုိ႔ရဲ့ ေက်းဇူးေဟာင္း ေၾကြးေပးဆပ္ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ သံေ၀ဂယူဖုိ႔ ေကာင္းလွတဲ့ မိဘအေပၚ ျပစ္မွားမိတဲ့ ဆုိးေၾကြးေပးဆပ္ရပုံနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ေတာ့ လက္၀ဲရံ အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္ မေထရ္ျမတ္ႀကီး ပရိနိဗၺာန္ျပဳခါနီးမွာ ေပးဆပ္ခဲ့ရတဲ့ ေၾကြးပါပဲ။
အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္ မေထရ္ျမတ္ႀကီးက တန္ခုိးဣဒၶိပါဒ္ အရာမွာ အထြတ္ အထိပ္ေရာက္ေအာင္ ႀကီးမား ေတာ္မူတဲ့အတြက္ အထက္ နတ္ျပည္ေလာကနဲ႔ ေအာက္ ဥႆာဒငရဲျပည္ေလာကမ်ားအထိ ေဒသစာရီ ၾကြေတာ္မူျပီး အဲဒီ အထက္ ေအာက္ေဒ သ ေတြမွာ ေတြ႔ရတဲ့ နတ္သားတုိ႔ ငရဲသားသားတုိ႔ရဲ့ အတိက္ကံမ်ားကုိလည္း ေတြ႔ဆုံ ေမးျမန္းခဲ့ပါတယ္။ လူ႔ျပည္ကုိ ျပန္ေရာက္တဲ့အခါမွာ ရတနာသုံးပါး ဦးထိပ္ထားျပီး ကုသုိလ္ေကာင္းမႈ ျပဳၾကတဲ့ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ရဲ့ တပည့္သားေတြထဲက “ဘယ္သူ ဘယ္သူေတြျဖင့္ ေကာင္းမႈေၾကာင့္ နတ္ျပည္ေလာကမွာ စည္းစိမ္ခ်မ္းသာေတြ ဘယ္လုိ ခံစား ေနၾကရတယ္” ဆုိတာကုိ ကုိယ္ေတြ႔ မ်က္ျမင္ ေတြ႔ဆုံေမးျမန္းခဲ့တဲ့အတုိင္း ျပန္ျပီး ေဟာျပသလုိ ေအာက္ဥႆာဒငရဲမွာ ေတြ႔ႀကုံရတဲ့ တိတၳိတုိ႔ရဲ့ တပည့္ေတြထဲက“ဘယ္ သူ ဘယ္၀ါျဖင့္ ဘယ္ငရဲမွာ ခံစားေနရတယ္” ဆုိတာကုိလည္း ကုိယ္ေတြ႔အျဖစ္ ေဟာျပ ပါတယ္။
အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္မေထရ္ျမတ္ႀကီး ကုိယ္ေတာ္တုိင္ ကုိယ္ေတြ႔ မ်က္ျမင္ ေဟာေျပာခ်က္မ်ားကုိ ၾကားနာၾကရ တဲ့အတြက္ လူအေပါင္းတုိ႔ဟာ တိတၳိတုိ႔ကုိ ေရွာင္ ခြာျပီး ရတနာသုံးပါးကုိ ဆည္းကပ္ၾကသူေတြ ပုိမ်ားလာတယ္။ ဒါကုိ တိတၳိတုိ႔က ရန္ျငိဳး ဖြဲ့ျပီး “အရွင္မဟာေမဂၢလာန္ ကုိ သတ္ျဖတ္ဖုိ႔ “သမဏဂုတၱ” ဆုိတဲ့ ဓားျပဗုိလ္ကုိ ေငြအသျပာတစ္ေထာင္ေပးျပီး လုပ္ႀကံခုိင္းတယ္။ အရွင္ျမတ္ႀကီးဟာ ပင္ကုိအားျဖင့္ ပရိနိဗၺာန္ျပဳဖုိ႔ (၇)ရက္ေလာက္ပဲလုိေတာ့တဲ့ အခ်ိန္ျဖစ္ပါတယ္။
“သမဏဂုတၱ”ဆုိတဲ့ လူဆုိးဓားျပဗုိလ္ဟာ အျခံအရံ သူခုိးဓားျပမ်ားနဲ႔အတူ မေထရ္ျမတ္ႀကီး သီတင္းသုံးေနတဲ့ ကာဠသိလာေက်ာက္ဖ်ာ ရွိရာအရပ္ကုိ သြားေရာက္ ၀ုိင္း၀န္းၾကေပမယ့္ မေထရ္ျမတ္ႀကီးက တန္ခုိးအဘိညာဥ္နဲ႔ ေကာင္းကင္ကုိ ပ်ံတက္ျပီး တိမ္းေရွာင္ႏွင့္တယ္။ ဒီလုိနည္းနဲ႔ (၆)ရက္အထိ တိမ္းေရွာင္ႏုိင္ခဲ့ေပမယ့္(၇)ရက္ေျမာက္ မွာေတာ့ မေထရ္ျမတ္ရဲ့ ေရွးက ျပဳမွားခဲ့တဲ့ အကုသိုလ္ကံက အက်ိဳးေပးခြင့္ ႀကဳံလာတယ္။ မေထရ္ျမတ္ ျပဳမွားမိတဲ့ အကုသိုလ္ကံကေတာ့ ေရွးနုစဥ္ကာလ ဘ၀တစ္ခုမွာ မယားရဲ့ ဂုံးေခ်ာစကားကုိ နားေထာင္ျပီး မ်က္မျမင္ မိဘႏွစ္ပါးကုိ ေတာထဲအထိ လွည္းနဲ႔ ေခၚေဆာင္ျပီး လူဆုိးဓားျပမ်ား ထၾကြေသာင္းက်န္း ဟန္ေဆာင္ကာ ရုိက္နွက္သတ္ ျဖတ္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားခဲ့မိတာပါပဲ။
လူဆုိးမ်ားဟန္ေဆာင္ျပီး ရုိက္ႏွက္တဲ့အခါ မ်က္မျမင္ မိဘႏွစ္ပါးက တကယ့္ ခုိးသားဓားျပေတြ ထင္မွတ္ျပီး သားကုိ လြတ္ေအာင္ေရွာင္ေျပးဖုိ႔ ေျပာဆုိ ငုိေၾကြးရင္း သတိေပးၾကတယ္။
မေထရ္ျမတ္အေလာင္း သတုိ႔သားက မိဘတုိ႔ရဲ့ ေမတၱာတရားကုိ အံ့ၾသေလာက္ ေအာင္ သိလုိက္ရတဲ့အခါ ေနာင္တရျပီး ခုိးသားဓားျပေတြ ထြက္ေျပးၾကတဲ့ အျခင္းအရာမ်ိဳး ျပဳျပီးေတာ့မွ မိဘမ်ားကုိ သက္သာရာ ရေစျပီး အိမ္ကုိျပန္ေခၚလာခဲ့ကာ လုပ္ေကြ်း ျပဳစုပါတယ္။
ဒီေနရာမွာ တခ်ိဳ့က “ ရွင္ေမာဂၢလာန္အေလာင္း သတုိ႔သားဟာ မ်က္မျမင္ မိခင္ႀကီးကုိ ရုိက္သတ္ခဲ့တယ္”လုိ႔ အစဥ္အလာ အမွတ္မွား အေျပာမွားၾကတာ ရွိတယ္။ အမွန္က အေသေတာ့ မသတ္မိပါဘူး။ သတ္ဖုိ႔ ရည္ရြယ္ျပီး ရုိက္ပုတ္ရုံ ရုိက္ပုတ္ခဲ့တာ ပါ။ မိခင္ ကုိသာ မဟုတ္ဘူး၊ မိဘႏွစ္ပါးလုံးကုိ ျပစ္မွားမိခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။
အဲဒီ အကုသုိလ္ကံ အက်ိဳးေပးခြင့္ ႀကဳံလာတဲ့အတြက္ ေျမလွ်ိဳးမုိးပ်ံျပီး သိၾကား မင္းရဲ့ ေ၀ဇယႏၱာျပာႆဒ္ကုိပင္ ဆတ္ဆတ္ခါ တုန္လႈပ္ေအာင္ စြမ္းေဆာင္ႏုိင္တဲ့ မေထရ္ျမတ္ရဲ့ တန္ခုိးဣဒၶိပါဒ္ဟာ အားႏြဲ႔တဲ့ အျဖစ္ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေနာက္ဆုံး ပရိနိဗၺာန္ျပဳ႔မည့္ေန႔မွာေတာ့ တန္ခုိးနဲ႔ တိမ္းေရွာင္ႏုိင္စြမ္းမရွိေတာ့တာပါ။ ေၾကြး ေဟာင္းကုိ ေပးဆပ္ဖုိ႔ မျငင္းဆန္ လုိတဲ့အတြက္ တန္ခုိးအဘိညာဥ္၀င္စားဖုိ႔ကုိ စိတ္မပါ ေတာ့တာလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မွာပါ။
မေထရ္ျမတ္ရဲ့ အတိက္ကံဟာ မိဘမ်ားကုိ တကယ္ အေသသတ္ခဲ့တာမဟုတ္ဘဲ သတ္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားရုိက္ပုတ္ခဲ့ျခင္းသာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ခုိးသားမ်ား ရုိက္ပုတ္သတ္ျဖတ္ေပမယ့္ ပလာလပီဌိက ကမၺကရဏလုိ႔ေခၚတဲ့ အရုိးေတြကုိ ေၾကမြေအာင္ ရုိက္ထုျပီး တစ္ကုိယ္လုံးကုိ ေကာက္ရုိးကရြက္လုိ ေခြလုိ႔ရေအာင္ ျပဳလုပ္ သတ္ျဖတ္ၾကတာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ မေထရ္ျမတ္ရဲ့ ကံေဟာင္းက မိဘကုိ အေသသတ္ခဲ့တာ မဟုတ္လုိ႔ လူဆုိး မ်ား လက္ခ်က္နဲ႔ အသက္ဆုံးသည္အထိ မျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ အဘိညဥ္ပတ္တီးနဲ႔ ခႏၶာကုိယ္ကုိ ခုိင္မတ္ေအာင္ ရစ္ေႏွာင္ ဖြဲ႔စည္းျပီး ေကာင္းကင္ခရီးနဲ႔ ျမတ္စြာဘုရားရွိရာကုိ ၾကြ ေရာက္ ကန္ေတာ့ျပီးမွ ကာဠသိလာေက်ာက္ဖ်ာရွိရာ ေတာအုပ္ကုိ ျပန္ၾကြျပီး ပရိနိဗၺာန္ ျပဳခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီျဖစ္ရပ္မ်ားကုိ ၾကည့္လုိက္ရင္ “ သူ႔ေၾကြးရွိရင္ ဆပ္ရလိမ့္မယ္”ဆုိတဲ့ စကားဟာ အလြန္ေလးနက္ မွန္ကန္တဲ့ စကားျဖစ္သလုိ ေကာင္း ဆုိး နွစ္တန္ ေလာကဓံ အတြက္ လည္း စြယ္စုံရ ကုသ ကာကြယ္ေဆးႀကီးတစ္လက္လုိ႔ ထင္မိပါတယ္။ ေၾကြးသစ္မတင္ ေအာင္ ကာကြယ္ဖုိ႔ အဆုိး အေကာင္း ေၾကြးေဟာင္းနွစ္မ်ိဳးထဲက အေကာင္းေၾကြး ေဟာင္းမ်ားျဖစ္တဲ့ မိဘဆရာတုိ႔ရဲ့ ေက်းဇူးေၾကြးကုိ ေက်ပြန္ေအာင္ေပးဆပ္ၾကဖုိ႔နဲ႔ ေၾကြးေဟာင္းဆုိးကုိ ေပးဆပ္တဲ့အေနနဲ႔ ေလာကဓံအဆုိး ကုိ ခံရတဲ့အခါမွာလည္း “ ဒါဟာ ငါေပးရမယ့္ ေၾကြးေဟာင္းေတြကုိ ေက်ေအာင္ေပးဆပ္ေနရတာပဲ”ဆုိတာ သေဘာေပါက္ျပီး သည္းခံႏုိင္ၾကဖုိ႔ပါ။ “ျပဳသူအသစ္ ျဖစ္သူအေဟာင္း”ဆုိတဲ့ ေရွးလူႀကီး သူမတုိ႔ရဲ့ စကားဟာလည္း ဒီသေဘာကုိပဲ ရည္ရြယ္တာ ျဖစ္မွာပါပဲ။
ဒီေနရာမွာ “ လယ္တီဆရာေတာ္ႀကီး”မိန္႔ၾကားခဲ့တဲ့ “ ကုိယ့္ပစၥည္း လူခုိးခံရတာဟာ ကုိယ္ကလည္း တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ သူမ်ားပစၥည္း ခုိးခဲ့လုိ႔ေပါ့ကြ” ဆုိတဲ့ စကားကုိလည္း ႏွလုံးမူသင့္မယ္ ထင္ပါတယ္။
လူ႔ဘ၀ကုိ ရရွိျခင္း၊ သာသနာေတာနဲ႔ ႀကုံေတြ႔ျခင္းဆုိတဲ့ ရေတာင့္ရခဲ အေျခခံ ဒုလဘတရား ႏွစ္ပါးကုိ ရရွိၾကတဲ့အခုိက္မွာ မိမိတုိ႔ဘက္က ျဖည့္စြက္တည္ေဆာက္ ေပးရမည့္ သဒၶါ စတဲ့ ဣေျႏၵမ်ားနဲ႔ ျပည့္စုံုျခင္း၊ ဒုကၡခပ္သိမ္းမွလြတ္ေအာင္ ရုန္းထြက္ လုိျခင္း၊ သူေတာ္ေကာင္းတရားကုိ နာယူမွတ္သားျခင္းဆုိတဲ့ ဒုလဘသုံးခုကုိ မပ်က္မကြက္ ျဖည့္စြက္ျပီး ဒုလဘငါးခုလုံး ျပည့္စုံတဲ့ အဆင့္ျမင့္လူသားမ်ားျဖစ္ၾကဖုိ႔ အတြက္ ဒီ ဒုလဘတရားဆုိတဲ့ အခြင့္ထူးေတြကုိ ပ်က္စီးေစတတ္တဲ့ အဆုိးအေကာင္း ေၾကြးေဟာင္းမ်ား ကင္းရွင္းျပီး အဆုိးေၾကြးသစ္မ်ား မတင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကပါစုိ႔။
မိမိတုိ႔ရဲ့ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ဆရာ့ေက်းဇူးဆုိတဲ့ ေၾကြးေဟာင္းကုိ မေပးဆပ္ရုံမွ် မကဘဲ ဘာမဟုတ္တဲ့ ပစၥည္းေလးပါးနဲ႔ ဒကာ ဒကာမတုိ႔ကုိ အေၾကာင္းျပဳျပီး ဆရာသမားအေပၚမွာ အလြန္၀န္ေလးတဲ့ ေၾကြးသစ္ေတြ တုိးသည္ထက္ တုိးေအာင္ လုပ္ေဆာင္ေနၾကတဲ့ တပည့္မ်ိဳးေတြကုိ အံ့ၾသတုန္လႈပ္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ မ်က္ျမင္ေတြ႔ႀကုံေနရလုိ႔ အခုလုိသတိေပးလုိက္ရတာပါ။
ေၾကြးေဟာင္းလည္းေက်၊ ေပးဆပ္စရာ ေၾကြးသစ္ကင္းျပီး သာသနာတြင္း ကုသိုလ္ထူးမ်ားကုိ ဆည္းပူးရယူႏုိင္ၾကပါေစ။
ဓမၼေဘရီအရွင္၀ီရိယ(ေတာင္စြန္း)
မသိလုိ႔သာ လုပ္မိပါေသာ္
“အရွင္ဘုရား သိလ်က္ မေကာင္းမႈကုိ ျပဳသူနွင့္ မသိလုိ႔ျပဳသူ ဘယ္သူက အျပစ္ပုိႀကီးပါ သလဲဘုရား”လုိ႔ မိမိႏွင့္ ရင္းနီးတဲ့ ဒကာမႀကီးကေမးလာပါတယ္။
“ ဒကာမႀကီးက ဘာလုိ႔ေမးတာဘာလဲ”လုိ႔ျပန္ေမးေတာ့ တပည့္ေတာ္ ဆရာေတာ္ ဦးပညာသီဟ(နယူးဂ်ာစီ)ေရးတဲ့ စာအုပ္ကုိ ဖတ္ရတယ္၊ အဲဒီထဲမွာ “ မသိလုိ႔ မေကာင္းမႈ လုပ္သူရဲ့ အကုသုိလ္ကံက ပုိဆုိးတယ္ ပုိႀကီးတယ္လုိ႔” ေရးထား ပါတယ္။ အဲဒါ ျဖစ္ႏိုင္ပါသလား ၊ ေလာကဥပေဒနဲ႔ေျပာရရင္ “ အျပစ္ကုိ သိလ်က္ တမင္ ျပဳလုပ္ သူကုိသာ အျပစ္ပုိႀကီးတယ္ ပုိျပိး အျပစ္ေပးသင့္တယ္ မဟုတ္ပါလား၊ ဒီအေျဖဟာ တပည့္ေတာ္စိတ္ထဲ မရွင္းလွပါ၊ ဒါေၾကာင့္ ပုိျပီး ရွင္းေအာင္ ေျပာျပပါ”လုိ႔ ဒကာမႀကီးက ေတာင္းဆုိလာ ပါတယ္။
undefined
ဒီေမးခြန္းႏွင့္ အေျဖဟာ ခုမွ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ ျပႆနာမဟုတ္ပါ၊ သာသနာေတာ္ ႏွစ္ ၃၀၀ ေလာက္က မိလိနၵမင္းႀကိးက အရွင္နာဂေသနကုိ ေမးလုိ႔ ေျဖဆုိထားတာ မိလိနၵပဥွာ( ဇာနႏၱာ ဇာနႏၱာနံ ပါပကရဏပဥွာ ပါဠိေတာ္မွာ ပါရွိျပိး ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါကုိၾကည့္ျပီး ေမးၾက ေျဖ ၾကတာပါ။
ဘယ္လုိ ေမးလုိ႔ ဘယ္လုိ ေျဖဆုိထားၾကတာလဲ ဘုရား တပည့္ေတာ္မကုိ ေျပာျပပါဦး။
မိလိနၵမင္းႀကိးက “ အရွင္နာဂေသန အၾကင္သူသည္ သိလ်က္ႏွင့္ မေကာင္းမႈ ကုိျပဳ၏။ အၾကင္သူသည္ မသိမူ၍ မေကာင္းမႈကုိျပဳ၏၊ အဘယ္သူ၏ မေကာင္းမႈ အကုသိုလ္ကံသည္ ႀကီးမားပါသနညး္ဟု ေမးေလ်ာက္ထားပါတယ္။
ဒါဆုိ တပည့္ေတာ္မ ေမးတာနဲ႔ အတူပဲေပါ့၊ ဘယ္လုိ ေျဖဆုိထား ပါသလဲဘုရား။
အရွင္နာဂေသနမေထရ္က “ မင္းျမတ္ အၾကင္သူသည္ မသိမူ၍ မေကာင္းမႈ ကံ ကုိ ျပဳ၏ မေကာင္းမႈ အကုသုိလ္ကံသည္ မ်ားျပားႀကီးမား၏၊”လုိ႔ မိန္႔ေတာ္ မူပါတယ္။ ဒိေတာ့ မိလိႏၵမင္းႀကီး ထပ္ျပိး ေလ်ာက္ထားပါတယ္။ = “ အရွင္ဘုရား နာဂေသန သုိ႔ျဖစ္လွ်င္ တပည့္ေတာ္၏ အၾကင္မင္းသားကေသာ္၄င္း အၾကင္မင္းအမတ္ က ေသာ္၄င္း မသိမူ၍ မေကာင္းမႈကံကုိ ျပဳအံ့၊ ထုိသူအား တပည့္ေတာ္တုိ႔သည္ ႏွစ္ဆ တက္ေသာ အျပစ္ဒဏ္ကုိ ေပးရကုန္အံ့ေလာ့” ဟု ေလ််ာက္ပါတယ္။
ဒီေတာ့ အရွင္နာဂေသနမေထရ္က ဥပမာႏွင့္ ျပန္ေျပာပါတယ္။ မင္းျမတ္ ထုိအ ရာ ကုိ အဘယ္သုိ႔ မွတ္ထင္သနည္း “ ပူေလာင္ေသာ ၊ ရဲရဲေတာက္ေသာ ၊ အလွ်ံ ေျပာင္ေျပာင္ ေတာက္ေလာင္ေသာမီးႏွင့္ တကြျဖစ္ေသာ သံခဲတုံးကုိ တေယာက္ေသာ သူသည္ သိလ်က္ ကုိင္ရာ၏။ တေယာက္ေသာသူသည္ မသိမူ၍ ကုိင္ရာ၏၊ အဘယ္သူ ကုိ ျပင္းထန္စြာ ေလာင္ရာသနည္း”ဟု ေမးေတာ္မူပါတယ္။
အရွင္ဘုရား “ အၾကင္သူသည္ကား မသိမူ၍ ကုိ္င္ရာ၏၊ ထုိသူအား ျပင္းထန္းစြာ ေလာင္ရာပါ၏”လုိ႔ ျပန္ေလွ်ာက္ေတာ့ မင္းျမတ္ ဤအတူသာလွ်င္ အၾကင္သူသည္ မသိမူ၍ အကုသိုလ္မေကာင္းမႈကုိ ျပဳ၏၊ ထုိသူ႔အားသာ မေကာင္းမႈကံသည္ မ်ားျပား ႀကီး မား၏”ဟု မိန္႔ေတာ္မူပါတယ္။ ဒီေတာ့မွ မိလိႏၵမင္းႀကီးက အရွင္နာဂေသန- “သင့္ေလ်ာ္ ေလ်ာက္ပတ္ပါေသတယ္”လုိ႔ ေလွ်ာက္ပါတယ္။ ဒါက မိလိႏၵပဥွာ ပါဠိေတာ္ မွာလာတဲ့အတုိင္း သိသာေအာင္ ျမန္မာျပန္ ေျပာျပတာပါ။
ဟုတ္ပါတယ္ ဒီးေမးခြန္းကုိ မၾကာ ခဏ ေမးတတ္ၾကတယ္။ ေမးတုိင္းလဲ ဒီလုိေျဖၾကတယ္၊ မိလိႏၵမင္းႀကီးကေတာ့ သင့္ေလ်ာ္ေလ်ာက္ပတ္ပါေပတယ္ လုိ႔ ေက်နပ္ႏွစ္သက္ေပမဲ့ ေမးၾကသူအမ်ားစုရဲ့ စိတ္ထဲမွာေတာ့ မိလိႏၵမင္းႀကီးလုိ ေက်နပ္ ႏွစ္သက္ၾကပါရဲ့လား လုိ႔ စဥ္းစားမိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ထပ္ျပီး ေျပာျပပါမယ္။
မွန္ပါတယ္။ သိျပီးျပဳတာက မသိလုိ႔ျပဳတာထက္ မေလးစားတဲ့ သေဘာ ရွိတာ ေၾကာင့္ ပုိျပီး အျပစ္ႀကိးတယ္ လုိ႔ ေျပာတတ္ၾကပါတယ္၊ ဒီလုိ မဟုတ္ပါ၊ အျပစ္၏ အေကာင္း အဆုိး အေၾကာင္းအက်ိဳးမ်ားကုိ မသိတဲ့သူဟာ သူျပဳလုပ္တဲ့ မေကာင္းမႈ အေပၚမွာ စြဲျမဲထက္သန္စြာ ျပဳလုပ္တတ္ပါတယ္၊ အျပစ္ရွိမွန္း သိတဲ့သူ ကေတာ့ ဒီအျပစ္ကုိ ျပဳလုပ္ရေပမဲ့(အျပစ္ရွိတာ သိေနေတာ့) စြဲျမဲထက္သန္မႈ နည္းတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ အျပစ္ရွိမွန္း သိျပီး ျပဳလုပ္သူက မသိလုိ႔ ျပဳလုပ္သူေလာက္ အျပစ္မႀကီးတာ ျဖစ္နိုင္ပါတယ္။
ေနာက္ျပီး အျပစ္ကုိသိတယ္ မသိဘူး ဆုိရာမွာ ဉာဏ္ပညာႏွင့္ မဆုိင္ပါ ၊ ဉာဏ္ ပညာ မဟုတ္ပါ၊ (အျပစ္ကုိ အျပစ္ဟု အမွန္မျမင္ဘဲ) လြဲမွားစြာျမင္တဲ့ မိစၦာဒိဌိ သာ ျဖစ္ပါတယ္။ မသိလုိ႔ ျပဳလုပ္သူဟာ ဒိ႒ိနဲ႔ယွဥ္တဲ့ (ဒိ႒ိပါ၀င္တဲ့)စိတ္နဲ႔ျပဳေတာ့ ပုိျပီး အျပစ္ႀကီးပါတယ္။ သိျပီး ျပဳလုပ္သူကေတာ့ ဒိ႒ိမပါ၀င္ေသာေၾကာင့္ မသိလုိ႔လုပ္သူ ေလာက္ အျပစ္မႀကီးလွပါ။
ဒါနဲ႔ပတ္သက္လုိ႔ ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ မဟာဂနၶာရုံဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ အယူ အဆကုိ သိျမင္ႏိုင္ရန္ သျဂၤိဳဟ္ဘာသာဋီကာ အဆုိကုိ မူရင္းအတုိင္း ေဖၚျပပါဦးမယ္။
သိ၍လြန္က်ဴး မသိ၍ လြန္က်ဴး
“ဒိ႒ိ သမၸယုတ္စိတ္သည္ ဒိ႒ိ၀ိပၸယုတ္စိတ္ထက္ သတၱိထက္၏၊ မိစၦာ အယူရွိသူ တုိ႔သည္ အျပစ္မရွိဟု အယူရွိသျဖင့္ မေကာင္းမႈကုိ ျပဳက်င့္ၾကကုန္၏၊ သမၼာအယူရွိသူ တုိ႔ကား အျပစ္ရွိမွန္းသိလ်က္ပင္ တမင္လါန္က်ဴးၾကကုန္၏၊ ထုိနွစ္မ်ိဳးတြင္ အျပစ္မျမင္ ၍ ျပဳမိသူမွာ မေကာင္းမႈျပစ္သက္သာထုိက္သည္ မဟုတ္ပါေလာ ဟု ေမး။
အေျဖကား= ဤသုိ႔ မမွတ္သင့္၊ ခ်ဲ့ဦးအံ့= အျပစ္ရွိပါလ်က္ အျပစ္မရွိဟု ယူျခင္း သည္ မိစၦာအယူတည္း၊ ထုိမိစၦာဒိ႒ိ အရင္းခံ၍ မေကာင္းမႈကုိ ျပဳရာ၌ တြန္႔ဆုတ္ျခင္းမရွိ ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ ျပဳက်င့္၏၊ ထုိေၾကာင့္ မေကာင္းမႈ အကုသိုလ္သည္ ထုိမိစၦာအယူရွိသူ၏ သႏၱာန ္၌ ႀကီးေလး စြာ အဖတ္တင္ရစ္၏၊ ဥပမာ- ရဲရဲညိေသာ သံေတြခဲကုိ ေရႊတုံးထင္၍ ကုိင္ သူ မွာ ျပင္းထန္စြာ အေလာင္ခံရသကဲ့သုိ႔တည္း။
အျပစ္ရွိမွန္းသိလ်က္ က်ဴးလြန္သူကား ထုိအကုသုိ္လ္အျပစ္ကုိ ေၾကာက္ရြံတြန္႔ ဆုတ္လ်က္ မေရွာင္ၾကဥ္နိုင္၍ ျပဳက်င့္မိ၏၊ ထုိ႔ေၾကာင့္ အကုသုိလ္အျပစ္လည္း ဒိ႒ိႏွင့္ ယွဥ္ သေလာက္ မႀကီးမားေခ်၊ ဥပမာ- ယခင္ သံေတြခဲကုိ မလြဲသာ၍ ကုိင္ရသူ၌ အပူ သက္သာေအာင္ ကုိင္သကဲ့သုိ႔တည္း။
ပညတ္ေတာ္သိလ်က္ လြန္က်ဴးျပစ္
သုိ႔ျဖစ္လ်င္ “ ရာဇသတ္ဥပေဒကုိလည္းေကာင္း ဘုရားပညတ္ေတာ္ကုိလည္း ေကာင္း သိလ်က္လြန္က်ဴးသူတုိ႔မွာ ေလာက ဓမၼ၀ယ္ အဘယ္ေၾကာင့္ ႀကီးေလးေသာ အျပစ္ကုိ ရၾကပါသနည္း” ဟု ေမးဖြယ္ရွိျပန္၏။
အေျဖကား- သိလ်က္ က်ဴးလြန္သူတုိ႔၌ ရာဇသတ္ဥပေဒႏွင့္ ၀ိနည္းပညတ္ကုိ က်ဴးလြန္ျပစ္သာမက ဥပေဒပညတ္ေတာ္ကုိ မေလးစားမႈ အဂါရ၀ေဒါသစိတ္မ်ားလည္း ျခံရံလ်က္ပါရွိ၏၊ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေလာကဓမၼအလုိက္ ႀကီးေလးေသာအျပစ္ ထုိက္၏၊ ထုိျပင္ ပညတ္ေတာ္ ဥပေဒမ်ားကုိ နားမလည္ျခင္းသည္လည္း ဒိ႒ိမဟုတ္ အခ်ိဳ႔အရာ၌ မသိရုံ မွ်သာ ျဖစ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဒိ႒ိမဖက္ဘဲ မသိသည္အတြက္ ဥပေဒပညတ္ေတာ္ကုိ က်ဴးလြန္ရာ၌ ဥပေဒ ျပဳလုပ္သူ အေပၚ၌ လည္းေကာင္း၊ ဘုရားရွင့္အေပၚ၌လည္း ေကာင္း မေလးစားေသာစိတ္ မပါရကား ေလာကအလုိက္လည္း ညွာညွာတာတာ အျပစ္ေပးရ၏၊ သံသရာေဘးမွာလည္း သိလ်က္ က်ဴးလြန္သူေလာက္ မႀကီးေလးတတ္ ေပ”လုိ႔ ေရးထားပါတယ္။
ဒါေလာက္သိရရင္ ဒကာမႀကီးလဲ မိလိႏၵမင္းႀကီးလုိ “ သင့္တင့္ေလ်ာက္ပတ္ပါေပ တယ္”လုိ႔ ေက်နပ္လိမ့္မယ္ထင္ပါတယ္။ မေကာင္းမႈမွန္ရင္ သိလုိ႔ဘဲ ျဖစ္ျဖစ္ မသိလုိ႔ဘဲ ျဖစ္ျဖစ္ မျပဳလုပ္တာ အေကာင္းဆုံးပါ။ ေက်ာက္ခဲဟာ ႀကီးႀကီး ငယ္ငယ္ ေရမွာ ျမဳပ္ တတ္သလုိ မေကာင္းမႈမ်ားဟာလဲ ႀကီးႀကီး ငယ္ငယ္ မေကာင္းက်ိဳးကုိ ေပးတတ္ၾက ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္-
“မေကာင္းမႈေတြကုိဟူသမွ်ကုိ မေတြ႔ခင္က ေရွာင္ၾကဥ္ေလ၊
ေတြ႔ႀကုံလာလွ်င္ မလြန္က်ဴးနဲ႔ အထူးသျဖင့္ ေစာင့္စည္းေန” ဟူေသာ မဂၤလာတရား ေတာ္အရ မေကာင္းမႈမ်ားကုိ မျပဳလုပ္ေစရန္ႏွင့္ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈမ်ားကုိ ပြားမ်ား အားထုတ္ၾကေစရန္ႏွင့္ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈမ်ားကုိ ပြားမ်ားအားထုတ္ၾကေစရန္ တုိက္ တြန္းလုိက္ပါတယ္။
ဓေမၼေဟာႏၱဳ သဂါရ၀ါ
အရွင္ ဣႏၵာစာရ
http://www.facebook.com/BuddhaInMyLife?sk=notes မွကူးယူေဖာ္ၿပၿခင္း ၿဖစ္ပါသည္ ..။
ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သတ္ေသျခင္းနဲ႔ အဖန္ငါးရာ ငါးကမၻာ
ဗုဒၶဘာသာ ျမန္မာအမ်ားရဲ႕ လဲြေနတတ္တဲ့ အလဲြေတြအေၾကာင္း စာေတြေရးေပးေနတာသိေတာ့ ဒကာတစ္ေယာက္က “အရွင္ဘုရား တပည့္ေတာ္တုိ႔ ျမန္မာေတြမွာ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သတ္ေသရင္ အဖန္ငါးရာ ငါးကမၻာမွာ အဲဒီလုိပဲ သတ္ေသၿပီး ေသရတယ္ဆုိတာ ဟုတ္ပါသလားဘုရား၊ ဟုတ္တယ္ဆုိရင္ တပည့္ေတာ္ ဖတ္ဖူးတဲ့ စာအုပ္ထဲမွာ ရဟန္းတစ္ပါးဟာ ကုိယ့္လည္ပင္းကုိကုိယ္ ဓားနဲ႔လွီးၿပီး သတ္ေသသြားေပမယ့္ အဲဒီအခုိက္မွာ ရဟႏၲာ ျဖစ္သြားတယ္လုိ႔လည္း ဖတ္ဖူးပါတယ္၊ ရဟႏၲာျဖစ္သြားရင္ ေနာင္ဘဝ မရွိေတာ့ဘူး မဟုတ္လားဘုရား၊ ဒါဆုိရင္ ဒီအဖန္ငါးရာ ငါးကမၻာခံရတဲ့ကိစၥ တပည့္ေတာ္ ဘယ္လုိနားလည္ရမလဲ ဘုရား”လုိ႔ ေမးဖူးပါတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္။ ဒီဒကာေျပာမွပဲ ဘုန္းဘုန္းအေတြးထဲမွာ ဒီအဖန္ငါးရာငါးကမၻာ ကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး လဲြေနတဲ့ ျမန္မာေတြရဲ႕ အလဲြကုိ တင္ျပေပးဖုိ႔ စိတ္ကူးရခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သတ္ေသျခင္းနဲ႔ အဖန္ငါးရာငါးကမၻာအေၾကာင္းကုိ လဲြေနတတ္တဲ့ အလဲြတစ္ခုအျဖစ္ အခုလုိ တင္ျပျဖစ္တာ ျဖစ္ပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ အဲဒီလုိ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သတ္ေသရင္ ေနာင္ဘဝေတြမွာလည္း ဘဝေပါင္းငါးရာ တုိင္ေအာင္ အခုလုိပဲ သတ္ၿပီးေသရတယ္ဆုိတဲ့ အယူအဆဟာ အေတာ္ကုိလဲြေနတဲ့ အယူအဆ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘုရားေဟာမဟုတ္သလုိ က်မ္းဂန္မွာပါတဲ့ အခ်က္လည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ပိဋကတ္ေတာ္မွာလာတဲ့ ဇာတ္ေတာ္တစ္ခုေတာ့ ရွိပါတယ္။ အဲဒီဇာတ္ေတာ္က ဧကနိပါတ္ ၊ မတကဘတၱဇာတ္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီဇာတ္ေတာ္မွာ ဒိသာပါေမာကၡ ဆရာႀကီးတစ္ဦးဟာ ေသသူကုိ ရည္စူးၿပီး ဆိတ္တစ္ေကာင္းကုိ သတ္ဖုိ႔ေရခ်ိဳးေပးခ်ိန္မွာ အဲဒီဆိတ္ဟာ တစ္ၿပိဳင္တည္းမွာ ရယ္လည္းရယ္ၿပီး ငုိလည္းငုိတယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ဆရာႀကီးက ဘာေၾကာင့္ရယ္လည္းရယ္၊ ငိုလည္းငုိတာလဲလုိ႔ ေမးေတာ့ ဆိတ္က “ကၽြႏ္ုပ္လည္း အတိတ္ဘတစ္ခုမွာ အခုဆရာႀကီးလုိပဲ ဆိတ္တစ္ေကာင္ကုိ လည္ျဖတ္သတ္ခဲ့မိလုိ႔ အဲဒီအကုသိုလ္ဝဋ္ေကၽြးဟာ ဒီဘဝအထိ ဘဝေပါင္း (၄၉၉)ဘဝတုိင္တုိင္ လည္ျဖတ္အသတ္ခံခဲ့ရေၾကာင္း၊ ဒီလုိဝဋ္ေကၽြးကုိ ေနာက္တစ္ဘပဲ ခံၿပီးရင္ ကုန္ဆုံးေတာ့မွာ ျဖစ္တာကုိေတြးၿပီး ဝမ္းသာလုိ႔ ရယ္ျခင္းျဖစ္ေၾကာင္းနဲ႔၊ ငုိတာကေတာ့ အခုအကၽြႏု္ပ္ကုိ သတ္မယ့္ဆရာႀကီးလည္း ကၽြႏု္ပ္လုိပဲ ဘဝေပါင္းငါးရာ အသတ္ခံရေတာ့မွာပါလားလုိ႔ ေတြးၿပီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတဲ့အတြက္ ငုိျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း” ေျပာၾကားလုိက္ပါတယ္။ ဒီေတာ့မွ ဆရာႀကီးဟာ ေၾကာက္လန္႔ၿပီး ဆိတ္ကုိမသတ္ေတာ့ဘဲ လႊတ္လုိက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အကုသိုလ္ဝဋ္ေကၽြးရွိတဲ့ ဆိတ္ဟာတစ္ေနရာမွာ မုိးႀကိဳးထိလြင့္လာတဲ့ ေက်ာက္ခ်က္ထိၿပီး လည္ပင္းျပတ္ကာ ေသသြားခဲ့ရပါတယ္။ ဝဋ္ေကၽြးပါလာေတာ့ တစ္ဦးမသတ္လည္း တစ္ခုခုနဲ႔ ေသသြားရတဲ့ သေဘာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီဇာတ္ေတာ္လာ အေၾကာင္းအရာကုိၾကည့္ရင္ ဆိတ္ဟာအတိတ္ဘဝ လူျဖစ္စဥ္က ဆိတ္တစ္ေကာင္ကုိ သတ္ခ့ဲမိတဲ့ ဝဋ္ေကၽြးေၾကာင့္ ဘဝေပါင္းငါးရာတုိင္ေအာင္ အသတ္ခံၿပီး ေသခဲ့ရတဲ့အျဖစ္ကုိ ေတြ႕ရမွာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါဟာ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သတ္ေသလုိ႔ အဖန္ငါးရာ၊ ဘဝငါးရာ ခံရတာ မဟုတ္ဘဲ သူမ်ားကုိ သတ္မိတဲ့ အကုသုိလ္ ဝဋ္ေကၽြးေၾကာင့္ ဘဝေပါင္းမ်ားစြာ အသတ္ခံရတဲ့ ဇာတ္ေတာ္လာ အေၾကာင္းအရာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီဇာတ္ေတာ္လာ အေၾကာင္းကုိ နားစြန္နားဖ်ား ၾကားမိရာက ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သတ္ေသရင္ အဖန္ငါးရာ ငါးကမၻာ ခံရတယ္ဆုိၿပီး ျမန္မာမ်ား အမွတ္လဲြေနတာ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သတ္ေသတဲ့အတြက္ အဖန္ငါးရာ ငါးကမၻာအထိ အဲဒီလုိ ထပ္တူသတ္ေသရမယ္ဆုိတဲ့ အယူအဆဟာ လဲြေနတယ္ဆိုတာ အေသအခ်ာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီလုိေျပာေတာ့ ကိုယ့္ကုိယ္ကုိ သတ္ေသတာ အဖန္းငါးရာ ငါးကမၻာ ခံရတာမဟုတ္ဘူးဆုိၿပီး စိတ္ညစ္ညစ္နဲ႔ ကိုယ့္ကုိယ္သတ္ေသတာလည္း မလုပ္မိၾကဖုိ႔ လုိပါတယ္။ လူအေတာ္မ်ားမ်ားက မဟုတ္တာဆုိ သိပ္ၿပီးအတုယူတတ္တာ ဆုိေတာ့ သူမ်ားသတ္ေသတာေတြၾကည့္ၿပီး ကုိယ့္ကိုယ္သတ္ေသမိမွာစုိးလုိ႔ ေျပာရတာပါ။ ေသခ်ာစဥ္းစားရမွာက အဲဒီလုိ စိတ္ညစ္လုိ႔ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သတ္ေသတဲ့ သူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေသခါနီး စိတ္အစဥ္ဟာ ဘယ္လုိမွ ေကာင္းတဲ့စိတ္အေတြး မျဖစ္ႏုိင္တဲ့အတြက္ ဒီစိတ္နဲ႔ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ အဆုံးစီရင္လုိက္မယ္ဆုိရင္ ေကာင္းတဲ့ဘုံဘဝမွာ ျဖစ္ဖုိ႔ဆုိတာ မလြယ္လွပါဘူး။ ေသခါနီးမွာျဖစ္တဲ့ စိတ္အစဥ္ဟာ ေနာက္ဘဝမွာ အရင္အက်ိဳးေပးတာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ေသခါနီးစိတ္အစဥ္ဟာ အထူးသတိျပဳရမယ့္ အခ်က္ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီေတာ့ကား သတ္ေသမႈနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သတ္ေသတာနဲ႔ သူတပါးကုိ သတ္လိုက္တာမွာ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သတ္ေသတဲ့အတြက္ ဘဝငါးရာ အဖန္ငါးရာ အဲဒီလုိပဲ သတ္ၿပီးေသရတယ္ဆုိတာ အေျခအျမစ္မရွိတဲ့ စကားျပစ္ေၾကာင္းနဲ႔၊ သူတပါးကုိ ကုိယ္ကသတ္တာဆုိရင္ေတာ့ သတ္တဲ့စိတ္ေစတနာအတုိင္း ဒီအကုသုိလ္ဝဋ္ေကၽြးကုိ ျပန္လည္ ေပးဆပ္ရတတ္ၿပီး အကုသိုလ္အျပစ္ သိပ္ႀကီးရင္ ဘဝေပါင္း ငါးရာအထိေတာင္ ခံရတတ္ေၾကာင္း သတိျပဳၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သတ္ေသမႈအပုိင္းမွာလည္း ခႏၶာကုိယ္ရဲ႕ အျပစ္ကုိျမင္ၿပီး ခႏၶာကုိယ္ကုိ ၿငီးေငြ႕လုိ႔ သတ္လုိက္တဲ့ အပုိင္းမွာ အျပစ္မရွိေပမယ့္ ေဒါသအေလ်ာက္ သတ္မိရင္ေတာ့ အျပစ္ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ အျပစ္ျဖစ္တတ္တယ္ဆုိတာ ခုနေျပာသလုိ ေသခါနီး စိတ္အစဥ္ဟာ မေကာင္းႏုိင္တဲ့အတြက္ ေသၿပီးေနာက္ အပါယ္ဘုံဘဝေတြအထိ ေရာက္ေစႏုိင္တာျဖစ္လုိ႔ အျပစ္ျဖစ္တတ္တယ္လုိ႔ ဆုိျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ဗုဒၶလက္ထက္က ဝဂၢလိ အမည္ရွိတဲ့ မေထရ္တစ္ပါးဟာ ခႏၶာကုိယ္ကုိၿငီးေငြ႕ၿပီး ခႏၶာကုိယ္ရဲ႕ အျပစ္ကုိျမင္တဲ့အတြက္ ကုိယ့္လည္ပင္းကုိကုိယ္ ဓားနဲ႔ျဖတ္ၿပီး သတ္ခဲ့တယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီမေထရ္ဟာ ဒီအခုိက္မွာ ေဝဒနာကုိ ႐ႈလုိက္တဲ့အတြက္ ရဟႏၲာျဖစ္သြားတယ္လုိ႔ ခႏၶဝဂၢသံယုတ္ ပါဠိေတာ္ (၄၉)မွာ ေဖာ္ျပပါရွိပါတယ္။ ဒါကုိၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ ခႏၶာကုိယ္ရဲ႕ အျပစ္ကုိျမင္ၿပီး ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သတ္ေသတဲ့အပုိင္းမွာ ဒီလုိသတ္ေသလုိက္တဲ့အတြက္ အဖန္ငါးရာ ငါးကမၻာ ခံစရာမရွိေတာ့ဘူးဆုိတာ သတိျပဳႏုိင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဆုိလုိတာက ျမန္မာအမ်ား အမွတ္မွားေနၾကတဲ့ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သတ္ေသရင္ အဖန္ငါးရာ ငါးကမၻာ အဲဒီလုိပဲ ေသရတယ္ဆုိတဲ့ အယူအဆဟာ လဲြေနတဲ့ အယူအဆျဖစ္ေၾကာင္း၊ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သတ္တဲ့ကံမဟုတ္ဘဲ သူမ်ားကုိ သတ္ခဲ့တဲ့ ပါဏာတိပါတ ကံမ်ိဳးကသာ ကုိယ္လုပ္ခဲ့တဲ့ အကုသုိလ္ကံ အႀကီးအေသးကုိလုိက္ၿပီး တစ္ခါတစ္ေလ ဘဝေပါင္းငါးရာအထိ ျပန္လည္ အသတ္ခံရတတ္ေၾကာင္း ဆုိလုိတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကိုယ့္ကုိယ္ကုိ သတ္ေသတဲ့အပုိင္းမွာ ပါဏာတိပါတကံ မေျမာက္တဲ့အတြက္ ပါဏာတိပါတကံကုိ က်ဴးလြန္တဲ့အျပစ္အတုိင္း ျပန္ခံရတာေတြ မရွိေပမယ့္ ေလာကဓံကုိ မခံႏုိင္လုိ႔ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သတ္ေသတဲ့ သူတစ္ေယာက္ဟာ အေသမေကာင္းတဲ့အတြက္ ဘဝကူးလည္း မေကာင္းႏုိင္တာျဖစ္လုိ႔ ဒီလုိနည္းနဲ႔ ကုိယ့္ကုိယ္သတ္ေသတာလည္း လဲြေနတဲ့အလဲြတစ္ခု ျဖစ္ေၾကာင္း သိေစခ်င္တာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ လဲြေနၾကတဲ့ အလဲြေတြထဲမွာ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သတ္ေသရင္ အဖန္ငါးရာ ငါးကမၻာအဲဒီလုိပဲ သတ္ေသရတတ္တယ္ဆုိတဲ့ ျမန္မာေတြရဲ႕ အေျခအျမစ္မရွိတဲ့ အလဲြဟာလည္း နည္းနည္းေလးမဟုတ္ အမ်ားႀကီးကုိ လဲြေနတဲ့ အလဲြတစ္ခုသာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ဒီလုိအလဲြမ်ိဳးကုိ အစဥ္အဆက္ အ႐ုိးစဲြေနေအာင္ မလဲြမိၾကဖုိ႔နဲ႔ တကယ္သတ္ခ်င္ရင္ ကုိယ့္သႏၲာန္မွာ ရွိေနတဲ့ ကိေလသာေတြကုိသာ အၿပီးသတ္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကဖုိ႔ အသိေပးတုိက္တြန္းရင္း လဲြေနတတ္တဲ့ အလဲြတစ္ခုအျဖစ္ အသိဝင္ကာ ျပဳျပင္ႏုိင္ဖုိ႔ ေစတနာထား ေမတၱာအားျဖင့္ အသိစကား ပါးလုိက္ရပါတယ္။
စာေရးသူ = အရွင္၀ိစိတၱ (မနာပ ဒါယီ)
ျမန္မာတက္ကနစ္ဖိုရမ္မွ ဗဟုသုတအျဖစ္သာမွ်ေ၀ပါသည္။
(Credit to www.lubo601.com/2011/10/blog-post_22.html)
No comments:
Post a Comment
Note: Only a member of this blog may post a comment.