သန္း ခုႏွစ္ေထာင္



က်မတို႔ေနထိုင္တဲ့ကမာၻႀကီးမွာ ႏိုင္ငံေပါင္း(၂၀၀)နီးပါးရွိၿပီး အဲ့ဒီႏိုင္ငံေတြမွာ မွီတင္းေနထိုင္ၾကတဲ့ လူဦးေရဟာ တစ္ေန႔တစ္ျခား တိုးပြားမ်ားျပား လာတာ အခုဆိုရင္ ကမာၻ႕လူဦးေရစုစုေပါင္း သန္း(၇၀၀၀) ကို ေရာက္ရွိ႕လို႔ေနပါၿပီ။ ဒါေပမဲ့ အဲ့ဒီေလာက္မ်ားျပားလွတဲ့
လူသားေတြဟာ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ထပ္တူညီျခင္း လံုး၀မရွိၾကပါဘူး။

ႏိုင္ငံတစ္ခုစီမွာ ေပါက္ဖြားေနထိုင္ၾကတဲ့ လူမ်ိဳးတစ္မ်ိဳးနဲ႔တစ္မ်ိဳး၊ အသားအရည္၊ မ်က္လံုး၊ ဆံပင္ေတြရဲ႕ အေရာင္အဆင္း၊ အသြင္အျပင္ေတြ၊အရပ္အေမာင္း အနိမ့္အျမင့္ေတြ၊ ကိုယ္လံုးကိုယ္ထည္ဆူက်ံဳမႈေတြ၊ အရိုး အဆစ္အခ်ိဳးအဆက္ေတြ၊ လႈပ္ရွားမႈဟန္ပန္ အမူအယာေတြဟာ ကြဲျပားျခားနားလို႔ေနၾကပါတယ္။ လူတစ္ေယာက္ကို ေတြ႕ျမင္လိုက္ရံုနဲ႔ ဘယ္ႏိုင္ငံသားရယ္လို႔ အနည္းဆံုး ဥေရာပတိုက္သားလား၊ အေရွ႕အလယ္ပိုင္းသားလား၊ အေရွ႕ေတာင္အာရွသားလား၊ အေမရိက တိုက္သားလား၊ အာဖရိက တိုက္သားလား၊ တရုတ္ျပည္သားလား၊ အႏၵိယျပည္သားလားဆိုတာေတာ့ ခြဲျခားလို႔သိႏိုင္ၾကပါတယ္။ ႏိုင္ငံခ်င္းမတူမွ ကြဲလြဲသလားဆိုေတာ့
မဟုတ္ပါဘူး။ တစ္ႏိုင္ငံတည္းသားခ်င္းမွာ လူမ်ိဳးစုခ်င္းမတူၾကရင္ ကြဲျပား ၾကျပန္ပါတယ။ ဥပမာ - ျမန္မာတစ္ႏိုင္ငံတည္းမွာ စုေပါင္းေနထိုင္ၾကတဲ့ ကခ်င္၊ ကယား၊ ကရင္၊ ခ်င္း၊ မြန္၊ ဗမာ၊ ရခိုင္၊ ရွမ္း စတဲ့လူမ်ိဳးစုေတြဟာလည္း တစ္စုနဲ႔တစ္စု သြင္ျပင္လကၡ ဏာေတြမတူၾကပါဘူး။

ဒီလိုႏိုင္ငံခ်င္း၊ လူမ်ိဳးစုခ်င္း မတူမွလားဆိုေတာ့ မဟုတ္ျပန္ဘူး။ ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံတည္းသားခ်င္း၊ လူမ်ိဳးစုတစ္စုတည္းသားခ်င္း မွန္း
သိသာရံုဆင္ၾကေပမဲ့ တကယ္တမ္း တစ္ေယာက္ခ်င္းၾကည့္ျပန္ေတာ့ ရုပ္ရည္ေခ်ာေမာလွပသူ၊ ရုပ္ဆိုး အက်ည့္တန္သူ၊ အရပ္ျမင့္သူ၊ နိမ့္သူ၊ ပိန္သူ၊ ၀သူ၊ အခ်ိဳးအဆစ္ေျပျပစ္သူ၊ မေျပျပစ္သူ၊ ေယာက်ၤား၊ မိန္းမ၊ လူႀကီး၊ ကေလးဆိုၿပီး အမ်ိဳးမ်ိဳးကြဲျပားေနၾကျပန္ေရာ။ တစ္အူတံုဆင္း အမႊာမို႔ ရုပ္ရည္ခ်င္းခြဲမရေအာင္ ခၽြတ္စြတ္တူေနရင္ေတာင္မွ လက္ေဗြရာတို႔၊ မ်က္ၾကည္လႊာ(retina)တို႔ကမတူ ကြဲျပားေနၾကလို႔ အခုဆို ဒါေတြကို လူတစ္ေယာက္ခ်င္းစီရဲ႕ အမွတ္အသား၊ အမွတ္တံဆိပ္အျဖစ္ အသံုးျပဳေနတာဟာ ကမာၻနဲ႔တလႊား ပါဘဲေလ။ ဒါေတြဟာ က်မတို႔အလြယ္တကူေတြ႕ျမင္ေနၾကရတဲ့ လူသားအားလံုးရဲ႕ မတူညီတဲ့ ဗဟိဒၶရုပ္ရည္ သြင္ျပင္လကၡဏာေတြသာ ျဖစ္ပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ဘယ္ေလာက္ႀကီးဘဲ ကြဲျပားျခားနားတယ္ေျပာေျပာ ဒီလူသားအားလံုးဟာ အဆင္းဆိုတဲ့ ရူပါရံု၊ အသံဆိုတဲ့ သဒၵါရံု၊ အန႔ံဆိုတဲ့ ဂႏၶာရံု၊ အရသာဆိုတဲ့ ရသာရံု၊ အထိအေတြ႕ဆိုတဲ့ ေဖာ႒ဗၺါရံု၊ အေတြးအၾကံဆိုတဲ့ ဓမၼာရံု အစရွိတဲ့ အာရံု(၆)ပါးကို
ကိုယ့္ရဲ႕မ်က္စိဆိုတဲ့ စကၡဳဒြါရ၊ နားဆိုတဲ့ ေသာတဒြါရ၊ ႏွာေခါင္းဆိုတဲ့ ဃာနဒြါရ၊ လွ်ာဆိုတဲ့ ဇိ၀ွါဒြါရ၊ ကိုယ္ဆိုတဲ့ ကာယဒြါရ၊ စိတ္ဆိုတဲ့
မေနာဒြါရေတြနဲ႔ လက္ခံျခင္း၊ တုန္႔ျပန္ျခင္းဆိုတဲ့ အလုပ္(၆)မ်ိဳးကိုသာ ေန႔စဥ္ လုပ္ကိုင္ေနရတာခ်င္းကေတာ့ အတူတူပါဘဲ။ ဒီလို လူေတြ ေန႔စဥ္ၾကံဳေတြ႕ေနရတဲ့ အာရံုေတြဟာ အတူတူျဖစ္ေနၾကေပမဲ့ လူတစ္ေယာက္ခ်င္းစီရဲ႕ လက္ခံပံုခ်င္း၊ တုန္႔ျပန္ပံုခ်င္းၾကေတာ့ မတူၾကျပန္ပါဘူး။ အဲ့ဒီလိုမတူၾကရျခင္းရဲ႕ မူလ အေၾကာင္းအရင္း(root cause)ကေတာ့ လူတစ္ေယာက္ခ်င္းစီရဲ႕စိတ္မွာ အျမင္မွား ဆိုတဲ့ အတၱ(ငါ)နဲ႔ စြဲယူထားတဲ့ ဥပါဒါန္အစြဲႀကီးျခင္း၊ မႀကီးျခင္းအေပၚမူတည္ၿပီး အတၱစြဲႀကီးသူတို႔မွာ   အကုသိုလ္ ေစတသိက္ တရားေတြနဲ႔ အေနမ်ားပါတယ္။ အတၱစြဲနည္းသူတို႔မွာေတာ့ ကုသိုလ္ေစတသိက္တရားေတြနဲ႔ အေနမ်ားၾကပါတယ္။ အတၱနဲ႔စြဲယူမႈ
ဥပါဒါန္အားႀကီးသူေတြရဲ႕ စိတ္သ႑ာန္မွာ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟနဲ႔ယွဥ္တဲ့ အကုသိုလ္ေစတသိက္ေတြဟာ အားသန္က်က္စား လြယ္ေနေတာ့ သူတို႔ဟာ သူတို႔နဲ႔ၾကံဳေတြ႕ေနရတဲ့အာရံုေတြကို အကုသိုလ္ေစတသိက္ လႊမ္းမိုးတဲ့ စိတ္ေတြနဲ႔ လက္ခံ၊ တုန္႔ျပန္တတ္ၾကပါတယ္။ အတၱနဲ႔စြဲယူမႈ ဥပါဒါန္နည္းပါးတဲ့သူေတြရဲ႕ စိတ္သ႑ာန္မွာ အေလာဘ၊ အေဒါသ၊ အေမာဟနဲ႔ယွဥ္တဲ့ ကုသိုလ္ေစတသိက္ေတြက အားသန္က်က္စားလြယ္ေနေတာ့ သူတို႔ဟာ သူတို႔နဲ႔ၾကံဳေတြ႕ရသမွ် အာရံုေတြကို ကုသိုလ္ေစတသိက္လႊမ္းမိုးတဲ့စိတ္ နဲ႔လက္ခံ၊ တုန္႔ျပန္တတ္ၾကပါတယ္။

လူအမ်ားစုဟာ ရုပ္နဲ႔စိတ္(နာမ္)မွာ ရုပ္ကျပဳျပင္ရလြယ္ကူၿပီး စိတ္(နာမ္)က ျပဳျပင္ရခက္ခဲတယ္လို႔ ယူဆ လက္ခံထားၾကပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ရာသီဥတုေၾကာင့္ ပူေနတဲ့ရုပ္ေတြကို ေအးသြားေအာင္ ယပ္ခပ္တာမ်ိဳး၊ Aircon ဖြင့္ၿပီးျပဳျပင္တာမ်ိဳး၊ ေအးေနတဲ့ ရုပ္ေတြကို ေစာင္ျခံဳ၊ အေႏြးထည္၀တ္ၿပီးျပဳျပင္တာမ်ဳိး၊ ေညာင္းညာေတာင့္တင္း ေနတဲ့ရုပ္ေတြကို ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္၊ အႏွိပ္အနင္းခံၿပီး
ျပဳျပင္တာမ်ိဳးေတြဟာလြယ္ကူေပမဲ့၊ အေလးခ်ိန္ေပါင္အရမ္းမ်ားေနတဲ့လူ တစ္ေယာက္ကိုေပါင္(၅၀)ေလာက္က်သြားေအာင္၊ အသက္ငါးဆယ္၊ ေျခာက္ဆယ္အရြယ္ ဇရာအိုတစ္ေယာက္ကို အသက္ႏွစ္ဆယ္၊ သံုးဆယ္အရြယ္ ႏုပ်ိဳသြားေအာင္၊
ကိုယ္တစ္ျခမ္းေလျပတ္လို႔ မလႈပ္ႏိုင္သူကို ျပန္ေကာင္းသြားေအာင္ ျပဳျပင္ဖို႔က လံုး၀မလြယ္ပါဘူး။

စိတ္၊ ေစတသိက္ေတြရဲ႕ ပရမတ္သေဘာတရားေတြကို ေသေသျခာျခာနားလည္လာလို႔ သတိ၊ ပညာကိုသာ ၀ီရိယအားေကာင္းေကာင္းနဲ႔ စြဲဲၿမဲေနေစႏိုင္ရင္ စိတ္(နာမ္)ကို ဥာဏ္ျဖစ္လာေအာင္ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲလို႔ရတဲ့ အရာရယ္လို႔ သေဘာေပါက္လာမွာပါ။  ေဒါသေၾကာင့္ သတ္မိေတာ့မဲ့စိတ္ကို သတိဥာဏ္ပညာနဲ႔ လူသတ္ခ်င္တဲ့ ေဒါသေပ်ာက္သြားေအာင္၊ ေလာဘေၾကာင့္ သူတစ္ပါးဥစၥာကို
မတရားရယူခ်င္တဲ့စိတ္ကို သတိ ဥာဏ္ပညာနဲ႔ မတရားရယူေတာ့မယ့္ ေလာဘကင္း သြားေအာင္ေျပာင္းလဲျပစ္ဖို႔က သတိဥာဏ္နဲ႔ ၀ီရိယအားေကာင္းေပၚမူတည္ၿပီး မွန္မွန္ကန္ကန္ ေျပာင္းလည္းယူလို႔ ရပါတယ္။ အာရံုအေၾကာင္းတရားေတြရဲ႕
ေထာက္ပံ့ေက်းဇူးျပဳမႈေၾကာင့္ စိတ္ ေစတသိက္ေတြဟာ သူ႔သေဘာသူေဆာင္ၿပီး ျဖစ္ေပၚလာၾကသလို အာရံုအေၾကာင္း တရားေတြကင္းတာနဲ႔လည္းခ်ဳပ္ေပ်ာက္ၾကျပန္ပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ အေၾကာင္းတရားအသစ္ေတြေၾကာင့္ ေနာက္ထပ္ စိတ္အသစ္အသစ္ေတြ ဆက္တိုက္အစားထိုး ျဖစ္ေပၚေနလို႔ စိတ္ဟာအၿမဲမပ်က္သလို ငါ့စိတ္ ငါ့အလိုအေနနဲ႔ အျမင္မွားအတၱေတြျဖစ္ေပၚေနရတာပါ။

အေဟာင္းအေဟာင္းေတြ ခ်ဳပ္ေပ်ာက္ၿပီး အသစ္အသစ္ေတြနဲ႔ အစားထိုးေနတဲ့ စိတ္ေစတသိက္တို႔ရဲ႕ ပရမတ္ သေဘာတရားေတြကို နားလည္ေအာင္ႀကိဳးစားၿပီး က်မတို႔ရဲ႕စိတ္မွာ မွီတြယ္ေနတဲ့ အတၱေတြ ဥပါဒါန္ေတြကို ပါးႏိုင္သမွ်ပါးၿပီး အကုသိုလ္
ေစတသိက္ေတြရဲ႕ ခ်ယ္လွယ္မႈကိုမခံရေအာင္ ကုသိုလ္ေစတသိက္ေတြနဲ႔သာ ခ်ဥ္းကပ္ခြင့္ရေအာင္ ဥာဏ္ဦးေဆာင္တဲ့ သတိ၊ ၀ီရိယနဲ႔
အားထုတ္ေနၾကရမွာက က်မတို႔ရဲ႕ တာ၀န္သာျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီလိုအားထုတ္ႏိုင္လို႔ အတၱနဲ႔ စြဲလမ္းမႈေတြ ပါးလာရင္ မေကာင္းတဲ့ အကုသိုလ္တရားေတြကိုလည္း လြယ္လြယ္စြန္႔ႏိုင္သလို ေကာင္းတဲ့ကုသိုလ္တရားေတြကိုလည္း မပင္မပန္းပဲ လုပ္ေဆာင္ႏိုင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ၀န္အေနနဲ႔ မေလးေတာ့ပဲ အားအေနနဲ႔ ေျပာင္းလည္းျဖစ္ေပၚလာမွာပါ။

ဒီလိုသာ လူသားတစ္ဦးခ်င္းစီ က်င့္ၾကံအားထုတ္ႏိုင္ၾကမယ္ဆိုရင္ ကမာၻေပၚရွိ ႏိုင္ငံအသီးသီးမွာေနထိုင္ ေနၾကတဲ့ ကမာၻ႕ႏိုင္ငံသားအားလံုး၊ လူမ်ိဳးစုအားလံုးဟာ ဗဟိဒၶ ရုပ္သြင္ျပင္လကၡဏာအားျဖင့္ျဖစ္ေစ၊ ႏိုင္ငံသား လူမ်ိဳးစုအားျဖင့္ျဖစ္ေစ၊ ဘယ္ေလာက္ပဲကြဲျပားျခားနားေနၾကပါေစ အတြင္းအဇၹ်တၱ စိတ္သ႑ာန္မွာေတာ့ သူေတာ္ေကာင္းတရားမ်ား ကိန္းေအာင္းေနၾကတဲ့လူသားေတြ ျဖစ္လာၾကမွာပါ။ အဲဒီၾကရင္ေတာ့ ကမၻာမွာ စစ္မွန္တဲ့ ခ်မ္းသာကိုတကယ္သိျမင္နားလည္လာမွာပါ။

(စိတ္၊ ေစတသိက္၊ ရုပ္တို႔၏ ပရမတ္သေဘာတရားမ်ားကို နားလည္သေဘာေပါက္လာေစရန္ သင္ၾကားေပးသည့္ ဆရာ Dr. စိုးလြင္(မႏ ၱေလး)အား ဤေဆာင္းပါးျဖင့္ ပူေဇာ္ကန္ေတာ့ပါ၏။)

ေရႊဇီးကြက္

(၂၉. ၁၁.၂၀၁၁ ေန႔ထုတ္ ေပၚျပဴလာ စာေပအႏုပညာဂ်ာနယ္ပါ ေဆာင္းပါးျဖစ္ပါသည္။)